Stepchild จากลูกเลี้ยงเป็นลูกรัก
fafilmfim
4)
อ่านบทความตามต้นฉบับ อ่านบทความเฉพาะข้อความ"เดี๋ยวหมอจะพาคนไข้ไปเอ็กซเรย์ตอนบ่ายสองโมงนะคะ" พยาบาลที่เดินมาตรวจอาการปกติบอกฟางขึ้น
"ค่ะ อ้าว"
"ฟาง?" แคทที่เดินเข้ามาในห้องพอดีเห็นฟางนั่งอยู่
"…" ได้แต่ยิ้มทักทายให้ไปตามมารยาท
"ป๊อปล่ะ เป็นไงบ้าง" ถามเสียงแข็งราวๆกับว่าไม่เต็มใจคุยทันที
"หมอจะพาไปเอ็กซเรย์ตอนบ่ายสองค่ะ"
"…อืม งั้นเดี๋ยววันนี้แคทอยู่เป็นเพื่อนฟาง โอเคนะ"
"ไม่ต้องก็ได้ค่ะ ฟางเกรงใจออก"
"ไม่เป็นไรหรอก แคทกับพี่ป๊อปเป็นพี่น้องกันนะ"
"…โอเคค่ะ"
"อ้าว แคท"
"ตื่นแล้วหรอคะ พี่ป๊อป" เดินปรี่ไปที่เตียงคนไข้ทันทีเมื่อเห็นป๊อปปี้ลืมตาขึ้นมา
"อืม… มาทำอะไรล่ะเรา"
"มาหาพี่นั่นแหละ แคทห่วงพี่มากเลยรู้ไหม"
"ห่วงอะไร เมื่อคืนก็มาไปแล้วไม่ใช่รึไง"
"โธ่ ตอนนั้นพี่คุยไม่รู้เรื่องนี่"
"พอเลยเราน่ะ พี่อยากกินปาท่องโก๋ตรงนั้นน่ะ ไปซื้อให้หน่อยได้มั้ย" ฟางได้แต่มองสองพี่น้องคุย
กันอยู่ห่างๆ รู้สึกตัวเล็กลงไปทันทีเมื่อเขาคนนั้นอยู่ด้วยกัน ใครมันจะไปสู้พี่น้องในสายเลือดล่ะ
ยัยฟาง?
"ได้สิ ฟาง ไปกับแคทนะ" แคทตอบตกลงพร้อมชวนฟางไปในตัว
"อ่ะอือ ไปสิ" หยิบกระเป๋าสตางค์ก่อนเดินออกไปพร้อมแคททันที ป๊อปปี้ได้แต่มองออกไปนอก
หน้าต่างก่อนหันไปเห็นเป็นจุดที่สามารถมองเห็นถนนและร้านค้าได้ วิวชวนหิวจริงๆ
"ปวดหัว" ป๊อปปี้นิ่วหน้าด้วยความปวดทันที อยู่ดีๆก็ปวดหัวขึ้นมา เหมือนข้างในว่างเปล่า นึกอะไรไม่ออก
"แคทระวัง!!!!" ไม่ทันได้เตือนป๊อปปี้ก็เห็นร่างใครสักคนที่เขานึกไม่ออก นอนอยู่กับพื้นและมี
เลือดอยู่เต็มตัว
"แคท!!!" มีผู้หญิงอีกคนท่าทางเอาเป็นเอาตาย กำลังร้องให้พยาบาลบริเวณนั้นช่วย
"แคทไม่เป็นไรนะพี่ป๊อป แคทกำลังพักฟื้นอยู่" เดินเข้ามาบอกป๊อปปี้ในห้องด้วยเสื้อผ้าที่ยังเปื้อน
เลือด
"เธอ…ใครน่ะ?"
"พี่ป๊อป..." หน้าเหวอทันทีเมื่อได้ยินอะไรแบบนั้น
"ใคร? เข้ามาทำไม?"
"นี่ฟางไงพี่ป๊อป" เดินเข้ามาเกาะเตียงคนไข้ คิ้วขมวดเข้าหากัน น้ำตาที่เริ่มคลอเบ้า กับสังหรณ์
ใจแปลกๆ
"ฟาง? ยัยฆาตกรเธอทำอะไรผู้หญิงคนนั้นน่ะ"
"พี่ป๊อป... ฮึก พี่บ้าไปแล้วรึไง! ฟางโกรธพี่ โกรธมากด้วย!" ปล่อยโฮออกมาต่อหน้าชายหนุ่ม
ก่อนคว้ากระเป๋าเสื้อผ้าของตนออกจากห้องไป
"…" ทำไมต้องรู้สึกเจ็บเมื่อเห็นน้ำตาของผู้หญิงคนนั้นนะ?
