Stepchild จากลูกเลี้ยงเป็นลูกรัก
fafilmfim
1)
อ่านบทความตามต้นฉบับ อ่านบทความเฉพาะข้อความ9 ปีผ่านไป...
"พี่ป๊อป โทรศัพท์ถึงพี่ค่ะ" ยื่นโทรศัพท์บ้านให้อีกคนที่นั่งดูกีฬาอยู่เพลินๆ
"ใคร?"
"…" ส่ายหน้าเบาๆ พรางก้มลงมาสนใจนิยายสยองขวัญที่กำลังอ่านอยู่ นี่แหละนะความสบาย
ของสุดสัปดาห์ที่ไม่มีการบ้าน
"ฮัลโหลครับ?"
"ป๊อป ฉันเองนะ" เสียงคุ้นหูทักขึ้น
"เฮ้ย ไอ่… ทำไมไม่โทรเข้ามือถือวะ" รีบเดินเลี่ยงออกจากบริเวณนั้นทันทีก่อนที่ฟางจะได้ยินบท
สนทนาที่เขาคุยกัน
"กูเซอร์ไพร์สมึงไง เป็นไงมั่ง เก้าปีแล้วเร็วล่ะสิ"
"เออ อีก 5 เดือนก็จะครบสิบปีละ กูจะได้กลับไปอยู่บ้านสักที"
"เชี่ย กูนึกว่ามึงจะติดใจฟาง"
"ติดใจห่าเหวไรวะ นั่นน้องสาวกูนะ"
"ก็ไม่ใช่น้องสาวแท้ๆนี่หว่า"
"แล้วฟางรู้รึเปล่าที่มึงไปอยู่เพราะไปดูตัว"
"ไม่รู้หรอก วันๆคุยกันไม่กี่คำหรอก"
"ทำไมวะ ฟางหยิ่งรึไง?"
"ไม่ใช่ แต่…กูไม่รู้จะเริ่มยังไงว่ะ"
"เห้อ มึงนี่นะ เอาเถอะ เป็นไงอะไรยังไงโทรมาหากูบ้างเหอะ ผู้ใหญ่เค้าก็ห่วงทั้งมึงทั้งฟางแหละ
อยู่ดีๆก็หายไปไม่ติดต่อเนี่ย"
"เออๆ ไปเหอะมึงโทรต่างประเทศมันแพง"
"เออๆ แค่นี้แหละ"
"ใครโทรมาหรอคะพี่ป๊อป?" ละสายตาออกจากนิยายที่อ่านอยู่ขึ้นมาถาม พรางรับโทรศัพท์บ้าน
ไร้สายจากมือชายหนุ่มกลับมาวางที่เก่า
"เพื่อนที่มหาลัย" ตอบกลับพร้อมโกหกแบบปัดๆ คนไม่รู้ก็ไม่ควรจะรู้
"พี่ป๊อป พรุ่งนี้พี่ไม่ต้องรอฟางนะ เดี๋ยวพรุ่งนี้เพื่อนฟางมารับไปโรงเรียน"
"หืม? ใครล่ะ?" เลิกคิ้วถามอย่างสงสัย ปกติติดเขาแจอย่างกับเป็นพี่น้องกันแท้ๆ นี่อยู่ดีๆจะให้
เพื่อนมารับ
"เพื่อนน่ะพี่ ตอนเย็นพี่ก็ไม่ต้องมารับฟางก็ได้นะ"
"อะไรกันล่ะเรา? ทีงี้มาทิ้งพี่เลยนะ"
"ไม่ได้ทิ้งซะหน่อย ฟางก็อยากอยู่กับเพื่อนๆบ้างเท่านั้นแหละ ฟางจะจบม.6 แล้วนะ"
"ถ้าเข้ามหาลัยแล้วจะรู้สึก!" หยิกแก้มน้องสาวของตนอย่างหมันเขี้ยว กี่ครั้งแล้วนะที่เขาเห็นรอย
ยิ้มแป้นๆจากหน้าเธอคนนี้ก็ทำเขาหวั่นไหวทุกที
เช้าวันต่อมา
ปิ๊น ปิ๊น
"อ๊ะ พี่ป๊อปฟางไปแล้วนะ" รีบคว้ากระเป๋าหนังสือใบโปรดไปพร้อมกับเซ็ทผมครั้งสุดท้าย ใส่
รองเท้านักเรียนก่อนเดินออกจากรั้วบ้านไปทันที
'วันนี้มาแปลกแฮะ เซ็ทผม?ด้วย หรือว่าน้องเรามีแฟน?' คิดอย่างวิตก แอบกังวัลอยู่ลึกๆกับ
อาการที่แปลกไปจากทุกวัน
~~~ อดใจไม่ไหวทุกทีที่เจอ เพียงแค่แอบเผลอมองตาจะผิดไหม ~~~
"ฮัลโหล"
"ป๊อปคะ นี่แคทเองนะ"
"อ้าวว่าไงล่ะเรา?"
