A moment of Romance ชาตินี้ทั้งชาติจะไม่พรากจากเธอ

ภัตตาคารอาหารจีน สถานที่ซึ่งเป็นที่ประชุมครั้งใหญ่ระหว่าง เฮียหน่ม และ พี่นก
ประตูหน้าร้านขึ้นป้ายและตัวอักษรไว้ว่า ปิดร้าน 1 วัน

ภายในร้าน เหล่าลูกน้องทั้งสองฝ่าย นับสามสิบคน ต่างจ้องหน้ากันอย่างเอาเป็นเอาตาย ราวกับว่าจะกลืนกินเลือดเนื้อกันเลยทีเดียว
พี่นกและโทโมะ ป๊อบปี้ เคนตะ รวมลูกน้องอีกเกือบยี่สิบคน นั่งอยู่อีกฟากของร้าน โดยที่พี่นกนั้น นั่งร่วมโต๊ะเดียวกันกับ เฮียหนุ่ม
โทโมะสอดสายตามองหาเขื่อน ก็ไม่พบตัว เจอแต่เหล่าลูกน้องของเฮียหนุ่มในจำนวนพอๆกับฝ่ายของเขาเอง
บรรยากาศภายในร้านนั้นเงียบราวป่าช้า แต่ทว่า คำพูดของพี่นกก็เอ่ยขึ้นมาทำลายความเงียบนั้น

" ไอ้หนุ่ม แกต้องการอะไร ? " พี่นกถามคู่กรณี
" ไม่น่าถาม กองทัพยังต้องมีนายกอง แก๊งค์นี้มันจะขาดหัวหน้าไม่ได้โว้ย แกน่ะ เลิกจากวงการนี้ไปซะ" เฮียหนุ่มพูดเสียงดัง
" แล้วแกจะเอายังไง ถึงฉันจะออกจากวงการ แต่ใช่ว่าลูกน้องฉันจะยอมรับนายทั้งหมด" พี่นกอ้างเหตุผล
" จะยังไงก็เรื่องของแก แต่ฉันขอลูกน้องแกทั้งหมด ยกเว้นไอ้โทโมะ ฉันมีแค้นส่วนตัวกับมัน " เฮียหนุ่มเอ่ยวาจาอาฆาตโทโมะ

" เฮ้ย !!! แกพูดยังงี้ได้ไงว้ะ ? " เสียงของเหล่าลูกน้องของพี่นก โดยมีป๊อบปี้เป็นแกนนำ ไม่พอใจ ลุกขึ้นจากเก้าอี้ หมายจะเข้าไปทำร้ายเฮียหนุ่ม แต่ฝั่งลูกน้องเฮียหนุ่มก็ยืนขึ้นเข้ามาประจันหน้ากัน

" หยุดเดี๋ยวนี้ ป๊อบปี้ นั่งลงซะ !!! " พี่นก สั่งห้ามลูกน้องของตน
" ไอ้หนุ่ม.... ถึงแกจะพูดขนาดนี้ แต่ลูกน้องฉันก็ไม่คล้อยตามแกหรอก... " พี่นกพูดต่อ
" ถ้างั้น พวกแกกับฉันก็จบกันแค่นี้ " เฮียหนุ่มพูดจบก็ตบโต๊ะดังปัง แล้วลุกขึ้นยืน พี่นกลุกขึ้นตาม แต่หารู้มั้ยว่า เฮียหนุ่มชักมีดที่เหน็บอยู่ใต้โต๊ะขึ้นมาจ้วงแทงเข้าที่ลิ้นปี่ของพี่นกจนมีดปักเข้าไปแทบมิดด้าม ก่อนจะดึงมีดที่ปากแผลออกมา
ท่ามกวามความตกตะลึงของเหล่าลูกน้องที่ดูเหตุการณ์อยู่

เมื่อเกิดเหตุการณ์เช่นนี้ขึ้น โทโมะ ป๊อบปี้ เคนตะ และเหล่าลูกน้องคนอื่นๆ ก็ลุกขึ้นจากที่นั่ง โผเข้าหาพรรคพวกของเฮียหนุ่ม ที่โดดเข้ามาประจันหน้าเช่นกัน
เหล่านักเลงทั้งสองฝ่าย ต่างเข้าห้ำหั่นกัน ด้วยอาวุธที่มี

