Stepchild จากลูกเลี้ยงเป็นลูกรัก

"ปล่อย…" พูดเสียงอ่อนพร้อมดันตัวเองออกทันที

 

"…" สุดท้ายก็ต้องปล่อยฟางให้เดินกลับเข้าไป เขาคิดถูกรึเปล่าที่ทำแบบนั้นไป บางทีเขาและ

เธออาจมองหน้ากันไม่ติดด้วยซ้ำ

 

 

 

 

"พี่ป๊อป มารับฟางหน่อย" เมื่อออกมาเข้าห้องน้ำก็โทรให้ป๊อปปี้มารับทันที

 

"…โอเคเดี๋ยวพี่ไป"

 

 

 

 

 

 

 

 

"ยัยแก้ว" เขย่าเพื่อนสนิทของเธอหวังจะปลุกให้ตื่น

 

"…"

 

"แก้ว ฟางจะกลับแล้วนะ พี่ป๊อปบอกพี่โมะว่าให้มารับแก้วด้วยโอเคมั้ย?"

 

"อือ กลับแล้วหรอ"

 

"จะกลับแล้ว งั้นแก้วรอพี่โมะนะ เดี๋ยวก็มา" พูดกับแก้วก่อนที่แก้วจะพยักหน้าตอบช้าๆ

 

 

 

 

 

 

 

"หวาย ยัยหวาย" เดินลากเพื่อนลงจากโต๊ะทันที

 

"อุ๊ย อะไรแกเนี่ย"

 

"ฉันจะกลับแล้ว ไว้เจอกันนะ"

 

"กี่โมงแล้วล่ะ"

 

"ห้าทุ่มกว่าจะเที่ยงคืนแล้ว" มองนาฬิกาข้อมือตนเอง

 

"งั้นเดี๋ยวฉันโทรให้คุณแม่มารับละกัน"

 

"โอเค ฉันไปล่ะ"

 

 

 

 

"ทุกคน ฟางกลับแล้วนะ บ๊ายบาย" ตะโกนบอกเพื่อนในห้องทุกคน ก่อนโบกมือบ๊ายบาย เดิน

ออกมานั่งรอข้างนอก เห็นพายุยังนั่งเงียบอยู่ที่เดิม ที่เหตุการณ์ที่เธอไม่อยากให้เกิด

 

 

 

 

 

"พายุ ฉันกลับก่อนนะ"

 

"อือ โชคดีนะ"

 

"ไว้แกขึ้นเครื่องวันไหน โทรมาหาฉันนะ เดี๋ยวไปส่ง" ยิ้มให้ก่อนเดินขึ้นรถทันทีเมื่อเห็นรถป๊อปปี้

เข้ามาจอดแล้ว

 

 

 

 

 

"กลิ่นมาเลยนะฟาง" ป๊อปปี้บ่นทันทีเมื่อฟางขึ้นรถ ออกอาการไม่พอใจน้อยๆ เธอดื่มเยอะไปรึ

เปล่า?

 

"สังสรรค์ก็งี้แหละพี่ป๊อป"

 

"กลับไปแล้วอาบน้ำนอนเลยนะ"

 

"ค่า" ขานรับก่อนหลับไปตลอดทางจนถึงบ้าน

 

 

 

 

 

"พี่อาบน้ำรึยัง" เมื่อถึงบ้านก็หันหน้าไปถามทันที แต่อาจเป็นเพราะฟางเองที่ไม่ทันได้สังเกตุถึง

รอยเจ้าปัญหาที่พายุฝากไว้บนคอขาวแล้วสีมันช่างตัดกันดีจริงๆ

 

"อาบแล้ว... ฟางไปทำอะไรมา" คว้ามือฟางแน่นก่อนที่จะเน้นประโยคหลังเสียงแข็ง ใช้อีกมือนึง

ปัดปอยผมที่ปกปิดรอยนั้นออก

 

"…หือ" เมื่อลองดูก็ต้องตกใจ เธอไม่ทันได้มองจริงๆด้วย

 

"พี่ถามว่าไปทำอะไรมา"

 

"ฟางไม่รู้..."

 

"ไม่รู้หรอ?" คว้าฟางเข้าไปจูบทันที ก่อนเหวี่ยงฟางลงบนที่นอนอย่างไม่ใยดี ตามมาคร่อมไว้

ก่อนจ้องหน้าฟางอีกครั้ง

 

"จะบอกพี่มั้ยว่าไปทำอะไรมา"

 

"…ฟะ ฟางโดนเพื่อนแกล้ง" ตอบกลัวๆ น้ำในตาก็เริ่มคลอออกมาทุกที

 

"คนไหน"

 

"…"

 

"ใคร!" ตะคอกเสียงดังใส่อีกครั้ง

 

"ฮึก ฟางไม่รู้" สุดท้ายก็ต้องร้องไห้ออกมาเพราะความน้อยใจ และความกลัว ทำไมพี่ชายแสนดี

เปลี่ยนไปได้ขนาดนี้นะ

 

"…" กดจูบลงไปทันทีเมื่อคนข้างล่างตอบไม่ได้ดั่งใจตน คว้าชุดสวยที่เธอใส่ออกก่อนรีบปลดชุด

นอนตนออกเหมือนกัน

 

