LoVe Or LeAvE ถ้าฉันร้าย แล้วเธอจะรักมั้ย

วันรุ่งขึ้น

 “เฟย์...” เขื่อนครางเสียงแผ่ว เมื่อเห็นร่างบางหลับพริ้มอยู่บนเตียงผู้ป่วย มือสากลูบใบหน้าหวานอย่างทะนุถนอม “อ้าว ตื่นซะแล้ว” เขาว่าเมื่อเห็นเหลือกตาบางเปิดขึ้น

 “แก!!”

 “อะไรกันครับ” เขื่อนว่า ทันทีที่ร่างบางรู้สึกตัว

ภาพเหตุการณ์เมื่อวาน...คำพูดของอรชาย้ำเตือนเธออยู่เสมอว่าคนตรงหน้าคือคนที่จ้องจะทำร้ายเธอตลอดเวลา!

 “ออกไปนะ ออกไป!!” มือเรียวปัดป้องตัวเองจากบุรุษตรงหน้า ทั้งปาข้าวของที่อยู่ใกล้ตัวใส่ร่างสูง

 “โอ๊ย! เฟย์...เป็นอะไร โอ๊ย! ฉันเจ็บนะ”

 “ช่วยด้วย!! ใครก็ได้เอาไอ้บ้านี่ออกไปที อย่าเอามันมาให้ฉันเห็นหน้า ออกไป ฮึก ออกไป!” ร่างเล็กเริ่มมีเสียงสะอื้นแทรก ทั้งที่ในใจควรเกลียดคนตรงหน้า แต่มันกลับเกลียดตัวเองที่ไม่สามารถทำอะไรเขาได้ไปมากกว่านี้เพราะหัวใจมันทรยศ...เพราะมันเผลอไปรักคนที่ทำร้ายตัวเองเสียแล้ว...

 “เฟย์!” ป็อปปี้และคุณศักดิ์สิทธิ์ที่เพิ่งเข้ามาต้องตกใจ เมื่อเห็นเฟย์ขว้างปาข้าวของใส่ร่างสูง ป็อปปี้รีบเข้ามาปลอบประโลมเมื่อเห็นร่างบางร้องไห้ฟูมฟาย

 “ไม่เป็นไรแล้วนะคนดี” เสียงนุ่มของคุณหมอปลอบร่างเล็ก (ลืมยัง ป็อปกับเฟย์เป็นหมอนะเรื่องนี้ อิๆ) เฟย์กอดคนตัวสูงไว้แน่น ไม่กล้าสบตาเขื่อน...ตัวเขื่อนเองก็มองทั้งคู่อย่างเจ็บปวด...ที่ตรงนั้นมันควรจะเป็นของเขา!

 “ฮึก พาเขาออกไป ฮึก ฮือออ!” นิ้วเรียวชี้มายังเขื่อน

 “กลับไปก่อนนะ ถือซะว่าฉันขอ” คุณศักดิ์สิทธิ์พูดเบาๆ ก่อนที่เขื่อนจะยอมออกไป เขาไม่รู้ด้วยซ้ำว่าเขาไปทำอะไรให้คนตัวเล็กโกรธได้ขนาดนั้น... ร่างสูงถอนหายใจเฮือกก่อนจะทรุดตัวลงบนเก้าอี้ที่โรงพยาบาล แต่ก่อนที่เขาจะหย่อนกายลง เสียงปืนที่ดังลั่นมาจากห้องของคนรักทำให้ร่างสูงรีบวิ่งไปดูทันที

ปัง!!!!!

 “เฟย์...!!!”

เขื่อนตะโกนขึ้นอย่างตกใจ เพราะทันทีที่เขากระชากประตูออก หัวใจของเขาก็แทบสลายเมื่อเห็นร่างบางนอนแน่นิ่งจมกองเลือดที่ออกมาจากตัว ...เขื่อนรีบถลาเข้าไปดึงคนตัวเล็กมากอดแนบอก น้ำตาลูกผู้ชายไหลอาบแก้มอย่างไม่อายใคร...

 “เฟย์ตื่นสิ อึก... ตื่นมาคุยกับฉัน ตื่นมาด่าฉันก็ได้ ยัยเตี้ย...” เขายังคงร้องเรียกร่างที่ไร้วิญญาณ น้ำตาของลูกผู้ชายไหลอาบแก้ม หยดแล้วหยดเล่าที่เปียกชื้นบนใบหน้า... คุณศักดิ์สิทธิ์กลั้นน้ำตาไว้ไม่อยู่ ก่อนจะส่ายศีรษะช้าๆ หลังจากจับชีพจรของฟาง...

 “โธ่ เฟย์...”

 “กรี๊ดดดดดดดดด! เลือดค่ะคุณแม่ เลือด!” หวายกรีดร้องลั่นเมื่อเห็นสภาพของเฟย์ อรชาเองก็อดตกใจไม่ได้ แต่ก็แอบลอบยิ้มเมื่อมองทะลุกระจกไปเห็นเงาของฟาง...

 “แกทำได้ดีมาก...” เธอกรอกเสียงลงไปในเครื่องสื่อสารก่อนจะบีบน้ำตาเข้าไปหาคุณศักดิ์สิทธิ์

 “โถ...ยัยเฟย์ ไม่น่าเลย อายุยังน้อยอยู่เลย ฮึก ฮือๆๆ ตื่นขึ้นมาคุยกับน้าสิจ๊ะ ยัยเฟย์ ฮือๆๆ หึ...”

 “เฟย์...ลูกไม่ได้ตายฟรีแน่...” คุณศักดิ์สิทธิ์พูดลอดไรฟันก่อนจะใช้ฝ่ามือปิดดวงตากลมลง...

สิ่งที่เกิดขึ้นมันจะย้ำเตือนกับมนุษย์ทุกคน...ไม่ว่าอะไร ก็เปลี่ยนโชคชะตาไม่ได้