"พี่ป๊อป แคทมีเรื่องให้ช่วยค่ะ"
"หืม? อะไรล่ะ?"
"ตอนนี้พี่ยังอยู่บ้านนีระสิงห์อยู่รึเปล่า"
"อืม ใช่"
"ดีเลยพี่ป๊อป พี่คงรู้จักยัยเฟย์น้องยัยฟางอะไรนั่นใช่ไหมคะ"
"อืม… จะว่ารู้จักก็ไม่หรอกนะ แต่พี่ก็เคยเจอเค้ามาบ้าง ว่าแต่เรามีอะไรล่ะ? จะขอเบอร์ ขอเมลล์
หรือขอพิน?"
"ตรงกันข้ามเลยพี่ป๊อป ยัยเฟย์อะไรนั่นไม่รับรักน้องชายแคท พี่แก้แค้นแทนแคทหน่อยนะ ถือว่า
ตอบแทนเรื่องพี่เขื่อนกับพี่เมื่อครั้งก่อนแล้วกัน โอเคนะคะ?" ไม่พูดขอร้องเปล่า แถมยังบังคับ
แกมๆ ป๊อปปี้จึงต้องจำใจอย่างสิ้นเชิง
"…โอเค พี่จะทำ" ตอบพรางตัดสายทิ้งทันที ขับรถตรงไปมหาลัยอย่างว้าวุ่นใจ เขาทำถูกแล้ว
หรอ? ฟางไม่ได้รู้เรื่องอะไร? ทำไมไม่ไปแก้แค้นเฟย์อะไรนั่นเอง? อย่างน้อยๆเขากับฟางเองก็
เป็นพี่น้องกัน ถึงจะไม่แท้แต่ก็อยู่ด้วยกันมาหลายปี แต่… แคทเป็นลูกพี่ลูกน้องเขาแท้ๆนะ
"โว้ยยยยยยยย!!!! ปัง!" ป๊อปปี้ได้แต่คิดเรื่องเดิมๆซ้ำๆทั้งวี่ทั้งวันกระทั่งกลับมาบ้านและได้มา
ระบายอารมณ์ในห้องนอนตัวเองในที่สุด
ปัง!
"เสียง? ห้องพี่ป๊อป" ฟางที่เพิ่งกลับจากโรงเรียน รีบถอดรองเท้านักเรียนวิ่งขึ้นมาเคาะประตู
ทันที
"พี่ป๊อป พี่ป๊อป!"
FWN
คำยืนยันของเจ้าของนิยายฟิคชั่น
✓ เรื่องนี้เป็นบทความเก่า ยังไม่ได้ทำการยืนยัน
คำวิจารณ์
* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถเขียนวิจารณ์ได้
รอสักครู่กำลังโหลดข้อมูล
โหวต
* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถโหวดได้
แบบสำรวจ
