รักก็ได้ นายตัวดี
tomolovekaew
13)
อ่านบทความตามต้นฉบับ อ่านบทความเฉพาะข้อความ
เมื่อเขานั้นเข้ามาในบ้านก็รีบเข้าไปหาเธอเพื่อจะถามเธอ
“แก้ว พี่ทำไรไรผิดแก้วถึงหนีพี่ไปโดยไม่บอก หื้ม ” เขานั้นเขามารีบถามเธอทันที
“แก้ว ไม่ อยาก คุยกับพี่ตอนนี้ พี่กลับไปก่อนเถอะ ” เธอนั้นได้ตอบเขาไปแล้วหันน่าหนีเขา
“แก้ว งอนพี่เรื่องไร บอกพี่ได้ไหมห่ะ ”เขานั้นใช้ถ้อยคำหวานๆกับเธอเพื่อให้เธอบอกเขา
“ป่าว ไม่ได้เป็นไร เลย ” เธอพูดกับเขา
“พี่ไม่เชื่อ คนสวยจ๋า ง่อนไรพี่ป่าว ” โทโมะพูด
“ไม่เชื่อก็ตามใจ ” เธอว่าพร้อมลุกขึ้นโซฟา
“พี่ไม่รู้นะ ว่าแก้วโกรธ ไรพี่ แต่พี่รักแก้วคนเดียวนะ” เขาพูดก่อนจะลุกคนไปโอบเธอแถมหอมแก้วเป็นของแถม
อีก
“ไม่ต้องมาพูดเลย แก้วไม่อยากฟังพี่ ”เธอพูดพร้อมดิ้นไป
“แก้ว พี่ขอโทษ นะ ที่ทำให้แก้วไม่สบายใจ ” โทโมะพูด
ตอนนี้เขานั้นกอดเธออย่างแน่นมาก แล้วทำให้กระโปรงของเธอขึ้นไปเลื่อยๆ
“นี่อย่าแน่นมากได้ไหมแก้วใส่สะโปร่งอยู่ มันจะเปิดจะเห็นอยู่แล้วนะ ” เธอว่าพร้อมตีเขาอย่างแรง
“เห็นสิดี ชอบ ด้วย” เขากระชิบข้างหูเธอแล้วมือเขานั้นลูบขาอ่อนของเธอ
“นี่ไอโมะทำไรดูสถานที่หน่อยนี่ห้องรับแขกนะ ไปห้องนอนกันเลยไป” เขื่อนนั้นที่แอบมองกันมานานเลยพูดขึ้น
“นี่พี่เขื่อนไม่ห่วงแก้วบ้างเรอ ” เธอได้พูดกับพี่ชายของเธอ แล้วดิ้นไปเมือโทโมะนั้นอุ้มเธอไปห้อง
“ขอบใจ ว่ะไอเขื่อน เดี๋ยวผลตอบแทน เร็วนี้ ” เข้าทีอุ้มเธออยู่ พร้อมหันไปบอกกับเพื่อนด้วยลอยยิ้ม
“บ๊านบาย โชค์ดีนะน้องรัก ” เขาพูดและโบกมือด้วยใบยิ้มแย้ม
ห้องนอนแก้ว
“นี่พี่โทโมะ ปล่อยเดี๋ยวนี้เลยนะ” เธอว่าพร้อมตีเขาไม่หยุด
“โอ๊ย เจ็บนะ ” เขานั้นโยนเธอลงเตียงอย่างแรง
“ก็บอกให้ปล่อยนิ ” เ ขานั้นได้ตอบเธอไป
“ออกไปเลยไป ” เธอนั้นได้พูไล่เขาด้วยการพลัก
“ไม่ออกเราต้องคุยให้รู้เรื่องนะแก้ว ” เขาพูดพร้อมจับมือเธอแล้ว คล่อมเธอไว้บนเตียง
“ไม่มีไรจริงๆแก้วบอกไปแล้วก็ไม่เชื่อ ” เธอนั้นตอบเขาแบบง่อนๆ
“จะบอกไหมถ้าไม่บอกนะ ทำแน่ ” เขานั้นกะชิบข้างหูเธอ ตอนนี้เธอหลับตาปี๋ เมือเขากระชิบเธอ
“ก็ได้ บอกแล้ว ” เธอพูดก่อน ที่พลักเขาให้ลุกจากการทับเธอไว้
“ว่าบอกได้ไหม” เขานั้นถามเธอพร้อมโอบเธอไว้
“แก้ว อยากรู้ ว่า มีมี้เป็นใคร ” เธอนั้นถามเขาด้วยน้ำเสียงอย่างจริงจัง
“ออ แก้วรู้จักได้ไง อ้ะ ” เขานั้นได้ถามเธออีก
“แก้วแค่รับโทรศัพท์พี่อ่ะเขาโทรมา ” เธอนั้นบอกเขาด้ วยความนิ่งชา