"โอ๊ย ปวดหัว" สะดุ้งและกุมหัวตนแน่น น้ำตาเล็ดออกมา พอดีกับจังหวะที่พยาบาลจะมาวัดความ
ดันพอดี
"คุณภาณุคะ พาคนไข้เข้าซีทีสแกนด่วน" หัวหน้าพยาบาลที่วิ่งตามมาติดๆสั่งลูกน้องพยาบาล
ของตนก่อนกดหมายเลขสายตรงถึงคุณหมอทันที
"ติดต่อญาติคนไข้ได้หรือยัง?" หัวหน้าพยาบาลออกมาถามพยาบาลผู้รับผิดชอบก่อนมองเข้าไป
ในห้องพักฟื้นอย่างเหนื่อยใจ
"ได้แล้วค่ะ เพิ่งติดต่อได้เมื่อสักครู่"
"อืม เค้าว่าไงบ้าง"
"เดี๋ยวจะรีบมาค่ะ"
"เห้อ ยังหนุ่มยังแน่นอยู่เลยนะ ทำไมต้องมาเป็นอะไรแบบนี้ด้วย โลกเรานี่อยู่ยากขึ้นทุกวัน" พูด
อย่างเหนื่อยใจก่อนเดินกลับไป
"พี่ป๊อป..." เกาะกระจกห้องพร้อมน้ำตา ก่อนที่จะสะดุ้งเพราะมีมือใครมาแตะเข้า
"ญาติคุณภาณุใช่ไหมครับ?"
"ค่ะ" เช็ดน้ำตาตนก่อนตั้งใจฟังที่คุณหมอพูด
"คุณภาณุเป็นอันไซเมอร์นะครับ แต่ไม่ได้รุนแรงถึงกับใช้ชีวิตประจำวันปกติไม่ได้ เพียงแต่ทุก
ความทรงจำที่ผ่านมาจะหายไปเท่านั้น"
"เพราะอะไรคะ"
"คือ น่าจะเกิดจากการกระแทกครับ สมองส่วนที่มีหน้าที่เก็บความจำตอนนี้มันทำงานไม่ 100%"
"จะหายไหมคะ?"
"มีโอกาสนะครับ 50-50 อยู่เหมือนกัน แต่ขึ้นอยู่ที่ตัวญาติเองด้วยว่าจะฟื้นฟูความทรงจำเค้ายัง
ไง แต่หมอว่าคุณภาณุไม่น่าห่วง เค้ายังเด็กอยู่ครับ ความทรงจำน่าจะกลับมาเอง ไม่ต้องกังวล
อะไร แต่ถ้าพยายามรื้อฟื้นมากจนเกินไป อาจทำให้คนไข้มีอาการทางประสาทได้นะครับ"
"จะกลับบ้านได้วันไหนคะ"
"ถ้าคนไข้ฟื้นวันนี้ก็กลับได้วันนี้แหละครับ"
"ขอบคุณนะคะ"
"เอ่อ แล้วหมอฝากอะไรไว้หน่อยนะครับ คนไข้ดูจะฝังใจหรือมีความลับมีเรื่องอะไรที่ไม่ได้บอก
ใคร เหมือนเขาจะพูดออกมาแต่เรื่องนั้นหมอก็ไม่แน่ใจว่าเป็นเรื่องอะไร เอาเป็นว่าหมอเอาใจช่วย
นะครับ"
"ค่ะ ขอบคุณนะคะ"
"อึก… ผมคือใคร?" ตื่นมาด้วยความรู้สึกงุนงงโลกหมุนไปหมด อะไรหลายๆอย่างจากไปแบบ
ไม่มีวันกลับ และอะไรที่ว่าก็น่าจะเป็นความทรงจำหรือก็อาจจะเป็นผู้หญิงอีกคนที่เฝ้ารอคอยการ
กลับมาของเขา คนเดิมของเขาอยู่ข้างนอกก็เป็นได้
"พี่ป๊อป..."
"เธอ? ใครน่ะ?"
"…" สะอึกเล็กน้อยกับคำพูดที่เรียกเธอ
"ที่นี่? ทำไม?"
"โรงพยาบาล เดี๋ยวก็ได้กลับแล้ว" ตอบด้วยใบหน้าสลด ความทรงจำพี่ชายที่เธอรักหายไปแล้ว
จริงๆสินะ
"หรอ" หลับตาลงอย่างช้าๆก่อนพยายามทบทวนเรื่องในสมอง แต่ก็นึกอะไรไม่ออกสักอย่างเดียว
"คุณหมอให้ยาบำรุงไปทานนะคะ วิธีรับประทานอยู่ในใบที่ให้ไป และคุณหมอนัดอีกทีเดือนหน้า
นะคะ วันนี้ทั้งหมด 8,400 บาทค่ะ"
"เอ่อ ค่ะ" ยื่นบัตรเครดิตให้งงๆ หาหมออะไรปาไปตั้งเกือบหมื่น -__-
"เซ็นชื่อตรงนี้ด้วยค่ะ"
"ขอบคุณค่ะ" พยาบาลสาวขอบคุณอีกครั้งก่อนที่ป๊อปปี้จะเดินตามออกมาติดๆ
"พี่จำชื่อตัวเองได้รึเปล่า?" ฟางถามขึ้นทำลายความเงียบระหว่างอยู่บนรถ
"…" ส่ายหน้าช้าๆพร้อมมองไปที่ข้างทางอย่างสงสัย ทำไมทุกอย่างในหัวมันโล่งไปหมดล่ะ?