" ถ้ากูตาย มึงลำบากแน่ ไอ้หนุ่ม อั่ก ..... " พี่นกพูดด้วยความโกรธ และมีมีดแทงอยู่ที่ท้อง

ลูกน้องของเฮียหนุ่มคนหนึ่ง พยายาม พาพี่นกออกไปจากห้องนี้ โดยมีพวกโทโมะ คอยฟัดกับลูกน้องเฮียหนุ่มไว้

" ฆ่ามัน ฆ่ามันให้หมด  อย่าให้ไอ้หนุ่มมันหนีไปได้ " เฮียหนุ่มสั่งการลูกน้อง


" พาพี่นกหนีไปหลังร้าน ข้างหน้ามีพวกมันอยู่ " ป๊อบปี้ตะโกนสั่งลูกน้องคนที่พาพี่นกหนี

โทโมะหยิบเก้าอี้ขึ้นมาฟาดพวกเหฃ่าลิ่วล้อเฮียหนุ่มคนแล้วคนเล่า โดยมีป๊อบปี้ และเคนตะคอยช่วยเหลือ แต่ว่า พวกเขาไม่ได้เตรียมใจว่าจะเจอเหตุการณ์โหดร้ายขนาดนี้
จึงไม่ทันตั้งตัว เพื่อนๆของโทโมะคนแล้วคนเล่า ต้องถูกทำร้ายจนล้มไปกับพื้น

" ไม่ไหวแล้ว เรารีบหนีกันเหอะ " เคนตะบอกโทโมะ

โทโมะเองก็รู้สถานการณ์ดี จึงรีบวิ่งไปบริเวณหลังร้าน ซึ่งมีเคนตะ และ ป๊อบปี้ วิ่งตามมาด้วย
พวกลูกน้องของเฮียหนุ่มเอก็ตามโทโมะไปติดๆ

บริเวณหลังร้าน เป็นห้องครัว โทโมะจึงหยิบมีดขึ้นมาสู้กับพวกนักเลงที่วิ่งตามมา เขาฟาดฟัน พวกมันจนเลือดสาดเต็มพื้น


โทโมะ เคนตะ ป๊อบปี้ พี่นกที่บาดเจ็บ และลูกน้องคนอื่นๆที่ยังเหลืออยู่ ต่อยตีกับพวกของเฮียหนุ่มที่เหนือกว่า อย่างไม่หวั่นเกรง  

เฮียหนุ่ม ที่มีความแค้นกับโทโมะ ค่อยๆย่างสามขุมเข้ามาอย่างใจเย็น แล้วหยิบไม้นวดแป้งที่วางอยู่บนโต๊ะทำอาหารขึ้นมา
โทโมะ ที่มะรุมมะตุ้มกับเหล่านักเลง จนไม่ระวังตัว ถูกเฮียหนุ่มฟาดไม้นวดแป้งเข้าไปที่ท้ายทอยอย่างจัง จนล้มทั้งยืน

" โทโมะ !!!! " ป๊อบปี้ตะโกนเรียกเพื่อนดังลั่น เมื่อเห็นโทโมะค่อยๆทอดกายลงไปนอนกับพื้น

พี่นก ที่เจ็บปวดบาดแผลจนแทบขาดใจ กระโดดกอดร่างของเฮียหนุ่มเอาไว้

" เฮ้ย ปล่อยกูเดี๋ยวนี้ !!! " เฮียหนุ่มสะบัดตัวให้พ้นพันธนาการของพี่นก ที่กอดรัดอยู่

เคนตะวิ่งไปประคองร่างของโทโมะขึ้นมา ป๊อบปี้เองก็วิ่งไปเปิดประตูหลังร้านออก แล้วตะโกนเรียกเคนตะ

" เร็วเข้า เร็ว " เสียงตะโกนของป๊อบปี้ เรียกสติของเคนตะ ให้วิ่งไปตามต้นเสียง

เคนตะ พยุงร่างของโทโมะ วิ่งออกไป ป๊อบปี้จะเข้าไปช่วยพี่นก แต่ทว่า

" ไม่ต้องมาห่วงกู รีบไป ป๊อบปี้ รีบหนีไป " พี่นกที่กำลังกอดเฮียหนุ่มอยู่สั่งป๊อบปี้ด้วยน้ำเสียงดุดัน

ป๊อบปี้กระอักกระอ่วนใจ แต่ก็ต้องจำใจหนีไปทั้งน้ำตา เขาปิดประตูดังปัง แล้ววิ่งตามโทโมะกับเคนตะที่หนีไปก่อนแล้ว

