It's You ใช่นายแน่รักแท้ของฉัน!!

ชัดเลย!! ยัยมิล่า

“ฟางก็มาด้วยหรอ แหมไม่รู้เลย><”

อย่ามาตีหน้าซื่อบริสุทธิ์แถวนี้นะยะ =o=!!

“ก็เพิ่งรู้ว่าเธอก็มา = =”

“หรอจ๊ะ ^^++ เรายืมตัวป๊อปหน่อยนะ ไม่แน่อาจไม่คืน” ยัยนั่นพูดแล้วยิ้มกวนประสาทมือเตรียมที่จะลากป๊อป ป๊อปก็ไม่ได้ขัดขืนอะไร ชิ! อยากไปกับยัยนั่นมากสินะ -^-

“เชิญอยากไปไหนก็ไป!!” ฉันกระแทกเสียงแล้วเดินปึงปังออกมาหาเขื่อนกับเฟย์

“ปลีกตัวมาจนได้นะ แล้วไอ้ป๊อปล่ะ” เขื่อนถาม

“ไปกับยัยมิล่าแล้ว= =” ฉันพูดอย่างไม่สบอารมณ์

“อ้าว แต่ฉันให้ไปลากเธอมานะ ไม่ใช่โดนลากไปเอง” ยัยเฟย์วางแก้วพั้นช์ลงบนโต๊ะดังโครม

“ช่างเถอะครับ ฟางยังมีผมอยู่” น้ำเสียงนุ่มนวลติดกวนประสาทเอ่ยขึ้น

ตามมาจนได้!!

“ไปนั่งกับพี่ดีกว่า” เขาพูดแล้วยื้อแขนฉันให้ลุกขึ้น นึกออกแล้ว! ในเมื่อป๊อปไปกับยัยนั่นได้ ฉันก็ไปกับพี่พิชชี่ได้ ชิ!!

“ไปค่ะ” ฉันพูดแล้วเดินตรงไปที่โต๊ะของพี่ๆจนเขื่อ เฟย์ ไม่เว้นแม้แต่พี่พิชชี่ก็ยังหน้า

เหวอ

“ตกลงจะไปมั้ยคะ” ฉันหันกลับไปถามพี่พิชชี่ที่ยังยืนงง

“อ๋อ ไป...ไปครับ เชิญๆ”

23.00 น.

“ขอบคุณที่มาส่งค่ะ” ฉันหันไปขอบคุณพี่พิชที่มาส่งฉันหน้าหอแล้วปิดประตูลง

แกร๊ก~

ฉันยืนไขประตูห้องอยู่ แต่อยู่ดีๆก็มีคนมากระชากฉันจากด้านหลังเบาๆ

“นาย...อุ๊บ!!” ขณะที่ฉันจะเรียกชื่อคนที่มาอย่างไม่มีคำเตือนก็ถูกต่อยท้องน้อยจนหมดแรงที่จะพูด

“ไปกับฉันแค่แป๊บเดียวไม่ต้องกลัว หึๆ” เสียงกระซิบสุดหลอนกระซิบเบาๆแล้วอุ้มฉันลงจากหอตาของฉันเริ่มพล่ามัว เพราะ ถูกบดบังด้วยน้ำตา ไม่มีใครผ่านมาช่วยฉันเลยหรอ... ในที่สุดตาของฉันก็หลับลงพร้อมทั้งน้ำตา

ขณะที่หญิงสาวสลบลงในอ้อมกอดของบุคคลลึกลับ ป๊อปปี้ที่พึ่งมาถึงหอ เพราะ มัวแต่ตามหาฟางในงานวันเกิดไอ้พิชก็ต้องตกใจเมื่อพิชชี่กำลังนำร่างฟางที่สลบอยู่เข้าไปในรถ

“แกทำอะไรฟางวะไอ้พิช” ป๊อปปี้พูดแล้วกระชากไหล่ ขย้ำคอเสื้อของพิชชี่จนยับ

“ปล่อย!!”  พิชชี่ยังคงไม่สะทกสะท้านผลักป๊อปปี้ออกแล้วจัดคอเสื้อให้เข้ารูปเดิมแล้วพูดต่ออย่างสุขุม “ คุณน่าจะรู้การกระทำแบบนี้ดีนะครับ ผมจะพาฟางไป...” พิชชี่ลากเสียงยาว ป๊อปปี้พอจะเดาออกว่ะพาไปทำอะไรจึงพุ่งหมัดเข้าไปที่หน้าหล่อๆของพิชชี่ พิชชี่เซไปเล็กน้อยเริ่มรู้ถึงกลิ่นคาวเลือดที่ไหลออกมา

“แกฝากไว้ก่อนเถอะ” พิชชี่ชี้หน้าป๊อปปี้แล้วออกรถไปอย่างรวดเร็ว พิชชี่เป็นคุณชายเจ้าสำอางจึงไม่ชอบที่จะมีรอยใดๆปนเปื้อนอยู่บนหน้า

“ดีนะที่ฉันช่วยเธอไว้ทันน่ะยัยขี้แย ดูซิยังมีคราบน้ำตาอยู่เลย” ป๊อปปี้ยิ้มบางๆแล้วพาเฟย์ขึ้นไปส่งบนห้อง

ฉันลืมตาตื่นขึ้นมา เพราะ แสงอาทิตย์จากระเบียงแยงตา ฉันมองไปรอบๆนี่มันห้องฉันนี่นา ถ้าจำไม่ผิด เมื่อคืนฉันโดนลักพาตัวนี่นา พอมองไปข้างๆเตียงฉันก็หมดความสงสัยทันที ปีอปปี้นอนฟุบหน้าอยู่ข้างๆเตียง นี่เขาช่วยฉันงั้นหรอ...

“นี่ๆ” ฉันเอื้อมมือไปสะกิดแขนเขาเบาๆ แต่ก็ถูกดึงมือเข้าไปซะเอง สงสัยละเมอแหะ = =^^

“ฟาง....” เขาเริ่มพึมพำเบาๆ

“เห = =?”

“เธอย่าทิ้งฉันไปนะ ฉันจะเลิกเจ้าชู้ ฉันจะปกป้องเธอ...” เริ่มยาวแฮะ= o = “ฉัน....”  เขาเว้นวรรคไปนิดนึงก่อนจะพูดต่อ

“รักเธอ...”

ฟรึ่บ!!

ฉันดึงมืออกมาอย่างรวดเร็ว เขาบอกว่าเขารักฉัน อยากจะกรี๊ดดังๆ >//<

“ป๊อปๆ” ฉันตีแขนเขาเบาๆ เมื่อแน่ใจว่าเขาหลับสนิทแล้วฉันจึงหลับตาพูดบ้าง

“ฉันก็รักนาย><” พอพูดเสร็จฉันก็กระโดดดึ๋งๆเหมือนกระต่ายเมายาบ้าออกมาจากเตียง ฉันพูดไปแล้วง่ะ TT

แต่ช่างเถอะ...

ถึงเขาไม่รับรู้...

ถึงเขาไม่รับฟัง...

แต่ฉันก็พูดไปแล้วว่า...

...ฉันก็รักเขาเหมือนที่เขาบอกฉัน...