หลงรักสาวเซ็กซี่คนนี้

     " แกรู้จักแก้วดีแค่ไหน รักเขาแต่ไม่เชื่อใจเขา" ป๊อบปี้เอ่ยถามเพื่อนหนุ่มอย่างลอยๆ
      " ตอนนั้นมันก็ระแวงอยู่ว่ะ มันก็แอบคิดว่าแก้วจะไปมีคนอื่น"
      " ไอ้ทุเรศ แก้วก็เมียแก ทำไมแกถึงระแวงไปได้ไงว่ะไอ้โมะ"  ป๊อบปี้บอกอย่างโมโห คนรักกันแท้ๆ แต่ทำไมไม่เชื่อใจกัน
      " กูรู้ว่ากูผิด ยิ่งพิมเขามาพูดอีกกูก็เลยยิ่งคิดไปไกล"
      " กรูอยากจะบอกนะว่าคนที่เป็นคนสลับลูกของแก้วคือพิม" ป๊อบปี้เอ่ยบอกออกไป
      " แกรู้ได้ไง"
      " ก็ไปสืบมาดิว่ะ พวกข้าก็อยากรู้เหมือนกันว่าเป็นเป็นยังไงกันแน่"
      " ทำไมพิมถึงทำยังงั้นล่ะ" โทโมะเอ่ยถาม
      " ก็พิมอยากได้โมะคืนมาไงล่ะ" พิมเดินเข้ามาในห้องทำงานของป๊อบปี้ก่อนจะมาควงแขนชายหนุ่มเอาไว้
      " ออกไปไกลๆ ผมเลย ยิ่งคุณทำแบบนี้ผมยิ่งเกลียดคุณ" โทโมะเอ่ยบอกแล้วเกาะมือหญิงสาวออกจากแขนของตัวเอง
      " ถ้าไม่มีมัน คุณก็ต้องกลับมารักพิม"
      " ถึงไม่มีคุณผมก็ยังมีชีวิตต่อไปได้ แต่ถ้าผมไม่มีแก้วกับลูกผมก็ไม่รู้จะอยู่ได้ยังไง" โทโมะเอ่ยบอกพร้อมกับน้ำตาลูกผู้ชายที่ไหลออกมาอย่างไม่อายใคร
      " พิม"
      " เคนตะ" หญิงสาวหันมาเห็นก็เอ่ยเรียกแฟนหนุ่มคนที่เธอทิ้งมา
      " คุณกลับไปอยู่กับผมเถอะนะ คุณอย่าทำแบบนี้เลย" เคนตะเดินเข้ามากอดแฟนสาวไว้
      " ไม่ ฉันรักโทโมะ ฉันจะอยู่กับเขา"
      " ผมขอโทษ กลับไปอยู่กับผมเถอะนะ ผมสัญญาว่าผมจะตามใจคุณทุกอย่าง" เคนตะเอ่ยบอกแล้วกอดเอวแฟนสาวให้แน่นยิ่งกว่าเดิม
      " พิม คุณกับไปอยู่กับแฟนคุณเถอะ ผมก็จะไปตามหาลูกกับเมียผม"
      " นะพิมนะ กลับไปอยู่กับผมเถอะนะ ผมคิดถึงคุณมากเลยรู้ไหม" เคนตะเอ่ยบอกแฟนสาว
      " คุณดูผอมลงไปนะ" พิมเอ่ยบอกแฟนหนุ่ม
      " ก็ผมคิดถึงคุณจนไม่ได้กินไม่ได้นอนเลย" เคนตะเอ่ยบอกแฟนสาว
      " งั้นก็ได้ค่ะ พิมรักคุณนะค่ะ"
      " ผมขอตัวแฟนผมกลับก่อนนะครับ ขอโทษที่เธอมาวุ่นวาย" เคนตะเอ่ยบอกแล้วโอบเอวแฟนสาวเดินออกไป
      " แล้วกรูจะทำยังไงต่อไปว่ะเนี่ย" โทโมะเอ่ยบอ่น เพราะเขาไม่รู้ว่าแก้วกับลูกนั้นย้ายไปอยู่ที่ไหน
      " ข้าขอโทษนะที่ช่วยอะไรไม่ได้เลย" ป๊อบปี้เอ่ยบอกเพื่อนหนุ่ม เขาเองก็อยากจะช่วยอยู่หรอก แต่กลัวว่าแฟนสาวจะเข้าไปผิดเหมือนอย่างเขื่อนกับเฟย์ก็ได้
