A moment of Romance ชาตินี้ทั้งชาติจะไม่พรากจากเธอ

โทโมะกับป๊อบปี้ ที่แอบเข้ามาโดยการลอดตัวเข้ามาทางช่องหมาผ่าน
แต่ทว่า........!!!!!!!

พวกเขาก็พบกลุ่มชายหนุ่มรูปร่างกำยำ 5-6 คน ยืนขวางไว้

" พวกแกมาทำอะไร!!!! " ชายคนหน้าสุดพูดเสียงดุ
"........." ทั้งป๊อบปี้และโทโมะไม่ตอบ แต่ยืนมองหน้าพวกนั้นเขม็ง
"ฉันถามว่าพวกแกเข้ามาทำพระแสงอะไร ไม่ได้ยินที่พูดเรอะ !!!!! " มันถามย้ำอีกครั้งด้วยเสียงอันดัง

โทโมะกับป๊อบปี้ไม่ตอบ แต่พวกเขาวิ่งเข้าพวกคนกลุ่มนั้นทันที
หมัดลุ่นๆของโทโมะและป๊อบปี้ ชกเข้าไปที่ใบหน้าของพวกนั้นทีละคนสองคน
กลุ่มชายพวกนั้นกว่าจะตั้งตัวได้ก็โดนไปหลายหมัด
พวกมันเริ่มยืนหยัดต่อสู้กับพวกโทโมะ
แม้ว่าโทโมะจะกล้าเพียงใด แต่น้ำน้อยย่อมแพ้ไฟ พวกเขาโดนกลุ่มชายพวกนั้นที่มีมากกว่าจับล็อกไว้

" เฮ้ย หยุด อย่าเพิ่งทำอะไรมันนะ " เสียงนี้ดังออกมาจากด้านหลังกลุ่มชายร่างยักษ์

เป้ผู้เป็นเจ้าของเสียงดังกล่าว
เดินมาพร้มกับเอิร์ธและมาริโอ้ ทำให้ชายพวกนี้หลีกกันออกไป

" พวกนี้มันแอบเข้ามาครับ ลูกพี่ " ไอ้หนุ่มที่ท่าทางจะเป็นหัวโจกเมื่อสักครู่ รายงานให้ลูกพี่มันฟัง

เป้เดินเข้ามามองดูโทโมะกับเคนตะ ที่โดนจับล็อกแขนแล้วกดให้นั่งคุกเข่า
เป้มองดูทั้งสองคนด้วยแววตาเย้ยหยัน

" พวกแกมาช่วยนังผู้หญิงที่ชื่อแก้วใช่มั้ย ? " เป้ถาม

ไม่มีคำตอบอะไรทั้งสิ้น โทโมะพยายามจะลุกขึ้นมาต่อยเป้ แต่ก็ถูกแรงกดของชายร่างยักษ์กดลงไปเหมือนเดิม

" ฮ่าๆๆ ถามแค่นี้ถึงกับโมโหเชียวรึ แกเป็นแฟนของนังนั่นสินะ รู้สึกจะชื่อเคนตะด้วยนี่ " เป้พูด

โทโมะกับป๊อบปี้ถึงกับงง เมื่อได้ยินว่าเคนตะเป็นแฟนแก้ว
" เคนตะอะไรกัน ฉันชื่อโทโมะโว้ย!!!!! " โทโมะบอก

เป้เปลี่ยนสีหน้าจากโหดไปเป็นโหมดสงสัยแทน

" เออๆ ช่างมันเหอะ แต่ตอนนี้แกก็ติดกับดักแล้ว เดี๋ยวลูกพี่ฉันจะมาจัดการแกเอง ฮ่าๆๆๆ " เป้หัวเราะด้วยความสะใจ

พวกโทโมะกับป๊อบปี้ถูกมัดแขนไพล่หลัง แล้วเอาไปไว้อีกห้องหนึ่ง

" บ้าเอ๊ย เสียเหลี่ยมมันจนได้ " ป๊อบปี้คร่ำครวญ
" ชิ มันจะทำอะไรกันแน่เนี่ย ? " โทโมะพูด



------------------------------------------------------------------

รถตำรวจที่นำมาโดยจ่าเคลลี่ มารวมพลกันที่ตำแหน่งจนครบ
" รถทุกคันมาพร้อมกันหมดแล้วครับ จะทำตามแผนบุกไปเลยมั้ยครับ ? " นายตำรวจคนหนึ่งถามขึ้น
" เปิดไซเรน แล้วบุกเข้าไปเลย อย่าลืมโอบล้อมวางกำลังไว้ให้ทั่วด้วย !!!!! " จ่าเคลลี่สั่งการ



โทโมะกับป๊อบปี้หันหลังให้กัน แล้วโทโมะค่อยๆใช้มือคลำหาปมเชือกแล้วแกะออก
ไม่นาน เชือกที่มัดแขนป๊อบปี้ไว้ก็หลุดออก