" รอช้าอยู่ทำไม รีบตามไปฆ่ามันสิวะ บัดซบ !!! " เฮียหนุ่มสั่งลูกน้องที่ยังสับประยุทธ์กันกับลูกน้องของพี่นกที่เหลือเพียง 4-5 คน

ลูกน้องของเฮียหนุ่มส่วนหนึ่งจะวิ่งไปเปิดประตู พี่นกเห็นเช่นนั้น จึงผละออกจากร่างของเฮียหนุ่ม ไปขวางทางพวกลิ่วล้อไว้
พี่นกยืนบังประตู โดยมีกระทะเพียงหนึ่งใบใช้เป็นอาวุธ
พี่นกที่ตาพร่ามัว เพราะเสียเลือดไปมากมาย เหวี่ยงมือที่ถือกระทะใบนั้นไปมั่วซั่ว เป็นการประกาศเจตนารมณ์ว่า

ถึงตาย ก็จะไม่ยอมให้ใครผ่านประตูบานนี้ไปได้เด็ดขาด

แต่น้ำน้อยย่อมแพ้ไฟ พี่นกถูกรุมทำร้ายจากกลุ่มนักเลงนับสิบจนสิ้นลมหายใจที่หน้าประตูนั่นเอง




--------------------------------------

เคนตะ ที่พยุงโทโมะมาจากเหตุการณ์นองเลือด ภายในภัตคารโหด กระเสือกกระสน มายังตึกร้าง ด้านหลังของภัตตาคาร
เพื่อเป็นการหลบหนีสายตาของผู้คน เป็นการป้องกันการถูกตำรวจจับกุมไปในตัวด้วย

โทโมะที่อ่อนแรง พลัดหลุดมือจากเคนตะ การถูกตีที่ท้ายทอย ทำให้กะโหลกของโทโมะร้าว
เลือดกำเดาจึงไหลออกมาจากจมูกของเขาไม่หยุด เคนตะ จึงพาโทโมะมาพิงกับผลังตึก

" เฮ้ย !!!โทโมะ โทโมะ แกเป็นยังบ้าง ยังไหวมั้ย ? " เคนตะเขย่าร่างของเพื่อนรักเป็นการเรียกสติ

โทโมะ ที่สลึมสลือ ค่อยๆ เปิดเปลือกตาขึ้น

" ฉัน.....ไหว ยัง...ไหว...อยู่ " โทโมะขยับปากพูดอย่างยากลำบาก

" เออ งั้นรออยู่นี่แป๊บนึง ฉันจะไปดูป๊อบปี้กับพวกเราที่เหลืออยู่ " เคนตะบอก


" พวกแกไม่ต้องไปไหนกันหรอก " เสียงปริศนาดังขึ้นด้านหลังของเคนตะ

เขื่อนนั่นเอง เขื่อนแอบตามเคนตะและโทโมะมาตั้งแต่ออกจากภัตตาคารมาแล้ว

" ....เพราะพวกแกจะต้องถูกฉันฆ่าที่นี่นี่แหละ หึๆๆๆๆ " เขื่อนพูดแล้วหัวเราะในลำคออย่างเลือดเย็น
" แก...ไอ้เขื่อน ไอ้เลวเอ๊ย ฉันจะฆ่าแก แล้วก็จะฆ่าพ่อแกด้วย  " เคนตะ กันฟันพูดด้วยความแค้น  

เคนตะโผจากร่างของโทโมะ แล้วเงื้อหมัดพุ่งเข้าไปหาเขื่อน หมายจะซัดกำปั้นให้หน้าหงาย


ปัง!!!!!!



เสียงปืนดังขึ้น พร้อมกับร่างของเคนตะ ที่ค่อยๆล้มลงไป
โทโมะได้แต่นั่งมองอย่างตกตะลึง แต่ก็ไร้เรี่ยวแรงจะลุกขึ้นไปช่วยสหาย


" ไอ้โง่เอ๊ย.... " เขื่อนที่ถือปืนแสยะยิ้มอย่างซาตาน พูดอย่างผู้มีชัย
" หึๆๆๆๆ ฮ่ะๆๆๆ ฮ่าๆๆๆๆๆๆๆ " เขื่อนระเบิดเสียงหัวเราะอย่างบ้าคลั่ง " คราวนี้ ถึงตาแกแล้ว ไอ้โทโมะ ตายตามเพื่อนแกไปซะ " เขื่อนพูดจบ ก็ยกปืนขึ้น แล้วเล็งไปยังโทโมะ ที่ได้แต่นั่งนิ่งมองดู
" แก ไอ้เขื่อน..... " โทโมะได้แต่พูด แต่ร่างกายก็ขยับไปไหนไม่ได้

เขื่อนค่อยๆเหนี่ยวไกปืนแล้วแสยะยิ้มอย่างใจเย็น

โครม เอี๊ยด................!!!!!!