"พี่ชื่อพี่ป๊อป ป๊อปปี้"
"ป๊อปปี้?" ทวนชื่อตนซ้ำๆก่อนยิ้มน้อยๆ
"ฉันชื่อฟาง" แนะนำตัวเองบ้างหลังจากบอกชื่อของพี่ชายเธอไป
"ฟาง?" น้ำเสียงเปลี่ยนไปทันทีเมื่อเธอพูดถึงตัวเอง ทำไมเปลี่ยนไปเป็นคนละคนได้อย่างนี้นะ...
"พี่ขึ้นไปพักเถอะ ห้องพี่มีชื่อติดไว้อยู่หน้าประตู โอเคนะ?" พูดแนะนำเมื่อถึงบ้านก่อนจะเดิน
เข้าไปคิดว่าจะทิ้งตัวนอนดูโทรทัศน์ให้สบายใจซะหน่อย แต่ทว่า...
"กลับมาแล้วหรอลูก?" เสียงผู้หญิงที่คุ้นเคย ทำให้เธอสะดุ้งโหยงเมื่อหันมามองก็ต้องตกใจเข้า
จริงๆจังๆ
"แม่!!?" โผลเข้ากอดทันที กี่ปีนะที่แม่ออกจากบ้านไป...
"ลูกสาวแม่โตเป็นสาวแล้วนะ" ลูบหัวอย่างเบามือ เธอเองก็ตกใจไม่แพ้กัน ทำไมจู่ๆจะกลับมา?
ทำไมจู่ๆจะไป?
"แม่ ฮึก… ฟางคิดถึงแม่มากเลยรู้ไหม" ปล่อยโฮออกมาทันทีเมื่อลองหยิกแก้มตัวเองเบาๆแล้ว
มันไม่ใช่ฝัน
"อย่าร้องนะคนเก่งของแม่ อ๊ะลูก ไหว้คุณลุง คุณป้าสิ" สะกิดให้ฟางดูชายหญิงค่อนข้างมีอายุอีก
สองคนที่นั่งอมยิ้มให้เธออยู่นาน
"อ๊ะ สวัสดีค่ะ"
"ตาป๊อป แกเป็นไงมั่ง มาหาแม่สิ" คนที่ฟางเพิ่งยกมือไหว้เมื่อกี้เรียกลูกชายแท้ๆของตัวเองไป
กอด
"…เอ่อ พี่ป๊อปเขา" ฟางเตรียมจะอธิบายถึงสิ่งที่เกิดขึ้นทันที
"จุ๊ๆ ไม่เป็นไรหนูฟาง พ่อกับแม่รู้แล้วถึงบินไฟท์ด่วนกลับมายังไงล่ะ"
"อ่ะ ฟางนั่งก่อนนะ เรามาคุยกันดีกว่า" เรียกฟางให้นั่งลงบนโซฟารับแขก พร้อมๆกับ ป๊อปปี้
และครอบครัว รวมถึงครอบครัวเธอเองด้วย
"ขอน้ำให้แขกด้วยนะ" แม่ฟางหันไปหาคนใช้ต่างด้าวอีกคนที่ยืนอยู่ห่างๆ
"มีอะไรหรอคะ?"
"คือ ฟาง แม่ตกลงกับบ้านของพี่ป๊อปปี้ไว้น่ะ ว่าถ้าลูกกับเค้าอยู่ด้วยกันครบ 10 ปีจะให้
แต่งงานกัน"
"แต่งงาน? แม่? ฟาง…ไม่เอา!" ปฏิเสธเสียงแข็งอย่างตกใจ ป๊อปปี้เป็นพี่ชายเธอแท้ๆ...ไม่สิ
เป็นผู้ชายในนามพี่ชายที่เธอใช้ชีวิตอยู่ด้วยตลอด แล้วทำไมล่ะ ทำไม?
"ฟาง ฟังแม่นะ มันคือสัญญาและนั่นคือข้อตกลง"
"คุณเฟียตคะ น้องฟางอาจจะยังตกใจอยู่ หนูฟาง แม่ไม่ได้บังคับให้หนูแต่งวันนี้หรือพรุ่งนี้นะลูก
แต่ถ้ายังไง..."
"ป๊อปจะแต่งครับ" พูดพร้อมมองตรงไปที่ฟางด้วยสายตาเฉยชาทันที
"ฮะ? พี่ป๊อป?"
FWN
คำยืนยันของเจ้าของนิยายฟิคชั่น
✓ เรื่องนี้เป็นบทความเก่า ยังไม่ได้ทำการยืนยัน
คำวิจารณ์
* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถเขียนวิจารณ์ได้
รอสักครู่กำลังโหลดข้อมูล
โหวต
* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถโหวดได้
แบบสำรวจ
