A moment of Romance ชาตินี้ทั้งชาติจะไม่พรากจากเธอ

แก้วที่ลงจากรถเมลล์ที่จอดตรงป้ายรถ ที่ปากซอยเข้าบ้าน
ก็กำลังเดินกลับบ้าน โดยที่ไม่รู้เลยว่า มีคนสะกดรอยตามเธออยู่
รถเก๋งคันหนึ่ง ที่ติดฟิล์มดำหนาทึบ ขับเข้ามาใกล้ๆเธอจากด้านหลัง
รถคันนั้นพุ่งมาด้านหน้าของแก้ว แล้วจอดเทียบฟุตบาท

ชายสองคนลงจากรถมาหาเธอ

"ว่าไงจ๊ะ น้องสาว เดินกลับบ้านคนเดียวแฟนทิ้งเหรอจ๊ะ " ไอ้หนุ่นคนแรกพูด
แก้วเห็นท่าไม่ดีตัดสินใจวิ่งหนี แต่ดันโดนไอ้หนุ่มคนที่สองยืนขวางไว้ซะก่อน

พั้วะ!!!! มันต่อยเข้าไปที่ท้องของแก้ว

แก้วจุกจนตัวงอ เธอช็อกกับเหตุการณ์ครั้งนี้จนสลบไป

"เฮ้ย มาริโอ้ ทำไมแกเล่นรุนแรงจังเลยว้ะ นั่นผู้หญิงนะ " ไอ้หนุ่มคนแรกด่าเพื่อน
"ชักช้าเสียเวลาว่ะ เอิร์ธ รีบๆจัดการให้มันจบไปเหอะ " ไอ้หนุ่มที่ชื่อมาริโอ้ตอบเพื่อน

มาริโอ้อุ้มร่างของแก้วขึ้นรถ ไปนอนที่เบาะหลัง
เขาจัดแจงเอาเชือกมามัดมือมัดเท้าของแก้ว

เอิร์ธที่นั่งเบาะข้างคนขับหันมาสั่งมาริโอ้อีกครั้ง

"เฮ้ย!!! โอ้ รีบๆมัดดิว้า ชักช้าจริงๆเลย " เอิร์ธสั่ง
"แกมามัดเองมั้ย บนรถนะเว้ย มือมันเลยไม่นิ่ง " มาริโอ้แก้ตัว
"เออๆๆๆ ก็รีบๆมัดเร็วดิ เดี๋ยวมันตื่นก่อน " เอิร์ธยังพูดไม่หยุด
"เฮ้ย พูดมากอยากโดนชกรึไง!!! " มาริโอ้ขึ้นเสียง เอิร์ธถึงกับจ๋อยแล้วเงียบปากลงไป

"เป็นไงมึง แพล่มอยู่นั่นแหละ" เขื่อนที่ขับรถอยู่หันมาเยาะเย้ยเอิร์ธที่นิ่งไปแล้วอย่างสะใจ



------------------------------------------------------

สถานีตำรวจ

จ่าเคลลี่กับลูกน้องอีกจำนวนหนึ่ง เดินเข้ามาที่ห้องของผู้กำกับ

"ได้เบาะแสแล้วครับท่าน สถานที่เป็นโกดังเก็บสินค้ากับตู้คอนเทนเนอร์บังหน้า แต่สายสืบรายงานมาว่าเป็นแหล่งเก็บยาแหล่งใหญ่เลยครับ" จ่าเคลลี่รายงานกับนายของตน
"อืม....ดี งั้นรีบไปวางแผนด่วนเลย พรุ่งนี้เราจะทำการจู่โจมแบบสายฟ้าแลบ " ผู้กำกับสั่งการ
"ครับผม!!!!! " จ่าเคลลี่และนายตำรวจที่เข้ามาด้วย ยกมือทำความเคารพแบบตำรวจน้อมรับคำสั่งจากผู้กำกับ



+++++++++++++

โทโมะกับป๊อบปี้ ที่แยกย้ายกันหารถที่คนร้ายใช้ ก็กลับมาพบกันที่จุดนัดพบ
"เป็นไง...เจอมั้ย? " โทโมะถามป๊อบปี้