ร่างของเขื่อน ลอยละลิ่ว ไปไกลกว่าสิบเมตร เมื่อตกมากระแทกพื้น ก็แน่นิ่งไป เลือดสดๆ ไหลออกจากหัวของเขาราวกับเปิดก๊อก
รถที่พุ่งเข้าชน เบรกจนล้อลาก ก่อให้เกิดควันจาการเสียดสีเหม็นขึ้นมาจนฉุนจมูก

" เฮ้ย โทโมะ ฉันมาช่วยแล้ว " ป๊อบปี้ลงจากรถคันนั้น แล้ววิ่งเข้ามาดูอาการของเพื่อน

โทโมะ ค่อยๆคลานเข้ามาหาเคนตะ ที่นอนนิ่งไปหลังจากถูกยิง

" โทโมะ.... " เคนตะรวบรวมกำลังที่เหลือค่อยๆพูดขึ้น
" คะ...เคน...นี่แกถูกยิง " ป๊อบปี้ตกตะลึง เมื่อรู้ว่าเพื่อนรักถูกทำร้ายจนปางตาย
" ป๊อบปี้เรอะ...หึๆๆๆ โทษทีนะ แต่ว่า ฮึก.. " เคนตะเริ่มสะอื้น " ฉันไปต่อไม่ไหวแล้ว... ฮึกๆ ฉัน...ฉัน... ช่วยแก้แค้น....ให้พวกเรา......ทุกคนด้วย " เคนตะพูดทั้งน้ำตา
" เคนตะ แก... แกต้องไม่เป็นไรนะเว้ย แข็งใจไว้ ฉันจะพาแกไปโรงบาล " ป๊อบปี้พูดอย่างตื่นตระหนก น้ำเสียงสั่นเครือ
" อย่าพยายามเลย.....ฉันไม่ไหวแล้ว อั๊ค!!!!  " สิ้นเสียง เคนตะก็กระอักเลือดออกมาจากปาก มือของเขาบีบแน่นกับมือของโทโมะที่จับเอาไว้
" เคนตะ มึงอย่าหลับนะโว้ย เคนตะ เหิ้ย...... มึงฟังเสียงกูซี่..... ตื่น...... ตื่นเด้ มึงได้ยินมั้ย โฮๆๆๆๆๆ " ป๊อบปี้เขย่า ตัวเพื่อนรักราวกับคนเสียสติ

เคนตะ ที่สิ้นใจไปแล้ว ยังหลับตาไม่สนิทนัก โทโมะ ที่เอาแต่สะอื้นน้ำตาไหล ค่อยเอามือปิดเปลือกตาของเพื่อนรักลง
เสียงร่ำไห้อย่างบ้าคลั่ง ดังระงมไปทั่วบริเวณ เพื่อนรัก และลูกพี่ที่นับถือ เพื่อนร่วมอุดมการณ์มากมาย ต้องเอาชีวิตไปทิ้งในเหตุการณ์นองเลือดครั้งนี้

อันธพาล ไม่เคยได้ดี.............!!!!!

-------------------------------------------------------------


ที่บ้านของแก้ว

ป้าพิศ กำลังเก็บเสื้อผ้าของแก้วยัดลงกระเป๋าใบโต
แต่ตัวแก้วเอง ได้แต่นั่งร้องไห้อยู่บนเตียง ป้าพิศที่เลี้ยงดูหนูแก้วมาตั้งแต่เด็ก ก็ได้แต่สงสาร แต่ก็ทำอะไรไม่ได้ เพราะเป็นเพียงแค่คนรับใช้

