ประธานตัวร้ายกับหวานใจตัวแสบ

ผมเพิ่งค้นพบว่าการมีน้องชายตัวแสบมาด้วยอะไรมันก็ง่ายขึ้นเยอะ พวกที่เฝ้าอยู่ปลายๆหลบให้มันอย่างเกรงใจ ไม่มีใครเข้ามาห้ามหรือคัดค้านการเดินของพวกเราเลย ไอ้ปริ๊นเดินนำไปจนถึงไอ้พวกที่เฝ้าหน้าห้องพอเห็นหน้าก็เหมือนจะจำได้แต่ก็ต้องรายงานเจ้านายมันก่อนที่จะพาปริ๊นเข้าไป

“วุ่นวายรีบๆหล่ะกันฉันมาช่วยพวกนายนะแล้วฉันก็ไม่อยากเสียเวลา”

“เออหน่ายังไงก็ต้องรายงานลูกพี่ก่อน”

สักพักพวกมันก็เดินออกมา แล้วยอมให้ไอ้ปริ้นมันเดินเข้าไปพวกมันทำท่าเหมือนจะไม่อยากให้ผมเข้าไปด้วยแต่พอเจอสายตากรุ่นโกรธอารมณ์เสียของไอ้ปริ๊นก็เหมือนจะยอมสยบลงกันหลายคน พวกผมผ่านด่านเข้ามาจนถึงตัวไอ้คริส บ้าชิบไอ้คริสมันไม่ได้เอาฟางไว้กับตัวแล้วมันเอาฟางไปไว้ที่ไหนห้องนี้ก็ไม่ได้กว้างมากขนาดที่จะซ้อนคนทั้งคนได้หรอก

“สวัสดีปริ๊น เดี๋ยวนี้ไม่ได้เจอกันนานเลยนะ”

“แกคงไม่บอกว่าคิดถึงฉันหรอกนะจะอ้วกว่ะ”

“ไม่อยู่แล้ว มาหาฉันมีเรื่องอะไรหรอ”

“นายก็น่าจะรู้อยู่แก่ใจนะว่าฉันมาเรื่องอะไร”

“หึๆ ข่าวไวเหมือนกันนิ”

“ฉันอยากช่วยนายเรื่องยัยผู้หญิงคนนั้น บอกฉันมาสิว่าเธออยู่ที่ไหน”

“จะให้บอกก็ได้นะแต่จะไม่นั่งก่อนหรอไอ้ป๊อบ ยืนฟังมันเมื่อยนะ”

มันเหลือบมามองผม แววตามันแฝงไปด้วยความเกลียดแค้น ผมไม่นึกด้วยซ้ำว่ามันจะเกลียดผมขนาดนี้ บางทีมันอาจแค่สงสัยผมจึงไม่ได้ขยับตัวหรือแสดงตัวอะไร

“เพ้อเจ้ออะไรของแกไอ้ปอบปี้มันจะมาอยู่ที่นี้ได้ยังไง”

“อ้าวแล้วคนที่อยู่ข้างหลังนายไม่ใช่ไอ้พี่ชายสารเลวที่แกเกลียดนักเกลียดหนาหรอกหรอ”

“ไม่ใช่”

“แกไม่ต้องมาปฎิเสธหรอกในเมื่อแกเองก็ตั้งใจจะพามันมาติดกับฉันด้วยน้ำมือของตัวแกเองไม่ใช่หรอ ไม่แค้นมันหรือไงคนที่มีส่วนทำให้แม่แกตาย”

ไอ้ปริ๊นตั้งใจพาผมมาติดกับนี่มันเรื่องอะไรกันแน่เนี่ย มันทรยศผมหรอกหรอ ที่มันแสดงออกทั้งหมดไม่ใช่ความเป็นห่วงแต่เป็นความตั้งใจพาผมมาเพื่อติดกับดักนี่ มันกล้าทรยศต่อความเป็นพี่น้องผมไม่เท่าไรแต่มันกล้าเอาฟางมาเป็นเหยื่อล่อในเกมนี้ผมคงให้อภัยมันไม่ได้

“ฉันไม่รู้เรื่องนะไอ้ป๊อบ”

“555+ หางโพล่แล้วสินะป๊อบปี้เลิกปิดหน้าปิดตาแบบนั้นเหอะมันน่ากลัวยังไงชอบกล”

“ฟางอยู่ไหน”

“อยากรู้หรอ”

มันเดินเข้ามาใกล้ผมแล้วกดเปิดหน้าจอโทรทัศน์ที่เชื่อมกับกล้องวงจรปิดที่ไหนสักแห่ง ฟางยังคงดูปลอดภัยดีแต่เธอไม่ได้สติก็เท่านั้น

ใบหน้าหวานแม้จะดูชีดเชียวแต่ก็ไม่ได้ฟกช้ำ ผมสังเกตมองผิวเนียนในบริเวณอื่นก็ไม่ได้มีรอยซ้ำแต่อย่างไร โล่งอกไปที อย่างน้อยตอนนี้ก็ปลอดภัยหล่ะนะ

“555 ต้องการให้ฉันเจ็บปวดใจหรือว่าอะไร บอกไว้ก่อนนะว่าฉันไม่ได้มีความรู้สึกดีๆกับยัยนี่แบบที่นายคิดเลยสักนิด ก้แค่เด็กผู้หญิงคนหนึ่งที่จีบเล่นๆ”