"ถ้าฟางให้คนอื่นทำได้ พี่ก็ต้องทำฟางได้"

 

"พี่ป๊อป... ฟางยังไม่เคย" หนีบขาไว้เมื่อป๊อปปี้พยายามแยกขาเธอออก

 

"หึ ให้พี่เชื่อยังไงฟาง รอยที่คอมันยังชัดขนาดนี้เลย" พูดพรางหันหลังให้ หยิบถุงยางป้องกันมา

สวมก่อนหันหน้ามาทันที ฟางได้แต่หลับตาหนีกับภาพตรงหน้า

 

"อย่า อ๊ะ" ไม่ทันได้ห้ามป๊อปปี้ก็แยกขาตนออกกว้าง ก่อนตามมาด้วยแกนกลางที่สอดใส่เข้ามา

ทันที

 

"ฮึก เจ็บ" ร้องเสียงหลงเมื่อใส่เข้ามาครึ่งทาง หัวหมุนไปหมด สัมผัสเสียวซ่านที่ป๊อปปี้มอบให้

ทำให้เธอแทบบ้า ร่างกายเธอก็ทำให้เขาแทบคลั่งเหมือนกัน

 

"อ๊า" จิกต้นแขนป๊อปปี้ทันทีเมื่อเขาไม่ฟังดื้อด้านใส่เข้ามาจนสุดทาง ป๊อปปี้เองก็ตกใจไม่น้อย

เธอยังไม่มีใครจริงๆด้วย ทั้งๆที่สัญญาไว้แล้วว่าจะไม่ขอทำอะไรเธอจนกว่าจะแต่งงาน

 

"ฟาง พี่…"

 

"จะทำอะไรก็รีบๆทำ ฟางเจ็บ" หันหน้าหนีด้วยความโมโห เข้ามาขนาดนี้ยังจะมารู้สึกผิดอีก

 

"อือห์" ฟางกัดปากไม่อยากให้เสียงครางไปทำให้คนข้างบนได้ใจ

 

"…อ๊ะ พี่" สะดุ้งโหยงเมื่อป๊อปปี้กระแทกเข้ามาเต็มแรง

 

"อือ อาห์" เสียงเตียงสั่นไหว เสียงเนื้อกระทบเนื้อ เสียงน้ำที่ชื้นแฉะ ทำให้ทั้งเขาและเธอแทบ

คลั่ง

 

"พี่ป๊อป อาห์" ครางลากเสียงยาวเมื่อป๊อปปี้กระแทกเข้าไปเน้นๆก่อนที่ในหัวจะขาวโพลนไม่

สามารถคุมตัวเองได้ต่อไป สะดุ้งไปโอบต้นคอป๊อปปี้ไว้

 

"แฮ่ก…" เสียงหอบหายใจของคนทั้งสอง ก่อนที่สิ่งที่ยังเป็นของกันและกันเริ่มขยับอีกครั้ง

 

"อือ พี่ปะ" ยังไม่ทันได้ท้วงคนเอาแต่ใจก็ก้มลงจูบปากบางอย่างหลงใหล

 

"อาห์ ฟาง" เมื่อยกที่เท่าไหร่ของการลงโทษจบลงก็ไม่รู้ แต่อย่างน้อยป๊อปปี้เองก็ส่งฟางไปถึง

สวรรค์ได้หลายรอบอยู่เหมือนกัน

 

"เจ็บ…" ครางเสียงหลงเมื่อป๊อปปี้ถอนแกนกายของเขาออก จัดการธุระของตนก่อนกลับมาที่

ห้องก็ไม่เจอฟางอยู่ที่เตียง เห็นแต่รอยเลือดจางๆเป็นดวงๆอยู่ ทำให้เขารู้สึกผิดขึ้นมาทันที

 

 

 

 

 

 

"ยัยเตี้ย ไปไหน?" รีบคว้ามือคนที่กำลังจะเดินลงบรรไดไปทันที

 

"หาแม่" หันมาพร้อมน้ำตาประปราย นี่ตลอดการกระทำของเขาสองสามชั่วโมงที่ผ่านมา เขาไม่

สังเกตุเลยใช่ไหมว่าเธอเจ็บปวดมากแค่ไหน

 

"ฟาง พี่…"

 

"ฮือ พี่บ้า" ตีเข้าที่อกป๊อปปี้ไม่ยั้ง

 

"…" ดึงฟางเข้ามากอด ทำให้รู้ว่าฟางตัวสั่นเพราะความกลัวขนาดไหน ทำไมเขาไม่คิด ทำไมเขา

ปล่อยให้อารมณ์มาควบคุมทุกอย่าง?

 

"…" ปล่อยให้ฟางร้องไห้จนหลับไป ก่อนเช็ดตัวและเปลี่ยนเสื้อผ้าให้ฟาง นอนกอดและหลับไป

ในที่สุด

 

 

 

 

 

"พี่รักเรามากนะ รักมานานแล้วด้วย" กระซิบกับคนที่ยังซุกอยู่ในอ้อมกอดเขา ก่อนที่เขาจะดึง

ผ้าห่มขึ้นมาห่มให้เธอเพื่อเพิ่มความอบอุ่น เพราะทั้งสองต่างนอนทั้งๆที่ไม่ได้ใส่อะไรเลยแม้แต่นิด

 

 

 

 

 

 

 

FWN