" คุณหนูค่ะ..... " ป้าพิศเรียก พร้อมลงนั่งเคียงข้าง แล้วดึงแก้วเข้ามาสวมกอด
" ป้าเข้าใจความรู้สึกของคุณหนูดีค่ะ " ป้าพิศปลอบ
" ป้าพิศค่ะ หนูรักเค้ามาก หนูไม่อยากพรากจากเขาไปไหนเลย  ฮึก ๆ " แก้วสะอื้น
" หนูแก้วของป้าโตแล้ว รักหนุ่มก็เป็นแล้ว หนูแก้วสามารถเลือกทางเดินชีวิตตัวเองได้แล้วนะ ป้าคิดว่า ที่คุณแม่พาหนูไปคราวนี้ อาจจะไม่ใช่เส้นทางที่ดีที่สุด แต่หนูแก้วต้องทำใจยอมรับมัน สักวันมันจะดีเอง ป้าเชื่ออย่างนั้น  " ป้าพิศพยายามโน้มน้าวใจแก้ว
" ต่อให้หนูต้องหนีไปหาเค้า หนูก็จะทำ....... ฮึก " แก้วพูดขึ้น

ป้าพิศเองก็หนักใจ แต่ก็พูดอะไรมากไม่ได้นะ จึงได้แต่ลูบหัวคุณหนูของตนอย่างเอ็นดู

" โถ...หนูแก้วของป้า..... "



--------------------------------------------------------------------

ป๊อบปี้ ขับรถมาอย่างเรื่อยเปื่อย
โทโมะที่นั่งอยู่เบาะหลัง ซึ่งยังมีอาการเลือดกำเดาไหลไม่หยุด ก็ยกแขนเสื้อขึ้นเช็ด
ฉับพลัน เขาก็มีความรู้สึกแปลกว่ามีบางอย่างอยู่ในกระเป๋าเสื้อของเขาเอง
โทโมะจึงล้วงหยิบมันขึ้นมา ก็พบว่ามันเป็นจดหมาย ที่แก้วเขียนเอาไว้เมื่อวาน เขาอ่านจนจบ น้ำตาก็ไหลออกมา เขาสูญเสียเพื่อน และลูกพี่ที่เคารพยังไม่พอ หนำซ้ำยังต้องมาเสียคนรักตามไปอีก

ป๊อบปี้มองผ่านกระจกมองหลัง ก็เอ่ยปากถาม

" เป็นอะไรของมึงว่ะ ? "
" ปล่าว...ฉันแค่.....รู้สึกว่าตัวเองมันไร้ค่า " โทโมะพูดตัดพ้อ
" เกิดเป็นนักเลง ถึงจะมีศักดิ์ศรีที่เราภูมิใจ แต่คนอื่นก็มองเราไม่มีค่าของความเป็นคน มันก็ถูกแล้วที่แกจะคิดอย่างนั้น " ป๊อบปี้พูด ยิ่งตอกย้ำให้โทโมะน้ำตาไหลมากกว่าเดิม
" แล้วเราจะเอาไงต่อไปดี ? " โทโมะถามป๊อบปี้

ป๊อบปี้ไม่ตอบ เขาหักรถไปจอดข้างทาง แล้วหยิบโทรศัพท์มือถือของเขาขึ้นมา กดหาเบอร์โทรที่คุ้นเคย

" ...............ฟางเหรอ ? " ป๊อบปี้ถาม เมื่อปลายทางรับสาย
" จ้า........พี่ป๊อบ พี่หายไปไหนมาทั้งวัน ฟางโทรไปก็ปิดเครื่อง " เสียงใสๆในโทรศัพท์พูดขึ้น  
" ......................... " ป๊อบปี้เงียบเหมือนใช้ความคิด
" พี่ป๊อบ พี่ไม่สบายหรือเปล่า ทำไมเสียงพี่แปลกๆ " เสียงของฟางเอ่ยถาม
" ฟาง......พี่ว่าเราเลิกกันเหอะ " ป๊อบปี้ตัดสินใจพูด
" พี่ป๊อบ......พี่เล่นตลกอะไร ฟางไม่เล่นด้วยนะ " เสียงใสๆ เริ่มสั่น ราวกับกำลังจะสะอื้นไห้
" พี่พูดจริง ต่อไปนี้ เราจบกัน แล้วไม่ต้องมาถามอะไรจากพี่อีก เราเลิกกัน แค่นี้นะ "
" เดี๋ยวก่อน...พี่ป๊อบ เดี๋ยว....!!!!! "