ป๊อบปี้ส่ายหัว โทโมะเครียดหนักกว่าเดิม
จู่ๆป๊อบปี้ก็คิดออก

"เฮ้ย!! โมะ แกเคยดูหนังรึละครมั้ย ? " ป๊อบปี้ถาม
"เวลาแบบนี้แกจะเล่นตลกอะไรเนี่ย ? " โทโมะถามป๊อบปี้คือ
"ไม่ใช่ๆ แกลองนึกดิ เวลาตัวโกงในละครเวลามันจับตัวนางเอกไปมันมักจะเอาไปซ่อนในที่ๆ คนไม่สนใจใช่มั้ยล่ะ " ป๊อบปี้เกริ่น
"นี่แกกำลังจะบอกว่า......." โทโมะพูดขึ้นอย่างมีความหวัง
"เออ เราก็ไปหาตามบ้านร้างๆ หรือสถานที่ ที่คนไม่ค่อยสนใจยังไงล่ะ " ป๊อบปี้เฉลย
"งั้นแยกย้ายอีกรอบ อีกหนึ่งชั่วโมงกลับมาเจอกันที่เดิม " โทโมะบอกป๊อบปี้ แล้วเลี้ยวรถขับอ้อมไปอีกทาง




----------------------------------------

โกดังที่เก็บตัวพี่นกไว้
ประตูห้องถูกเปิดออก มาริโอ้ อุ้มร่างที่หมดสติของแก้วเข้ามา แล้ววางลงไป

"นี่พวกแกไปลักพาตัวใครมาอีกแล้วเนี่ย ? " พี่นกถาม
"แกจะรู้ไปทำไมว้ะ ไอ้แก่ ฝากดูแลด้วยละกัน ห้องขังคนมีแค่ห้องเดียวหว่ะ" เอิร์ธที่เดินเข้ามาด้วยตอบ
"ตกลงแกจะบอกฉันได้รึยัง ว่าจับฉันมาทำไม ? " พี่นกถามเอิร์ธ
"ไม่รู้โว้ย ลูกพี่ฉันเป็นคนสั่ง เดี๋ยวเขามาแกก็รู้เองแหละ " เอิร์ธบอก

เอิร์ธบอก แล้วเดินออกจากห้องไปพร้อมๆกับมาริโอ้ แล้วปิดประตูใส่กลอนล็อกจากข้างนอกไว้

"เฮ้ยๆๆๆ พวกแก ฉันยังถามไม่เสร็จนะโว้ย เปิดประตูก่อน เฮ้ย บอกให้เปิดไง " พี่นกใช้พละกำลังที่เหลืออยู่ลุกขึ้นไปตะโกนและเคาะประตู

เสียงของพี่นก ทำให้แก้วที่สลบไปตื่นขึ้นมา

"ที่นี่ที่ไหนเนี่ย " แก้วที่สะลึมสะลือค่อยๆมองไปรอบๆตัว ก็พบพี่นกที่ยืนอยู่หน้าประตู
"แก..ปล่อยฉันไปเถอะ อย่าทำอะไรฉันเลย ฉันขอร้อง " แก้วที่เห็นพี่นกก็ยกมือไหว้ขอความสงสาร
"เดี๋ยวก่อน หนูเข้าใจผิดแล้ว อาไม่ได้เป็นคนร้ายนะ อาก็โดนพวกมันจับมาเหมือนกัน " พี่นกพยายามแก้ตัว

แก้วที่เห็นรอยฟกช้ำบนใบหน้าและสภาพร่างกายที่บอบช้ำ ก็เริ่มคลายความระแวงลงไป
พี่นกที่ร่างกายอ่อนล้า ก็ทรุดตัวล้มลงไป แก้วเห็นดังนั้น ก็รีบวิ่งไปประคองตัวพี่นกให้มานั่งลง

"โอย...ขอบใจหนูมากนะ หืมส์....? " พี่นกมองหน้าแก้วอย่างสงสัย
"เอ่อ..มีอะไรหรือเปล่าคะ? คุณอา " แก้วถาม
" หนูใช่ผู้หญิงที่อยู่กับโทโมะในวันที่มันโดนแทงรึเปล่า ? " พี่นกถามแก้ว
" เอ่อ ใช่แล้วค่ะ ทำไมเหรอค้ะ ? " แก้วถามพี่นกอีกครั้ง
" จำอาไม่ได้เหรอ อาไปช่วยมันไว้ในวันนั้นไง "
" อ๋อ .....จำได้แล้วค่ะ จำได้แล้ว "


แต่ทว่า ประตูห้องก็ถูกเปิดออกอีกครั้ง ร่างของมาริโอ้ เอิร์ธ และลูกน้องที่เฝ้าประตูหน้าห้องก็เดินเข้ามา
คราวนี้ เป้ก็เดินเข้ามาด้วย

