กองปราบจิตป่วน [City Hunter] ตอน รับน้องสยองขวัญ

เรื่องที่แต่งนี้เป็นเพียงเหตุการณ์ที่สมมติขึ้นเพื่อความบันเทิงเท่านั้น
ตัวละครไม่มีส่วนเกี่ยวข้องใดๆทั้งสิ้น กรุณาอ่านแบบไม่คิดมากนะคะ ^__^~

# เรื่องสั้นเรื่อง กองปราบจิตป่วน City Hunter #

ตอน รับน้องสยองขวัญ ตอนที่ 4

"ทำไมยังไม่ออกรถอีกเหรอคะพี่เขื่อน ไอหน้าหนวด แอนด์the gangคุณชายสายเสมอก็มาแล้วนี่คะ?"

"พูดดีๆหน่อยนะจ๊ะน้องแห้ง พี่มาตรงเวลาเป๊ะนะครับ นัดตี5ครึ่ง พี่มาก็ถึงพอดีนะครับ"

"น้องญ่าครับเหนื่อยไหมครับ? น้ำหน่อยไหม อ่ะพี่พัดให้ครับ" 

"น้องรหัสแกนี่เสน่ห์แรงน่าดูเลยว่ะไอโอ้ พี่ปี2 ปี3 สามัคคีกันดูแลจังว่ะ อิจฉาเว้ย สงสารก็แต่ไอณะ อยากดูแลนะแต่ไม่แสดงออก ฮ่าๆๆๆ"

"ข้าดูแลแบบมาตรฐานเว้ย โทรฯไปไนท์ก่อนนอน เช้าข้าก็โทรฯปลุกแล้วครับ ไอพวกนั้นมันเว่อร์" 

"โทรฯหรือส่งกระแสจิตไปวะ ฮ่าๆๆๆ" 

"ก็พ่อดุซะขนาดนั้นนี่หว่า ใครจะไปเหมือนคุณละครับคุณโอ้ เปิดทางตั้งแต่พี่รหัสยันนู่น'เด็จพ่อ'เด็จแม่"

"เพื่อนกันทั้งนั้นแหล่ะน่า ข้าหนะ..." 

"ข้าหนะชอบพี่แก้วใจคนเดียว....เฮอะก็รู้พูดอยู่คำเดียวมา2ปีแล้วเอ็งอ่ะ แต่ข้าว่าแต้วไม่ได้อยากเป็นแค่เพื่อนแล้วล่ะว่ะ หรือไงครับคุณพี่หนวด"

"ไม่รู้โว้ย รู้แต่รับน้องคราวนี้สนุกแน่ ข้าจะแกล้งยายแห้งให้น่าดูเลย อ้อ!ข้ารู้แล้วว่าทำไมล้อยังไม่หมุน....ก็พี่รหัสสุดที่รักของไอโอ้ยังมาไม่ถึงไง ฮ่าๆๆ ใช่ป่ะน้องเขื่อน"

            เข็มนาฬิกาทำงานของมันไปตามหน้าที่ แต่คนที่ไม่รู้หน้าที่เธออาจต้องตัดสินใจทิ้งจริงๆเสียแล้วล่ะมั้ง ถ้าอีก 5 นาทีต่อจากนี้คุณหนูจริญญายังมาไม่ถึง ได้เวลาที่นัดหมายให้ล้อหมุน น้องปี 1 ครบ น้องปี 2 ลา 1 คนเพราะน้องหมาที่บ้านคลอดลูก ส่วนเพื่อนปี 3 ที่ควรจะพร้อมหน้าพร้อมตากันตั้งแต่ตี5 ยังไม่สามารถเอาชีวิตมานั่งชิลๆบนรถคันนี้ได้อีก 1 ชีวิต

            คุณหนูจริญญา..... 

            น้องๆก็ส่งเสียงถามไถ่บ้าง แต่ก็ไม่มีใครหงุดหงิดใจอะไรเพราะยังไงเสียวันนี้ก็ได้ไปแน่ๆ จึงชวนกันคุยไปตามเรื่องตามราว ได้ยินเสียงสายรหัสยายแก้วก็ยิ่งอารมณ์ขึ้น น้องรหัสสุดหล่อที่หลงรักยายนั่นตั้งแต่จับรหัสจนถึงปัจจุบันก็ยังเห็นกงจักรเป็นดอกบัวคนนั้น ถ้าเธอไม่รอคุณนาย คุณชายมาริโอ้อาจบีบคอเธอตายได้ จึงนั่งเงียบๆรอเวลาที่เดินไปเรื่อยๆจับใจความได้ว่า 5.50 น.