" ดีเลย เดี๋ยวฉันจะแก้มัดให้แกเอง " ป๊อบปี้บอกโทโมะ ก่อนลงมือแก้เชือก
ไม่นานเชือกก็หลุดออก

" แล้วจะเอาไงต่อดี ? " ป๊อบปี้ถามโทโมะ
" ข้างนอกพวกมันต้องเฝ้าอยู่แน่ๆ เรารอข้างในนี้ดีกว่า " โทโมะบอก



เป้ โทรหาเขื่อนเพื่อรายงานว่า โทโมะติดกับแล้ว
ให้เขื่อนรีบมาด่วน

แต่พอเป้กำลังจะกดโทรศัพท์เพื่อโทรหาเขื่อน เสียงไซเรนจากรถตำรวจก็ดังขึ้น

หวอ หวอ หวอ !!!!!!!!!!!

"ชิพหายแล้วพี่เป้ ตะกวดมา " เอิร์ธตะโกนบอกลูกพี่
" บรรลัยแน่งานนี้ เฮ้ย มาริโอ้ พาคนไปรับมือมันก่อน อย่าให้มันเข้ามาได้ แล้วค่อยๆทยอยขนของหนี"

มาริโอ้พยักหน้า แล้วเรียกกลุ่มลูกน้องไปด้านหน้าโณงงาน
แต่ละคน มีอาวุธปืนครบมือ

" เออ พี่เป้ แล้วไอ้พวกตัวประกันที่เราจับได้จะเอาไงล่ะพี่ ? " เอิร์ธตะโกนถามเป้
" ช่างแม่งก่อนเหอะ ไปรีบย้ายของเร็ว " เป้ด่าเอิร์ธ

ทั้งสองคน วิ่งไปที่โกดังเก็บของ
เป้โทรรายงานเจ้าสัวกวิน หัวหน้าใหญ่ของตน

" บัดซบที่สุด !!!!!! " เจ้าสัวกวินตวาดดังลั่น หลังจากได้ยินเสียง
" แกทำยังไงก็ได้ รีบขนของหนีออกไปให้เร็วที่สุด " เจ้าสัวสั่งการ

จากนั้นกวินก็กระแทกหูโทรศัพท์ดังโครม แล้วออกอาการฉุนเฉียว จนมอสต้องคอยปราม

" ใจเย็นๆครับ เจ้าสัว " มอสเตือนสติ
" เย็นเหรอ ? ลื้อจะให้อั๊วเย็นได้ยังไงกัน ถ้าสินค้าเถื่อนโดนยึด อั๊วกะลื้อก็ต้องไปนอนคุกแน่นอน " กวินโมโหจัด
" งั้นเราก็หนีออกไปนอกประเทศก่อนสิครับ เจ้าสัวลืมไปแล้วเหรอ ว่าเรายังมีบ้านที่มาเก๊าอยู่ " มอสพูดขึ้น
" เออ ใช่แล้ว อั๊วลืมไปได้ยังไงกัน ดีมากมอส รีบเก็บของด่วน อั๊วจะไปมาเก๊า " กวินที่ลิงโลดใจเมื่อรู้ว่ายังพอมีทางหนี


แก้วกับพี่นกที่อยู่ในห้อง ได้ยินเสียงไซเรนก็ดีใจ
เพราะรู้ว่าตัวเองกำลังจะพ้นอันตรายแล้ว

" คุณอา คุณอาได้ยินมั้ย เสียงรถตำรวจ " แก้วที่ดีใจจนเก็บอาการไม่อยู่พูดให้พี่นกฟัง
" อืม....เรารอดแล้วล่ะ " พี่นกที่แทบหมดแรงอยู่แล้ว ก็พูดออกมา
" งั้นเรารีบไปกันเถอะ คุณอา เดี๋ยวหนูช่วย " แก้วจะเข้าไปช่วยพี่นก แต่กลับถูกพี่นกขัดขืน
" อย่าให้อาต้องเป็นภาระเลย อาไม่ไหวแล้ว หนูรีบไปเถอะ " พี่นกปฏิเสธ

โทโมะกับป๊อบปี้ที่ได้ยินเสียงหวอจากรถตำรวจ ก็พังประตูกันออกมา
ก็พบกับความวุ่นวายเบื้องหน้า กลุ่มคนงานกำลังวิ่งวุ่นเก็บของกันอยู่
คนที่เฝ้าประตูอยู่ เห็นโทโมะกับป๊อบปี้หนีออกมาได้ ก็ตรงเข้ามาจะทำร้าย แต่โทโมะไวกว่า ถีบมันจนล้มกลิ้ง
จากนั้น ทั้งคู่ ก็แอบหนีกันไป