      " เอางี้ไหม เดี๋ยววันเสาร์เฟย์ ฟางนั้นแก้วไปห้าง แกก็แอบไปดักรอเจอดีไหม" ป๊อบปี้เอ่ยบอกเพื่อนหนุ่ม
      " ดีๆ ขอบใจเอ็งมากนะ" โทโมะเอ่ยบอกก่อนจะโผเข้ากอดเพื่อนหนุ่มอย่างขอบใจ
      " อืม แต่ตอนนี้แกกลับไปทำงานก่อน  แกไม่ยอมทำงานมาหลายวัยแล้วนะ"
      " อืม แต่ข้าก็ต้องขอบใจแกอีกครั้งนะ ขอบใจแกจริงๆ ไอ้ป๊อบ" โทโมะเอ่ยบอกก่อนจะเดินออกไป
    ' ข้าช่วยเท่าที่พอช่วยได้นะไอ้โมะ' ป๊อบปี้เอ่ยบอกก่อนจะกลับมาทำงานของตัวเอง   ตอนเย็นป๊อบปี้มารับแฟนสาวที่ทำงานก่อนจะพาไปเยี่ยมแก้วที่บ้าน

          วันเสาร์ที่โทโมะตั้งหน้าตั้งตารอคอยก็มาถึง  ชายหนุ่มรีบอาบน้ำแต่งตัวแต่งเช้าก่อนจะลงมานั่งรอที่ห้องนั่งเล่น  เพื่อรอรับโทรศัพท์จากเพื่อนหนุ่ม
       " ว่าไงว่ะไอ้ป๊อบ"
       ' สิบโมงเจอกันที่ห้าง.....' ป๊อบปี้บอกแล้ววางสายไป  โทโมะที่ได้ฟังก็ยิ้มก่อนจะนั่งมองนาฬิกาที่มันเดินไปอย่างช้าๆ  จนใกล้ถึงเวลาชายหนุ่มที่ขับรถไปยังห้างสรรพสินค้าที่เพื่อนหนุ่มนั้นได้บอกเอาไว้  เราเดินรอเพื่อนหนุ่มอยู่ในห้างไปเรื่อยๆ ก่อนจะสะดุ้งตากับหญิงสาวใบหน้าขาวๆ ของคนรัก ชายหนุ่มรีบแอบเพราะกลัวว่าหญิงสาวจะเห็น
        " ไปหาอะไรกินกันก่อนไหม" ป๊อบปี้เอ่ยถามสามสาวพร้อมเจ้าตัวน้อยที่นอนอยู่ในรถเข็น
        " ก็ดี แก้วจะได้ป้อนนมเจ้าตัวเล็กด้วย" แก้วเอ่ยบอก
        " งั้นกินอาหารญี่ปุ่นไหม" เขื่อนเอ่ยเสนอ
        " แก้วว่าไง" เฟย์เอ่ยถามเพื่อนสาว
        " แก้วยังไงก็ได้"
        " งั้นไปกัน" ป๊อบปี้เอ่ยบอกแล้วรับหน้าที่เป็นรถเข็นรถเข็นเดินนำไป  แก้วเองก็เดินตามมาพร้อมเพื่อนๆ  โทโมะที่อยู่ไม่ไกลจึงแอบหันมามองโดยไม่มีใครรู้ตัวเลย  ชายหนุ่มดึงหมวกที่สวมหัวลงให้ปิดใบหน้าก่อนจะเดินตามไปอย่างห่างๆ
        " 5ท่านครับ" ป๊อบปี้เอ่ยบอกกับพนักงาน
        " เชิญด้านในเลยค่ะ"  ทั้งหมดจึงเดินตามเข้าไป
        " 1ที่ครับ แต่ผมขอนั่งโต๊ะใกล้ๆ กับกลุ่มเมือ่กี้หน่อยนะครับ" ชายหนุ่มเอ่ยบอกแล้วยักธนบัตรสีม่วงให้พนักงานหนุ่ม
        " ได้ครับพี่ เชิญครับ" พนักงานหนุ่มเอ่ยบอกแล้วเดินนำมานั่งที่โต๊ะไม่ไกลจากโต๊ะกลุ่มของแก้ว  พร้อมกับสั่งอาหารมาทาน  แต่ตลอดเวลาเขาไม่ต่อนได้ทานอาหารสักเท่าไร  เอาแต่จับจ้องไปยังใบหน้าหวานๆ ของคนรักอย่างคิดถึง  และเขายังสามารถมองเห็นเจ้าตัวน้อยที่น่ารักน่าชังเมื่อยามที่เธออุ้มมันขึ้นมาจากรถเข็น 