            เห็นแก่ อ.วิศวะและกระดูกค้อน ทั่ง โกลน ในหูชั้นกลางของเธอที่อาจจะไม่ได้ทำงานเมื่อมันไม่ไปด้วย รอคุณเธออีก 2 วินาทีก็แล้วกัน (นานไปมั้ย? : จริญญา)

 .......

"ใช่ครับพี่หนวดครับ อ๊ะ นั่นที่รักมาแล้วครับ ออกรถเลยครับพี่คนขับ" 

"แก้วขอโทษจ้ะฟางจ๋า รถมันติดอ้า..... พี่แก้วใจขอโทษนะครับน้องๆที่รัก T^T "

"ไม่เป็นไรหรอกครับพี่แก้ว ยังเลทไม่มากครับ นั่งก่อนครับรถออกแล้วเดี๋ยวล้ม น้ำครับ"

"อ๊ะ มะลิน้องรักแต๊งกิ้วจ้ะ ญาญ่าล่ะ อ๊า....คาดผมสีชมพูน่ารักอ๊า เราด้วยผูกแบบนี้หน้าหวานเลยอ่ะ น่ารักนะเนี่ย คิกๆ"

">///<...ครับ..."

"นี่ตีห้า50 มันบอกเลทไม่มาก ลองเอ็งกะข้ามาช้าสัก 2 นาทีดิ่ ไอโอ้มันไม่รอหรอก"

            หลังจากลากเอาชีวิตตัวเองมาถึงมหา'ลัยได้ก็แทบสิ้นชีพ ได้รับสายตาพิฆาตจากเพื่อนรักก็รีบขอโทษขอโพยน้องๆแล้วนั่งลง ให้น้องรหัสสุดเลิฟได้ดูแลสมใจอย่างที่คุณชายชอบทำ

            มะลิหรือมาริโอ้ น้องชายสายรหัสของเธอที่ปฏิบัติกับเธออย่างดีทุกครั้งที่ได้พบหน้า เอาใจใส่เธอเสมอจนคนบางคนลุกเป็นไฟในชั่วโมงเรียนมาแล้วก็หลายที อย่าได้สงสัยว่าทำไมพวกปี 2 ปี 1 รุ่นนี้ถึงได้หน้าตาดูล้ำชั้นปีของตัวเองไปมาก ก็กว่าจะคิดได้ว่าที่เรียนอยู่มันยังไม่ใช่ ต้องย้ายไปสาขา ณ บัดนาว จึงต้องแบกหน้าแก่ๆมาเป็นรุ่นน้องชาวบ้านเค้า

            เรียนมาก ก็เลย"เกรียน"มาก แบบนี้

            คิดจะปีนเกลียวซะอย่างนั้น

                        "แล้วจะพักของที่นั่นก่อนไหม เห็นว่าวันนี้จะมีนักศึกษามาออกค่ายอะไรสักอย่าง กลัวมีตัววุ่นวาย"

            "ก็ดีสิ จะได้ฝากพวกมันขนของออกมาให้ซะเลย ฮ่าๆๆๆ แกไปจัดการไอเจ้าของสวนนั่นให้ดี อย่าให้ไอพวกเด็กเปรตมันมายุ่มย่ามที่บ้านร้างนั่นได้"

@@@@@@@@@@@@@@@@@

"ยายแก้วหยุดพูดได้แล้ว ถึงว่าทำไม อ.โทโมะถึงได้พาน้องคนดีมาด้วยเพราะแกจะสายนี่เอง"

"พี่ชายไม่ไว้ใจ"

"แหม่ะ ประสานเสียงกันเชียวนะยายอวบ ยายเส้นข้าวปุ้น ยายตาหยีกะยายตาโตนั่งไหน?"

"นู่น อยู่ด้านหลังกับ อ.แล้วก็ดูแลสายรหัสหนะ เห็นว่าพึ่งไปงัดจากที่นอนกันมา เหวี่ยงน่าดูชมเลย"

            หันซ้ายมองขวาหาชายคนรัก พร้อมกับเอ่ยปากถามเพื่อนสนิทถึงที่อยู่ของคู่หูตาตี่ตาโต ก็ได้เห็นผีดิบตายซากอยู่ด้านหลังรถ เค้าให้ไปนั่งด้านหลังเพื่อดูแล นศ. มั้งคะ อะไรกัน หลับเป็นตายเฉยเลย

            ยัง ยังไม่ได้ชำระแค้น รอกลับมาก่อนก็แล้วกัน!!