" เฮ้ย โทโมะ!!! " ป๊อบปี้ดึงโทโมะไว้
" มีอะไรอีกล่ะ " โทโมะถาม
" แกลืมไปแล้วรึไง ว่าเรามาช่วยแก้วกัน " ป๊อบปี้บอก
" เออใช่ พอดีเพิ่งออกมาได้ เลยลืมนึกไป "
" เอางี้ เราแยกย้ายกันไปหาแก้วกันดีกว่า " ป๊อบปี้บอกอีกครั้ง

โทโมะพยักหน้า ก่อนจะวิ่งไปอีกทางหนึ่ง ป๊อบปี้เห็นเพื่อนวิ่งไปก็วิ่งไปอีกฝั่งตรงข้าม

รถตำรวจที่จะเข้ามาจอดหน้าประตูทางเข้าโรงงาน ถูกมาริโอ้และลูกรน้องยิงสกัดเอาไว้
จนกลุ่มตำรวจ ต้องลงมาจากรถ แล้วใช้รถเป็นที่กำบัง แล้วยิงตอบโต้

" เราถูกโจมตีครับจ่า !!!! " นายตำรวจลูกน้องตะโกนบอกเคลลี่
" ยิงปะทะไปเลย " จ่าเคลลี่บอก ก่อนจะเอาปืนขึ้นมายิงปะทะกัน

เสียงปืนที่ดังลั่นมาจากหน้าโรงงาน ทำให้โทโมะชะงัก
แก้วเองกับพี่นกเองก็ตกใจเหมือนกัน

"เสียงปืน..... " พี่นกพึมพำ
" หรือว่าข้างนอกจะมีการปะทะกัน " แก้วพูด
" นี่เป็นโอกาสดีแล้ว คุณอา เรารีบหนีกันเถอะ "
" แต่ว่าห้องมันล็อกอยู่ เราคงต้องรอไปก่อน " พี่นกบอกแก้ว

แก้วไม่พูดอะไรต่อ แต่เธอกำลังกังวลใจมาก

โทโมะ วิ่งตามหาสถานที่ที่น่าจะขังแก้วไว้ จนมาถึงหน้าห้องหนึ่ง
แต่ทว่ามีคนเฝ้าประตูเอาไว้ เมื่อมันเห็นโทโมะ มันก็รู้ทันทีว่าไม่ใช่พวกของตนแน่
จึงวิ่งตรงมาหมายจะเข้าทำร้ายทโมะ
โทโมะจึงยกขาถีบยันมันเข้าไปที่ท้อง มันจุกจนตัวงอเป็นกุ้ง โทโมะเลยเตะเสยเข้าไปที่ปลายคางของมันจนสลบเหมือน

โทโมะเห็นมันหลับนิ่งไปเลยไปค้นตัวก็พบกุญแจ
เขาจึงหยิบมันไปไขประตูห้องนั้นออก ก็พบเด็กผู้หญิง 4-6 คนที่นั่งตัวสั่นด้วยความกลัว
โทโมะมองดูก็ไม่พบแก้วเลย

"พวกเธอรออยู่ที่นี่นะ ตำรวจกำลังมา...."

สิ้นเสียง โทโมะก็ปิดประตู แล้ววิ่งหาต่อ
แต่ก็มาสะดุดใจอยู่ที่ห้องใกล้ๆกัน
โทโมะใช้กุญแจที่มีอยู่ไขเข้าไป

แก้ว!!!!!

โทโมะพูดเมื่อเห็นหญิงสาวที่นั่งอยู่ภายในห้องกับหนุ่มใหญ่ผู้ซึ่งเป็นลูกพี่ของตน
แก้ว เมื่อเห็นโทโมะเธอถึงกับน้ำตาไหลพราก วิ่งโผเข้ามาหาชายคนรักของเธอทันที

เพลงประกอบฉาก

ทั้งสองคนกอดกันด้วยความตื้นตันใจ
พี่นกที่ยังบาดเจ็บก็ยิ้มออกมา เมื่อเห็นแก้วกับโทโมะได้พบกันอีกครั้ง

" ฉันจะไม่ทำให้เธอต้องเป็นอันตรายอีกแล้ว ฉันขอโทษนะแก้ว ที่ฉันให้เธอกลับบ้านเองจนต้องเป็นแบบนี้ " โทโมะพูด
" ไม่เป็นไรหรอก แต่ฉันก็ดีใจนะ ที่นายมาช่วยฉันไว้ " แก้วตอบ

ท่ามกลางสมรภูมิเดือดของเหล่าผู้ร้ายและผู้พิทักษ์สันติราษฎร์
ดอกไม้แห่งคงามรักของหนุ่มสาวทั้งสอง ยังคงงดงามเบิกบานในจิตใจ


To be Continue.............