LoVe Or LeAvE ถ้าฉันร้าย แล้วเธอจะรักมั้ย

“ฟะ ฟะ ...เฟย์...!!”
 “คิดถึงจัง” เฟย์ว่าก่อนจะกอดคนตัวสูงเอาไว้ เขื่อนช็อคทำอะไรไม่ถูก ในใจอยากรู้ถึงสาเหตุที่ ทำไมคนที่ควรตายไปแล้วมายืนให้เขากอดอยู่ตรงหน้า
 “นี่มันเรื่องอะไรกัน...” เขื่อนถามพลางกระชับอ้อมกอด
 “อุ่นจัง”
 “ไหนเล่าให้ฟังหน่อยสิ”
 “คือ...วันที่เขื่อนลงไปซื้อข้าวผัดกุ้ง แม่ของเขื่อนมาหาเฟย์แล้วบอกว่าที่เขื่อนทำทุกอย่างเป็นเพียงแผนหุบสมบัติ...”
 “แต่ฉันไม่ได้...!!”
 “รู้ๆๆ วันนั้นแม่ของเขื่อนพาฟางคนที่ยิงเฟย์ครั้งก่อนมาด้วย...เราเลยมีโอกาสได้คุยกัน...” ร่างเล็กเริ่มนึกถึงเหตุการณ์เมื่อวันนั้น...

 “แกรู้แล้วสินะ ว่าเหตุผลของคำว่า ‘รัก’  ที่ออกจากปากลูกชายของฉันคืออะไร” อรชาว่าก่อนจะหมุนตัวกลับ ทิ้งไว้ให้เด็กสาวสองคนได้อยู่ตามลำพัง
 “ฮึก...ฮือๆๆ เขื่อนไม่เคยรักเฟย์เลย ฮึก ฮือออ”
 “นี่...”
 “ทำไมมันต้องเป็นอย่างนี้ด้วย ฮึก ฮือๆๆ บ้า..ฮือๆๆ”
 “นี่เธอ! หยุดร้องสักทีได้มั้ย รำคาญ!!” ฟางตวาด ร่างเล็กเม้มริมฝีปากกลั้นเสียงสะอื้น และเฟย์ก็ฉุกคิดอะไรบางอย่างขึ้น เฟย์รีบดึงชายเสื้อเชิ้ตของฟางเอาไว้ในขณะที่ฟางกำลังจะกลับ
 “ฮึก คุณชะ..ชื่อ ฟาง ธนันต์ธรญ์ ใช่มั้ย ฮึก...”
 “ใช่ แล้วไง..?”
 “แม่ของฉันชื่อ .....(ชื่อแม่เฟย์)......ฮึก...แม่ต้องการให้บอกคุณเท่านี้แหละ”
 “วะ..ว่าไงนะ...” ฟางถามเสียงแผ่ว 
 “นั่นคือแม่ของเธอเหรอ!”
 “ใช่ แม่แท้ๆ ของฉัน”
 “แล้วตอนนี้ท่านอยู่ไหน” ฟางยังไม่เชื่อสนิทใจว่าเฟย์คือลูก เขาจึงกระชากเสียง แต่คนตัวเล็กกลับน้ำตาไหลออกมาอย่างห้ามไม่ได้ “บอกมาเซ่!!”
 “ฮึก...ท่านเสียแล้ว!!”
 “...ว่าไงนะ...”
 “ท่านเสียไปเมื่อ X ปีก่อน แล้วคุณอยากรู้มั้ยล่ะว่าท่านเสียเพราะอะไร ฮึก ฮือ...เพราะผู้หญิงที่มากับคุณเมื่อกี้ยังไงล่ะ!!” เฟย์ตวาดทั้งน้ำตา ในใจตอนนี้เธอกลายเป็นอีกคนที่มีเพียงความเกลียดและโกรธครอบครัวของอรชาเต็มอก
 “หมายความว่ายังไง”
 “มันฆ่าแม่! มันขับรถชนแม่...มันฆ่าแม่ของฉัน!!” เฟย์กัดฟันกรอดๆ เพื่อระงับความโกรธ เพราะเจอเรื่องร้ายๆ แล้วเก็บกดเอาไว้คนเดียวเยอะ พอมาเจอเรื่องที่กระทบกระเทือนจิตใจของเธอเลยควบคุมสติของตัวเองไม่อยู่กลายเป็นอีกด้านที่ถูกฝังไว้ในจิตใจมานานแสนนาน
 “วะ..ว่าไงนะ...”