            ส่วนตอนนี้ขอชาร์ตแบตก่อนก็แล้วกัน อีกหลายชั่วโมงกว่าจะถึงจุดหมายปลายทางต้องเก็บแรงเอาไว้ ก็กว่าจะได้หลับแบบสนิทๆเมื่อคืนก็ปาเข้าไปเกือบๆตี2 เฮ่อ.....ก็เพราะใครล่ะที่ทำให้เธอไม่เป็นตัวของตัวเอง สติเตลิดเปิดเปิงไปแทบกู่ไม่กลับ กว่าจะเรียกสติกลับมาได้ก็เกือบได้เวลาตื่นเสียแล้ว

             หลังจากกลับจากสมุยจะกลับห้องของตัวเองแล้วนอนกอดคนดีแล้วหลับสนิทๆสัก2-3คืน ฮิฮิ

 .......

...........

"ไอเด็กนี่ก็แปลกนะกับคนอื่นมันเหวี่ยงใส่ๆ พอเป็นจินนี่ ไม่รู้ผีอะไรเข้าสิงเงียบขึ้นมาได้ เลยต้องเอาไปนั่งคุมจะให้ไปคนเดียว ก็เกรงยายจินจะน้ำลายบูดเลยให้ยายมีนกะนายวินไปนั่งด้วย"

"เห็นแบบนั้นตอนอยู่กับจินนี่2คน ก็พูดมากเอาเรื่องอยู่นะ ไม่รู้สรรหาอะไรมาพูด พูดซะจนได้เรื่องทะเลาะกันได้ทุกที จินกลับมาเหวี่ยงที่หอบ่อยๆเลยอ่ะ"

"นี่พวกแก ถ้าถึงที่นู่นกรุณาทำงานด้วยนะ พูดมากขนาดนี้แบตอย่าหมดล่ะ ยายแก้วๆ อ้าว ยายนี่หลับไปแล้ว เฮ่อ ฉันจะพึ่งใครได้บ้างไหมเนี่ย?"

"เดี๋ยวพี่ช่วยเองครับน้องฟางจ๋า ^_______^"

"เอ่อ....ค่ะ เฮ่อ.....จะบ้าตาย"

            เมื่อหันไปเห็นเพื่อนสนิทที่ปิดสวิชต์ไปแล้วก็ก่นด่าบรรดาสมาชิกเบาๆว่าถึงที่นู่นกรุณาช่วยเธอทำงานด้วยนะ ไม่ใช่เล่นบนรถมากไป ไปถึงนู่นแล้วแบตหมดปล่อยเธอเป็นป้าอยู่คนเดียว จะเอาตายทั้งชั้นปีเลยคอยดู

            มีชายหนุ่มเสนอตัวมาช่วยก็ต้องรีบรับไว้ แต่เพราะเกรงใจ อ.โทโมะหรอกนะ เธอรู้ดีว่าพี่ป๊อบปี้คิดกับเธออย่างไร แต่หัวใจของเธอมันให้คนอื่นไปแล้ว แค่พี่ชาย....คงไม่โกรธกันนะคะ

            แต่ถึงอย่างนั้นเธอก็ยังได้รับการดูแลเอาใจใส่เป็นอย่างดีจากผู้ชายคนนี้ สายตาอบอุ่นที่ถ่ายทอดมาถึงเธอทุกครั้ง ยิ่งมองยิ่งรู้สึกแปลกๆในหัวใจ

            ....หวั่นไหวแปลกๆกับสายตาคู่นี้จังนะเรา

            @@@@@@@@@@@@@@@@@

"ถึงแล้วครับน้องๆ เดี๋ยวพอลงจากรถให้น้องๆถือสัมภาระของตัวเองแยกชายหญิงนะครับ เราจะเอาของไปเก็บที่พักกันก่อน แล้วมารวมตัวกันอีกครั้งหนึ่งเพื่อพบกับคุณลุงเจ้าของไร่นะครับ"

"ค่า // คร้าบ"

"สวัสดีค่ะลุงไผ่ // สวัสดีครับลุงไผ่ นี่ อ.วิศวะ อ.ที่ปรึกษาและจะดูแลเราทั้งหมดที่อยู่ที่นี่ค่ะ"

"สวัสดีครับท่านอาจารย์ สวัสดีครับเด็กๆ เชิญพวกคุณๆเข้าที่พักก่อน อีก20นาทีลงมาเจอกันที่นี่นะครับ ลุงจะพาไปทานข้าว"

"ขอบคุณค่ะ // ครับ"

....

........

"แก้ว กระเป๋าล่ะ?"