ป๊อบปี้กดตัดสายทิ้ง น้ำตาก็ไหลออกมา เขาเปิดประตูรถแล้วเดินลงมา ขว้างโทรศัพท์ลงกับพื้น

" โถ่.....โว้ย............!!!!!!!!!!!!! โฮๆๆๆๆ " ป๊อบปี้ตะโกนขึ้นฟ้าอย่างบ้าคลั่ง

ชายหนุ่มพิงตัวกับรถอย่างเหนื่อยล้า แล้วค่อยๆ ทรุดตัวนั่งลง จากนั้นก็เริ่มทึ้งผมตัวเอง เอาท้ายทอยโขกกับประตูรถอย่างกับคนบ้า

" โฮๆๆๆๆ ฮือๆๆ โฮๆๆๆๆๆๆๆ ทำไมมันต้องเป็นอย่างนี้ ทำไม ทำไมกัน.......โฮๆๆๆๆๆๆๆ " ป๊อบปี้คุ้มคลั่งไปเสียแล้ว

โทโมะที่นั่งมองดูการกระทำของเพื่อนตั้งแต่ต้น ก็รู้ว่านี่คือเส้นทางสุดท้าย ที่ป๊อบปี้จะเลือก
เขาหยิบ กระดาษจดหมายของแก้วมานั่งดูอย่างเศร้าใจ




----------------------------------------


 
ที่บ้านของแก้วในเวลาเย็นย่ำ

ลุงเริงยกกระเป๋าขึ้นรถ ตามด้วยแก้วที่เดินออกจากบ้านอย่างเหม่อลอย
แม่ของแก้ว ก็เดินสั่งงานกับป้าพิศ ตามแก้วมาติดๆ

" แก้ว ไปรอแม่ที่รถก่อนไป.... " แม่สั่ง แก้วจึงค่อยๆ เดินมาที่รถอย่างช้าๆ ราวกับร่างกายที่ไม่มีวิญญาณ
" นี่ป้าพิศ ท่อประปา อย่าลืมเรียกช่างมาซ่อมนะ........บลาๆๆๆ ฯลฯ " แม่ของแก้วร่ายยาว ป้าพิศก็ก้มหัวรับคำ เหมือนกับกิ้งก่าที่ได้ยินเสียงผิวปาก

แก้วเดินมาจะเปิดประตูรถ ก็มีบางอย่างดลใจ ให้เธอมองไปที่หน้าบ้าน
สิ่งที่สายตาของเธอเห็น คือรถมอเตอร์ไซต์ ฮายาบุสะ สีส้ม ของโทโมะนั่นเอง
โทโมะที่นั่งหันหลังให้ ก็มีความรู้สึกว่ามีสายตาจับจ้องตนอยู่ จึงค่อยๆ หันหน้ากลับมามองดู

เพลงประกอบฉาก

แก้วที่มองเห็นสภาพของคนรักที่ราวกับซากศพเดินได้
เธอเอามือขึ้นป้องปาก ป้องกันเสียงสะอื้นไม่ให้แม่ได้ยิน แล้วก็วิ่งเข้ามาสวมกอดชายคนรัก น้ำตาก็ไหลไม่หยุด
สาวน้อยเอามือขึ้นปัดผม เอามือลูบไล้ใบหน้าที่ฟกช้ำดำเขียวของชายหนุ่ม
เป็นสภาพที่น่าสงสารเหลือเกิน

" เธอจะไปกับฉันมั้ย.... " โทโมะเอ่ยปาดพูดอย่างเหนื่อยแรง
แก้วพยักหน้าเป็นการตอบตกลง แทรมไปด้วยเสียงสะอื้นในลำคอของเธอ
" เธอจะไม่เสียใจแน่....นะ " โทโมะถามย้ำอีกครั้ง
" ไม่ว่าโทโมะจะไปไหน ฮึก..... แก้วก็จะไปด้วย เราจะไม่พรากจากกัน ฮึกๆ " แก้วพูดพลางร้องไห้พลาง

ป้าพิศแอบแว้บไปเห็นพอดี จึงทำเนียนชี้ให้คุณหญิงดูสวนดอกไม้

" แล้วต้นไม้นี่ จะให้ตัดเลยมั้ยค่ะ...... " ป้าพิศทำเนียนพาคุย

คุณหญิงวิชุดา ก็ชี้โบ๊ชี้เบ๊ ไปตามเรื่องราว
พลัน ก็ได้ยินเสียงรถมอเตอร์ไซต์ดังขึ้น คุณหญิงหันหลังมา ก็พบว่าแก้วไม่ได้อยู่ในรถ