 “ฮึก แล้วมันยังทำให้แม่กับพ่อต้องทะเลาะกัน ฮึก ฮือๆๆ พ่อทำร้ายแม่ เพราะยัยนั่น!! มันจัดฉากให้แม่...ฮึก มีชู้...พ่อเลยไล่แม่ออกจากบ้าน ฮึก ฮืออออ!!” ร่างเล็กระบายความโกรธแค้นออกมา
 “คุณคือลูกของน้า...คนที่ให้ชีวิตใหม่ต่อฉันงั้นเหรอ...” ฟางครางเสียงแผ่วเมื่อนึกไปถึงใบหน้าของหญิงที่อุปถัมภ์เขามาตั้งแต่ยังอยู่บ้านเด็กกำพร้า แต่จริงๆ สถานที่นั้นคือนรกชั้นดี เอาไว้กักขังเด็กเพื่อใช้แรงงานนั่นเอง! ฟางจึงตัดสินใจหนีออกมา ส่วนหนึ่งเป็นเพราะมีว่าที่คุณหมอใจดีคนนั้นมาช่วยเอาไว้เมื่อหลายปีก่อน และแม่ของเฟย์ก็คือผู้ที่ส่งเสียให้เขาเรียนจนจบ คนที่ฉุดเขาขึ้นมาจากนรกอเวจี...
 “คุณตอบแทนแม่ของฉันโดยการร่วมมือกับคนพวกนั้นเพื่อฆ่าฉัน!!”
 “ขอโทษ...ขอโทษคุณเฟญ์จริงๆ นะ...ฉันไม่ทราบมาก่อนว่าน้าเสียแล้ว และก็ไม่ทราบว่าคุณเฟย์คือลูกของท่าน ถ้าฉันรู้จะไม่มีวันทำมันเด็ดขาด...”
 “จะมาพูดอะไรตอนนี้!”
 “ไม่หรอก” คนเจ้าวางแผนลูบคางอย่างเจ้าเล่ห์  “มันยังไม่สายเกินไปหรอก”
 “หมายความว่ายังไง” เฟย์รู้สึกว่า คนตรงหน้าไม่ใช่คนเลวร้ายอะไร เพราะสังเกตจากสีหน้าและแววตาของฟางเวลาพูดถึงแม่ของตน มันช่างดูอบอุ่น และอ่อนโยนเหลือเกิน
 “ถ้าคุณยอมยกโทษให้ ฉันจะแก้แค้นนังผู้หญิงคนนั้นให้สมกับที่มันทำไว้กับผู้มีพระคุณของฉันไว้อย่างสาสม!” ฟางว่าเสียงกร้าว ปกติเธอเป็นคนเงียบขรึม ไม่ชอบใช้อารมณ์ตัดสินปัญหา แต่พอมาเจอเหตุการณ์อย่างนี้ อารมณ์เดือดในกายกลับพลุ่งพล่านอยากจะฆ่าอรชาเสียให้ตายคามือ
“เฟย์ไม่ต้องการให้ฟางเอาชีวิตใคร แค่อยากให้พวกเขาไปชดใช้กรรมตามที่กฎหมายบัญญัติไว้เท่านั้น และก็แค่อยากจะหาหลักฐานมาพิสูจน์ความบริสุทธ์ของแม่เท่านั้น อย่าทำร้ายใครนะ” เฟย์ขอร้อง
 “เชื่อแล้วว่าคุณคือลูกของน้าจริงๆ ทั้งนิสัย ใบหน้า...ถอดแบบกันมาไม่มีผิด” ฟางเอ่ย
 “ฉันแค่ไม่อยากทำร้ายใคร”
 “ถ้าสิ่งที่คุณเฟย์พูดเป็นความจริง มันต้องมีหลักฐาน...เมื่อ X ปีก่อน...มันต้องมีหลักฐานที่บ่งบอกว่าอรชาเป็นคนขับรถชนน้า...มันต้องมีสักอย่างสิ อีกทั้งเรื่องที่อรชาจัดฉากนั่นอีก...” ฟางครุ่นคิด

 (Rrrrrr  Rrrrrr)
 ‘KOEN’

คนตัวเล็กละจากฟางไปมองมือถือที่สั่นครืดๆ อยู่บนหัวเตียง มือเรียวหยิบมันขึ้นมาดูก่อนจะกดตัดสายเมื่อเห็นว่าเบอร์ที่โชว์เป็นของใคร ฟางตวัดหางตาไปดูเล็กน้อยก่อนจะถอนหายใจเบาๆ
 “คุณเฟย์”
 “...” ร่างเล็กเริ่มน้ำตาคลอเมื่อนึกถึงคำพูดของอรชาที่ย้ำเธอว่าคนที่ทำร้ายเธอคือ...ชายที่เธอรักมากที่สุด!