“แล้วมีมี้ ว่าไงหื้ม” เขานั้นที่โอบเธออยู่ก็ได้ หอมแก้มเธอไปอีกครั้ง
“ก็ ดาลิ่ง มีมี้ จะกลับเมืองไทยแล้วคิดถึงโทโมะจัง อย่าลืมมารับนะ ” เธอนั้นได้พูดด้วยใช้เสียงอย่าง
เลียนแบบ
“นี่ไม่ต้องมาถามมากเลย ตกลงจะบอกได้ยัง ว่าเป็นใคร ” เธอนั้นได้ลุดจากออมกอดเขาก็ชี้หน้าถามโทโมะ
“เขา แค่เป็นแฟนเก่าเฉยไม่มีไร จริงๆนะ” เขานั้นบอกเธอไป ตอนนี้นั้นเขาแค่ต้องการให้เธอเชื่อเขาสักครั้ง
“แล้วทำไมต้องเรียก ดาลิ่งด้วย ” เธอนั้นได้ถามเขาอีกพร้อมชี้หน้า
“ก็มีมี้เขาเป็นลูกครึ่งไงแบบก็เรียกแบบนี้ธรรมดา” เขาตอบเธอไปอีก
“อย่า ให้รู้เชื้ยวนะ ว่าถ่านไฟเก่ามันจะ คุกคราวอีก ” เธอพูดแล้วหันหลังให้เขา
“ไม่เลย โทโมะ รักคนสวยคนนี้คนเดียวนะ” เขานั้นโอบเธออีก พร้ อมแถมหอมไปอีกครั้งจนตอนนี้น่าเธอแดง
แก้วว่างันเราลงไปทานข้าวกันดีกว่านะ
“Ok คับ แก้วทำ นะ อยากทานฝีมือคนสวย อ่ะ ” เขาพูดกับเธอด้วยการยอดคำหวานก่อนที่จะทั้งสองลงไปข้าง
ล่าง
“ไงว่ะ ดี กันแล้วเรอ ” เขื่อนนั้นที่นั่ง อยู่ก็ทักทันทีเมือเห็นสองคนนั้นเดินลงมาด้วยกันแถมจับมือกันอีก
“พี่ไม่ต้องมาพูดเลย ไม่เคยเป็นห่วงแก้วบ้าง” เธอนั้นได้ยินพี่ชายเธอทักขึ้นก็รีบว่าพี่ชายทันที
“แก้วไปทำอาหารเถอะ เดี๋ยวพี่คุยไรกับเขื่อนหน่อย” เขานั้นได้บอกกับเธอแล้วนั่งลงข้างกับเขื่อน
แก้วนั้นก็ได้เดินไปในครัวปล่อยให้เหลือ สองหนุ่ม
“ว่าไงไอโมะ อย่าลืมที่สัญญาไว้นะ ” เมือเขื่อนนั้นเห็นน้องเดินออกไปก็รีบถ่วงเพื่อนชายตนทันที
“โถ๋ไม่ต้องห่วงเลย เรื่องนี้จะนอนคือนี้เลยไหมล่ะ ” เขาบอกเพื่อนชาย
“ไม่ดีกว่าวันนี้ฉันเหนื่อย ว่ะ พรุ่งนี้ดีกว่า” เขื่อนได้บอกกับโทโมะ
“ได้วันไหนก็ได้ แต่วันนี้ฉันอนที่นี้นะ ” โทโมะได้บอกกับเพื่อนชายไป
“แล้วแต่แก่เหอะ แต่คืนนี้อย่าดังมากนะ ”พอเขื่อนนั้นพูดจบทั้งเขื่อนและโทโมะก็ได้แต่หัวเราะอย่างมีความสุข
ทั้งคู่คุยกันได้สักพัก
“เออ เดี๋ยวข้าไปดูแก้วก่อนนะ ”โทโมะนั้นพูดแล้วลุกออกจากโซฟา
“อื้ม อย่าเพิ่งกินแก้วในครัวนะ เดี๋ยวข้าอดกินข้าว” เขื่อนนั้นได้พูดออกไปเมือเห็นเพื่อนชายนันลุกขึ้น
“งันแก่อดไปเถอะ ” เขาว่าพร้อมใบยิ้มอย่างมีความสุข
คำยืนยันของเจ้าของนิยายฟิคชั่น
✓ เรื่องนี้เป็นบทความเก่า ยังไม่ได้ทำการยืนยัน
คำวิจารณ์
* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถเขียนวิจารณ์ได้
รอสักครู่กำลังโหลดข้อมูล
โหวต
* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถโหวดได้
แบบสำรวจ