ผมแกล้งหัวเราะเยอะเหมือนว่ามันโง่เต็มทนที่จับฟางมาล่อผม ขอให้มันเชื่อที่เถอะว่าผมไม่ได้จริงจังอะไรกับฟางเพราะถ้ามันรุ้ว่าฟางมีอิทธิพลต่อผมมากแค่ไหน ฟางก็ยิ่งอันตรายมากเท่านั้น

“ตีหน้าเฉยเมยได้เก่งจังนะ ในใจนายคนร้อนรนแทบบ้าแล้วสินะ”

“เสียเวลาซะมัดถ้านายคิดว่าสิ่งที่นายทำมันมีสาระก็เชิญนายเล่นสนุกไปคนเดียวเถอะ ฉันไปหล่ะนะบาย”

ผมโบกมือทำท่าจะหันหลังกลับ คริสมันคงงงที่ทำไมผมถึงไปจากไปง่ายๆแบบไม่รู้สึกรู้สาเลย ใครว่าผมไม่รู้สีกอะไรนี่มันแค่แผนการเล็กที่รอมันเดินตามเกมทัน ถ้าจะชนะมันผมต้องเป็นคนคุมเกมนี้ไม่ใช่มัน มันจะลอบทำร้ายผมด้านหลังเวลานี้แหละเกมสตาร์ท

ผมบิดข้อมือมัน อาศัยทักษะทางการต่อสู้ทุ่มมันลงพื้น เล่นทีเผลอนะผมถนัดกว่ามันเยอะ พอมันเริ่มตั้งตัวได้ลูกน้องของมันก็เตรียมตัวจะกรูกันเข้ามาช่วย ขอทาเถอะถึงผมจะมีสองมือสองตีนแต่ก็ไม่ได้กากถึงขั้นจะมารุมกระทืบกันได้ ผมเหลือบตาไปมองไอ้ปริ๊นที่ยืนอยู่เฉยๆไม่ยอมทำอะไรแววตามันสับสนน่าดู

“พี่ไม่ได้หวังว่านายจะเลือกช่วยพี่ แต่พี่รู้ว่านายจะเลือกทำสิ่งที่ถูกต้องใช้ไหมปริ๊น”

ผมไม่มีเวลามากพอจะสนใจปฏิกิริยาของมัน  ซ้ายสี่ ขวาอีกสาม ไม่นับข้างหน้าอีกหน้าคนที่กำลังพยายามล็อคตัวผมถึงตอนนี้จะยังสู้แบบสบายๆอยู่ แต่ถ้าโดนรุมเยอะก็ไม่ไหวนะครับ คนครับไม่ใช่ซุปเปอร์แมน

“หึ ไม่พูดฉันก็ต้องช่วยแกอยู่แล้วเกิดตายขึ้นมาฉันก็ต้องไปรับงานต่อการตาแก่นั้นปวดหัวตายกันพอดี”

ปริ๊นไม่ได้พุดเฉยๆแต่เหวี่ยงมัดไปมา ล้มฝ่ายตรงข้ามได้อีกหลายคน ถึงมันจะเน้นใช้เล่ห์เหลี่ยมแต่ก็ใช่ว่าจะไม่เก่งเรื่องต่อยตี รอให้รู้ที่อยู่ฟางก่อนเถอะพ่อจะจัดการกระทืบให้เละเป็นโจ๊กเลยทีเดียว

จังหวะที่ผมกำลังคิดอะไรเพ้อเจ้อ สายตาผมก็เหลือบไปเห็นไอ้คริสชักมีดออกมาแล้วพุ่งเข้าใส่ไอ้ปริ๊นจากทางด้านหลัง ผมแทบจะไม่ได้คิดอะไรเลยนอกจากเอาตัวไปรับมีดแทนน้อง

เลือดสีแดงไหลออกมาจากรอยแผลที่ท้อง ความเจ็บแล่นเข้าสู่ร่างกายผมอย่างรวดเร็วจนผมทรุดตัวลงในท่านั่งไอ้ปริ๊นทำท่าจะเข้ามาช่วยผมแต่คริสมันเร็วกว่ามากมันหยิบมีดอีกเล่มมาจ่อคอผม

“ถอยออกไปห่างๆ นั่นแหละ ไม่นึกว่านายจะทรยศฉัน”

“ปล่อยไอ้ป๊อบปี้ซะ”

“เอางี้เรามาเล่นเกมกันดีกว่า”

“เกมอะไรของแก”

“ฉันจะบอกที่ซ้อนของฟางให้แกรู้ แกไปช่วยยัยเด็กนั่นแล้วทิ้งไอ้ป๊อบปี๊ไว้ที่นี่แล้วฉันสัญญาว่าจะปล่อยทั้งแกและยัยเด็กนั่นไป แกเองก็แอบชอบเค้าอยู่แล้วไม่ใช่หรอ”

ปริ๊นเหลือบมองผมอย่างลังเล

“ไปช่วยฟางเถอะ”

                “แล้วนายหล่ะ”

                “ไม่ตายหรอกหน้าไปได้แล้ว”

                “ขอโทษนะโชคดี”

                ทันทีที่ไอ้ปริ๊นเดินออกไป คริสก็เอามีดในมือที่จ่อคอผมออก พวกมันเข้ามารุมกระทืบผมต่อให้เก่งแค่ไหนแต่มีแผลโดนแทงแล้วยังถูกกระทืบอีก ผมก็ไม่ไหวเหมือนกัน ก่อนที่สติของผมจะดับวูบผมก็ได้ยินเสียงไอ้เขื่อนกับโทโมะเข้ามาในห้อง

“ป๊อบปี้ โอเคป่าววะ”

“อืม”ผมตอบสั้นๆแล้วก็ไม่ได้รับรู้เรื่องราวอะไรอีกเลย