เพี้ยะ!!!
เป้ตบหัวเอิร์ธลงฉาดใหญ่

"โอ๊ย!! พี่เป้ พี่ตบผมทำไมเนี่ย ? " เอิร์ธโวยวายถามอย่างงงๆ
"แหม ถ้ากูไม่บอกมึงจะรู้มั้ย ว่าต้องยึดโทรศัพท์มันไว้ด้วย มึงด้วยไอ้โอ้" เป้ด่าเอิร์ธเสร็จ ก็จะหันมาตบมริโอ้อีกคน
" พี่ตบ ผมต่อยสวนจริงๆนะ เอ้า!! " มาริโอ้ตั้งท่ากำหมัดจะต่อยสวน

เป้ที่เห็นท่าทางของมาริโอ้ถึงกับลดมือลง
แล้วหันมาสั่งเอิร์ธ

"เฮ้ย!!! เอิร์ธ ไปเอาโทรศัพท์มันมาดิ๊ "

เอิร์ธเดินตรงมายื้อแย่งกระเป๋ากับแก้ว แก้วพยายามรั้งไว้สุดแรง
พี่นกก็ช่วยแก้วดึงด้วยเช่นกัน แต่ทว่า มาริโอ้ก็เตะพี่นกจนหงายท้องตึง
แก้วเองก็ตกใจจนมือหลุดออกจากกระเป๋า

เอิร์ธ ที่ได้กระเป๋าแก้วมาแล้ว ก็เปิดดูของในนั้น แล้วหยิบโทรศัพท์ออกมา

"หยิบให้แต่แรกไอ้แก่นั่นก็ไม่ต้องเจ็บตัวแล้ว.... ฮ่าๆๆๆ " เอิร์ธเยาะเย้ย ก่อนจะโยนกระเป๋าคืนให้แก้ว

เอิร์ธยื่นโทรศัพท์มือถือให้กับเป้
เป้หยิบมากดๆ ดู เพื่อสำรวจการโทรเข้าโทรออก

"โทรบอกใครดีพี่ พ่อแม่มันเลยมั้ย " เอิร์ธถาม
" ไม่ได้ๆ เดี๋ยวพ่อแม่มันแจ้งตำรวจ โทรหาแฟนมันดีกว่า " เป้บอก
" เฮ้ย อีหนู แฟนแกชื่อไรว้ะ? " เป้ตะโกนถาม

แก้วไม่ตอบแต่หันหน้าหลบ
" หนอยอีนี่ทำหยิ่ง ตบสักทีดีมั่ยเนี่ย? " เอิร์ธเห็นท่าทางของแก้วแล้วออกอาการนักเลง
" เฮ้ย!!! ให้มันน้อยๆหน่อย นั่นผู้หญิงนะเว้ย เป็นผู้ชายทำร้ายผู้หญิงมันไม่ดี " เป้สั่งห้ามเอิร์ธ พร้อมสั่งสอนไปหนึ่งบทเรียน

เอิร์ธได้ยินที่เป้สอนเลยหันมามองหน้ามาริโอ้ที่ยืนมองดูอย่างเงียบๆ
"มองเชี่ยไรของมึงไอ้เอิร์ธ? " มาริโอ้ถามแบบเอาเรื่อง
เอิร์ธส่ายหัวยิกๆ
"แหม เมื่อกี้มึงก็ต่อยผู้หญิงแหละ ไอ้มาริโอ้เอ๊ย...."

"ถึงมันไม่บอก เราก็หาชื่อเองได้ว้อย..." เป้พูด แล้วกดหาเบอร์โทร

"โทโมะ....ใครว้ะ? " เป้บ่น
แก้วไม่ตอบ แต่ก็ยังนิ่งเหมือนเดิม
"เบอร์นี้ชัวร์ แฟนมันแน่ๆ " เป้ออกอาการดีใจ
"ผมว่าไม่ใช่มั้งพี่...." เอิร์ธตัดบท
"ผมว่าชื่อมันออกญี่ปุ่นๆนะ อาจจะเป็นเพื่อนอีนี่ก็ได้ เห็นว่าเป็นลูกคุณหนูด้วย สงสัยจะเป็นเพื่อนหญิงมัน " เอิร์ธอธิบาย
"ผู้หญิงอะไรชื่อโทโมะว้ะ ? " เป้งง
" เค้าอาจจะชื่อ โทโมะโกะจัง ก็ได้มั้งพี่ " เอิร์ธอธิบายอีกรอบ
"เอ้า งั้นมึงหาเอง โทรเองเลย " เป้ยื่นโทรศัพท์มาให้เอิร์ธ

"โห่...พี่เป้ พี่ไปหาในบันทึกการโทรมันจะได้เรื่องอะไรล่ะ เดี๋ยวผมจะลองหาในรายชื่อให้ดู " เอิร์ธอวดเก่ง พร้อมกับกดไล่ชื่อในโ?รศัพท์ของแก้ว