 “คือคุณภัทรดนัยไม่มีส่วนเกี่ยวข้องกับเรื่องนี้หรอกนะ ที่อรชาพูดไม่เป็นความจริงสักอย่างเดียว เธอต่างหากที่เป็นคนจ้างฉันให้มาเก็บคุณ”
ร่างเล็กรีบหันไปมองฟางด้วยความตกใจ ความดีใจตื้นตันอกมันจุกจนอธิบายอะไรไม่ถูก ร่างเล็กยิ้มออกมาอย่างหยุดไว้ไม่ได้
 “จริงนะ ฟางไม่โกหกเฟย์นะ ฮึก”
 “อือ...คุณภัทรดนัยเขาไม่มีส่วนเกี่ยวข้องจริงๆ นะ”
 “ขอบคุณนะเขื่อน ขอบคุณที่ไม่ทำร้ายเฟย์เหมือนคนอื่นๆ” ริมฝีปากเรียวจูบเบาๆ บนรูปของเขื่อนที่ปรากฏอยู่บนหน้าจอ แต่มือถือก็สั่นขึ้นอีกครั้ง ร่างเล็กรีบกดรับด้วยความดีใจ
 “เขื่อน!”
 (หืม? นี่พ่อเองนะ)
 “อะ..อ้าว พ่อเองเหรอคะ...” ใบหน้าหวานเจื่อนไปเล็กน้อย
 (ตอนนี้เป็นยังไงบ้าง พ่อมัวแต่ยุ่งอยู่กับเรื่องพินัยกรรม เลยไม่ได้ไปเยี่ยม ไม่โกรธพ่อนะ)
 “ไม่หรอกค่ะ...เฟย์สบายดี ใกล้หายแล้วด้วย”
 (พรุ่งนี้ พ่อกับป็อปปี้จะไปรับลูกกลับบ้าน แล้วเจอกันนะลูก)
 “ค่ะๆ รักพ่อเหมือนกัน” ร่างเล็กกดวางสายไปแล้ว ก่อนจะมองไปที่ฟางที่ทำหน้าเหมือนเพิ่งนึกอะไรออกได้ 
 “มีอะไรเหรอฟาง?”
 “พรุ่งนี้! อรชาวางแผนไว้ว่า หลังจากที่ฉันมาบอกคุณเฟย์ว่าทั้งหมดเป็นแผนการของคุณภัทรดนัย มันก็สั่งให้เก็บคุณในวันรุ่งขึ้นทันที!”
 “โชคดีจัง...ที่เราได้คุยกันก่อน ไม่งั้น...คงไม่มีโอกาสจะมายืนอยู่ตรงนี้แน่ๆ”
 “แต่ถ้าคุณอยากทำให้คนพวกนั้นได้รับผลกรรมตามที่พวกเขาก่อไว้ คุณก็ต้องทำตามที่ฉันบอก”
 “ได้”
 “พรุ่งนี้ ฉันจะต้องยิงคุณ แล้วคุณจะต้องตาย...”
 “ฮะ!!”
 “หมายถึงแกล้งตายน่ะ” ฟางแก้คำพูด “หลังจากนั้น ฉันจะทำทุกวิถีทางที่ทำให้อรชายอมคายความลับออกมาให้หมด ไว้ใจฉันเถอะค่ะคุณเฟย์!”
"เฟย์ไว้ใจฟางนะ...”
ทั้งสองมองถามกันก่อนที่ฟางจะฉุกคิดอะไรบางอย่าง 
 “แต่คุณต้องบอกเรื่องนี้ให้กับคุณศักดิ์สิทธิ์ทราบนะ เพราะกลัวว่าคุณศักดิ์สิทธิ์จะโอนทรัพย์สินของคุณไปให้กับการกุศลไปเสียก่อน”
 “ได้! งั้นเฟย์จะรีบโทรบอกพ่อ ที่เหลือฝากฟางด้วยนะ”
 “อื้อ”
ฟางรับปากก่อนจะเดินออกไป คิดหาแผนการตลบหลังอรชา...
“เรื่องทั้งหมดมันก็เป็นอย่างนี้แหละ”
 “แต่ถ้าเรื่องที่เฟย์เล่าเป็นความจริง งั้นแม่ของฉัน...” เขื่อนครางเสียงแผ่ว “ไม่จริงน่า ถึงแม่จะดูร้ายกาจสักแค่ไหน แต่แม่คงไม่กล้า...”
 “งั้นเขื่อนจะบอกว่าที่เฟย์พูดมาทั้งหมดเป็นเรื่องโกหกงั้นเหรอ!”