        ' ลูกพ่อ พ่อขอโทษ' โทโมะบ่นก่อนจะมองไปยังสองแม่ลูกที่กำลังเล่นกันอย่างมีความสุข
        " แก้วอิ่มแล้วเหรอ" ฟางเอ่ยถามเพื่อนสาว
        " อืม งั้นเดี๋ยวแก้วขอตัวพาน้องโมโกะไปเดินเล่นก่อนนะ กินอิ่มแล้วก็โทรหาแก้วแล้วกันนะ" แก้วเอ่ยบอกก่อนจะวางเจ้าตัวน้อยลงในรถเข็น  แล้วเข็นออกไปนอกร้านทันที  โทโมะมองตามกก่อนจะควักธนบัตรสีเทาสำหรับค่าอาหารก่อนเดินตามหญิงสาวออกไป
        " ไม่รู้จะสงสารใครดี" เฟย์เอ่ยบอกเพราะรู้ว่าโทโมะนั้นตามมาดูเพื่อนสาว
        " แต่โทโมะก็น่าสงสารอยู่นะ แต่ก็สมน้ำหน้าที่ไม่ยอมชื่อใจคนที่ตัวเองรัก" ฟางบอกอย่างโมโหนิดๆ
        " แต่แก้วเองก็ไม่ได้มีความสุขนะ  เรามาช่วยสองคนนี้ดีไหม" เขื่อนเอ่ยบอก
        " เขื่อนอ่ะ" เฟย์เอ่ยเรียกแฟนหนุ่ม
        " เขื่อนไม่ได้ที่จะช่วยเพื่อนทั้งหมดนะ เขื่อนเองก็อยากให้แก้วมีความสุขด้วย" เขื่อนอธิบายให้แฟนสาวฟัง
        " แก้วมันก็มีความสุขอยู่นะ" เฟย์เอ่ยบอก
        " ความสุขที่ต้องฝืนออกมาจากใจเหรอเฟย์" ฟางเอ่ยถามเพื่อนสาว
        " ก็.." เฟย์ไม่รู้จะพูดอย่างไรต่อ อย่างที่ฟางพูดก็ถูก  แก้วพยายามฝืนยิ้มเมื่ออยู่ต่อหน้าเพื่อนๆ
        " โอเค ฉันยอมแล้ว จะเอายังไงก็เอาเถอะ"
        " งั้นลองปล่อยให้โทโมะได้เจอแก้วบ้างเถอะ"  ป๊อบปี้เอ่ยบอกเพราะอยากช่วยเหลือเพื่อนหนุ่มและเพื่อนสาวของแฟนให้ได้พบเจอกันบ้าง
        " งั้นเราลองตามไปดูกันไหม" ฟางเอ่ยเสนอ
        " ก็ดี"
        " พี่ครับ คิดเงินด้วยครับ" เขื่อนตอบเฟย์รอจ่ายเงินส่วนป๊ฮบปี้กับฟางนั้นได้เดิตามเพื่อนสาวออกไปแล้ว

            ทางด้านแก้วเองก็เข็นรถพาลูกสาวมาเดินดูตุ๊กตาและก็ของเล่น  หญิงสาวเลือกตุ๊กตาตัวน้อยมาให้ลูกสาวตัวน้อยดู  เจ้าตัวน้อยก็ยิ้มและหัวเราะออกมาเหมือนเป็ฯคำตอบว่าชอบตุ๊กตาตัวนี้
       " ชอบไหมค่ะน้องโมโกะ" แก้วเอ่ยถามลูกสาวตัวน้อย
       " อะ อ่ะ" เจ้าตัวน้อยส่งเสียงออกมาจากรถเข็น
       " งั้นหนูเล่นกับตุ๊กไปก่อนนะจ๊ะ เดี๋ยวม๊าขอดูของแปบนึง"  แก้วบอกแล้วเข็นรถพาลูกสาวมาเรื่อยๆ ก่อนจะเลือกผ้าขนหนูไว้สำหรับเช็ดปาก หรือหน้าให้ลูกสาว   แก้วเลือกผ้าขนหนูผืนเล็กสีสันสวยใสลายการ์ตูนคิตตี้สำหรับเด็กผู้หญิง
       " แก้ว" เสียงเรียกด้านหลังทำให้หญิงสาวหันไปมอง
       ' โทโมะ' แก้วเอ่ยชื่อชายหนุ่มออกมาก่อนจะเข็นรถลูกสาวเดินหนีออกไป