"นี่เลยพี่ นี่เลย เคนตะ ชื่อญี่ปุ่นแบบนี้ ผู้ชายแน่นอน โทรเลยพี่ โทรเลย " เอิร์ธยื่นโทรศัพท์คืนมาให้เป้

เป้หัวเราะร่าชอบใจ แล้วกดโทรออกไปที่เบอร์ของเคนตะทันที




เคนตะที่นอนพักอยู่ที่โรงพยาบาลได้ยินเสียงโทรศัพท์ดังก็คว้ามารับสาย

"ฮัลโหล " เคนตะรับสาย
" เฮ้ย ไอ้หนุ่ม ตอนนี้แฟนเอ็งถูกจับตัวไว้แล้ว ถ้าอยากได้คืนก็รีบๆมารับตัวไป " เป้พูดตอบกลับมา
" แฟนเฟินอะไรว้ะ? โทรผิดหรือเปล่าเนี่ย? " เคนตะพูดอย่างหัวเสีย
" เฮ้ย แฟนแกไง แก้วไง แกไม่รีบมาเดี๋ยวพวกฉันรุมโทรมแน่ๆ แกจะมารึเปล่า? " เป้ถามกลับไป

เคนตะโมโหมากที่มีคนโทรมาก่อกวนจึงกดตัดสายทิ้ง
เป้เองก็ถึงกับงง ที่เคนตะไม่สนใจแก้วเลย

"อ้าว...มันวางสายไปแล้วหว่ะเฮ้ย " เป้พูด
" ไอ้บ้านี่มันจะสนใจแฟนมันมั้ยเนี่ย ? " เอิร์ธก็งงเหมือนกัน
"เฮ้อ....!!!" มาริโอ้ที่ถอนหายใจเสียงดัง ก่อนจะเดินออกจากห้องไป
"โทรศัพท์นี่ขอเก็บไว้ก่อน เดี๋ยวแฟนแกโทรมาฉันจะคุยเอง" เป้หันมาคุยกับแก้ว ก่อนจะเดินออกจากห้องไป โดยมีเอิร์ธ วิ่งออกตามไปด้วย

ปึง!!!! ประตูถูกล็อกกลอนจากด้านนอกอีกครั้ง

"นี่หนู....ทำไมหนูไม่บอกเบอร์ไอ้โทโมะมันไปเลยล่ะ? " พี่นกถามแก้วอย่างข้องใจ
"คือ....หนูไม่อยากให้เขาต้องเจ็บตัวเพราะหนูอีกแล้ว ตั้งแต่วันที่หนูเห็นเขาปกป้องหนูจนถูกแทง หนูก็สงสารเขา ไม่อยากเป็นภาระให้เขาอีก" แก้วพูดโดยมีน้ำตาเอ่อ ขึ้นมาปริ่มๆขอบตา

พี่นกเห็นดังนั้น จึงไม่พูดอะไรอีก
ได้แต่นั่งมองแก้วที่สะอื้นร่ำไห้อยู่เช่นนั้น

-----------------------------

โทโมะกับป๊อบปี้ วนกลับมาหากันที่เดิม
"ไม่ได้เรื่องเลยหว่ะ " ป๊อบปี้พูด
"ฉันก็เหมือนกัน " โทโมะบอก
" แล้วเอาไงต่อดี " ป๊อบปี้ถามเพื่อน
" ฉันว่ากลับไปหาเคนตะก่อนดีกว่า " โทโมะบอก

ทั้งสองคนก็ขับรถกลับ โรงพยาบาลไป


เคนตะที่หัวเสียกัยการโทรมาก่อกวน เริ่มครุ่นคิดอะไรบางอย่างขึ้น

"แฟน.....แก้วเหรอ.....? " เคนตะนอนนึก ก่อนจะหยิบโทรศัพท์ของเขาขึ้นมาดูหมายเลขเมื่อครู่
และสิ่งที่ปรากฎบนหน้าจอโทรศัพท์มือถือของเขา ก็ทำให้เคนตะ ต้องตกใจ!!!!

"ชิพหาย!!!! นี่มันเบอร์แก้วนี่หว่า........................!!!!!!!!! "

เคนตะกดโทรหาแก้ว แต่ทว่า ก็ต้องเสียอารมณ์อีกครั้ง
เมื่อ มีเสียงบอกตามสายมาว่า หมายเลขของแก้วไม่สามารถติดต่อได้ในขณะนี้

"แบตมาหมดตอนนี้ได้ยังไงกันล่ะ แก้ว......!!!!!!!! "












.........................................

โปรดติดตามตอนต่อไป.....