" แก้ว.... กลับมาเดี๋ยวนี้ " คุณหญิงวิ่งตามลูกสาวออกไป แต่ก็ไม่ทันเสียแล้ว




บนท้องถนนยามค่ำคืน แก้วที่ซ้อนท้ายคนรักของเธอมา ก็มีรอยยิ้มเกิดขึ้นบนใบหน้าของเธอเสียที
สาวน้อยซบใบหน้าขาวเนียนของเธอลงบนแผ่นหลังของชายหนุ่ม แล้วกอดเอาไว้แนบแน่น

โทโมะ เอารถมาจอดหน้าร้านรับจัดงานแต่งงาน เขาใช้เงินที่เหลือทั้งหมดเช่าชุดแต่งงานมาสองตัว

แก้วมองดูอยู่ข้างนอกร้านก็ยิ้มทั้งน้ำตา เธอยกมือขึ้นมาปาดน้ำตาแห่งความสุขที่พราั่งพรูออกมา

โทโมะในชุดสูทแต่งงานสีขาว และแก้วในชุดเจ้าสาวขาวสวย ขับรถซ้อนกันบนถนนที่เต็มไปด้วยแสงสีของเมืองหลวงในยามค่ำคืน
เลือดกำเดาของโทโมะ ที่เหมือนว่าหยุดไหลไปแล้ว กลับเริ่มหยดลงบนมือของแก้ว ที่สวมกอดชายหนุ่มเอาไว้

-------------------------------------------

เฮียหนุ่ม โทรหาลูกชายอย่างร้อนใจ แต่ก็ไม่มีการรับสาย

" มันหายไปไหนของมันในเวลาแบบนี้นะ ไอ้ลูกคนนี้ " เฮียหนุ่มพูดขึ้นอย่างโมโห
" เฮียครับ ได้เวลาไปเก็บส่วยที่ดาวดึงส์อาบอบนวดแล้วครับเฮีย " ลูกน้องเดินเข้ามาบอกหัวหน้าของตน ที่นั่งอยู่บนโซฟา
" เออๆๆ ไปก็ไป " เฮียหนุ่มรับคำอย่างฉุนเฉียว

---------------------------------------

รถของโทโมะ มาจอดอีกครั้ง ที่โบสถ์คริสต์แห่งหนึ่ง
เสียงโทรศัพท์ของเขาดังขึ้น

" เออ....ป๊อบเหรอ ว่าไง...... อืม....... โอเค เสร็จธุระแล้วฉันจะรีบไป " พูดจบโทโมะก็กดวางสาย

โทโมะหันมายิ้มให้แก้ว แก้วเองก็ยิ้มรับโทโมะ

น้ำตาเธอยังไม่หยุดไหล มันเป็นน้ำตาแห่งความยินดี

นี่คือสิ่งที่เธอต้องการจากชายคนรักของเธอมากที่สุด

ชายหนุ่มจูงมือสาวน้อย คนรักของเขา มาที่หน้ารูปปั้นพระแม่มารีย์
โทโมะค่อยๆล้วงมือไปในกระเป๋ากางเกง
เขาหยิบแหวนขึ้นมา แล้วดึงมือซ้ายของแก้วขึ้นมาด้วย
โทโมะบรรจงสวมแหวนลงไป
แก้วยิ้มเขิน แต่น้ำตาก็พรั่งพรูตามมา
 

โทโมะเงยหน้าขึ้นมา ชายหนุ่มร่างสูง ค่อยๆโน้มตัวลงมาจุมพิตคนรักของเขา
แก้วหลับตาพริ้ม รอรับจูบอันดูดดื่มของชายหนุ่มที่เธอรักนักหนา

ริมฝีปากของโทโมะ บรรจงประทับลงบนฝีปากนุ่มนวลของแก้วอย่างแผ่วเบา และเนิ่นนาน...........................................

โปรดติดตามตอนอวสาน

ปล. ตอนนี้ จัดเต็ม ให้อ่านกันยาวๆ เลยครับ

ไม่รู้จะถูกใจกันหรือเปล่า ยังไงๆ ก็ช่วยคอมเม้นท์เป็นกำลังใจให้ผมด้วยนะครับ อีกตอนเดียวก็จะอวสานแล้ว