COME BACK TO ME ได้โปรด...ที่รัก

              ยัยเฟย์นะยัยเฟย์ ทิ้งกันเฉยเลย ยัยเพื่อนบ้า แก้วได้แต่บ่นงุบงิบอยู่ในใจที่โดนเพื่อนรักทิ้งหนีหาย

ออกไปจากงานคอนเสิตร์

แล้วทีนี้เธอจะกลับยังไงล่ะเนี้ย เพราะตอนขามาติดรถยัยเฟย์แต่นี้เจ้าตัวหนีหายไปซะแล้ว คงต้องพึ่งลุงซี่อีกตาม

เคย

                  “อ้าว ไม่ใช่ทางออกนี่หน่า”

เพราะความไม่คุ้นชินกับสถานที่ทำให้เธอเดินหลงออกมาทางด้านหลังของฮอลมากกว่าจะเป็นทางออกอย่างที่คิด

ไว้ หมุนตัวเดินกลับมาทางเก่า แต่ก็ต้องชะงักไปกับกลุ่มชายวัยรุ่นที่เดินมาล้อมไว้ตังแต่เมื่อไหร่ก็ไม่รู้

                  “แหมน้องสาว มาทำอะไรแถวนี้กันจ๊ะ”

แก้วกวาดตามองชายทั้งสี่คนอย่างหวั่นวิตก ประเมินสถานการตรงหน้าที่บอกได้คำเดียวว่ารอดยากสำหรับเธอ

กำสายกระเป๋าสะพายของตัวเองแน่น ถ้าเธอแกล้งทำเป็น ‘บังเอิญ’ทำกระเป๋าตังค์หล่นพวกนี้จะปล่อยเธอไปมั้ยนะ

                  “พะ...พวกนายต้องการอะไร”

                  “ฮ่าๆ น้องเขาถามก็ตอบน้องเขาไปซิว่ะ”

                  “เอาอะไรดีว่ะ”

                  “พี่ขอตัวน้องจะได้มั้ยจ๊ะ”   หนึ่งในสี่ก้าวเข้ามาประชิตตัวเธอ แก้วถอยหลังหนีอย่างหวาดกลัว

ฮึก เธอจะทำยังไงดี

                  “จุ๊ๆ อย่าร้องไห้ซิจ๊ะ พี่ยังไม่ได้ทำอะไรเลยนะ”

แก้วกัดปากกั้นเสียงสะอื้นอย่างอยากเย็น ถ้าเธอร้องไห้โฮ พวกมันคงยิ่งได้ใจ

                 “กรี๊สสส”    หลุดเสียงร้องออกมาแบบคนเสียขวัญ ทันทีที่ชายวัยรุ่นตรงเข้ามากระชากแขนเธอ แต่

ยิ่งเธอต่อต้านเท่าไหร่ก้เหมือนยิ่งทำให้พวกมันคลั่งมากขึ้นเท่านั้น

                 “ออกไปนะ” แก้วข่วนเข้าไปที่หน้าของชายวัยรุ่นที่บีบหน้าอกเธออยู่ ดิ้นรนขัดขืน

                “โธ่เว้ย ยัยบ้าข่วนเข้ามาได้” ชายวัยรุ่นตวาดเสียงดัง เจ็บตรงรอยข่วยที่มีเลือดออกซิบๆ

ฮือๆ ใครก็ได้ช่วยเธอที พี่โทโมะ คิดถึงชายหนุ่มที่คงจะไม่รู้ว่าเธอตกอยู่ในอันตราย

                 “กรี๊ส ออกไปนะ ฮือๆอย่าเข้ามา”   แก้วฟาดกระเป๋าถือในมือใส่ชายวัยรุ่นที่หวังจับตัวเธอแบบสะ

แปะสะปะ

                “ไอ้ต้อม เมิงจับมันให้ได้ซักทีดิว่ะ เดี๋ยวพ่อเมิงก็มาเจอหรอก”

                “เมิงก็อย่ามัวแต่พูด มาช่วยกันเร็วๆ”

‘แค่วก’ เสียงเสื้อเชิตที่เธอสวมอยู่ถูกกระชากขาดจากแรงดึงของหนึ่งในกลุ่มวัยรุ่น  หน้าอกสวยภายใต้ปาร์เซียสีห

วานทำเอากลุ่มวัยรุ่นจ้องจนตาแทบถลน แก้วตะบบรอยขาดเข้าหากันอย่างตกใจ

ชายวันรุ่นที่อยู่ใก้ลฉวยจังหวะที่แก้วยังนิ่งค้าง จับร่างบางนอนกดกับพื้นทันที

                 “กรี๊สสส”

แก้วได้แต่ร้องกรี๊สๆ กับสัมผัสของกลุ่มชายวัยรุ่นที่ช่วยกันยึดแขนขาเธอ ก่อนที่คนหนึ่งในกลุ่มจะก้มลงมาไซ้ซอก

คอขาวอย่างหื่นกระหาย

                “ฮือๆ ช่วยด้วย ใครก็ได้ช่วยด้วย” ร้องให้คนช่วยอย่างหมดหวังว่าจะมีใครมาได้ยิน

แต่เธอก็ยังหวังว่าจะมีใครผ่านมาได้ยินเข้า

               “อือ...”   ดิ้นรนขัดขืนจากการสัมผัสที่น่ารังเกียจของชายทั้งสี่ ที่ดูจะสะใจไปกับอาการดิ้นรนของเธอ

              “ฮ่าๆๆ ยิ่งดิ้นกรูยิ่งมีอารมณ์ว่ะ”

              “จริงว่ะ แม่งขาวไปทั้งตัวจริงๆ”

น้ำตาไหลลงมากับความจริงที่เธอกำลังเผชิญ มันคงจะดีกว่าถ้าเธอตายไปก่อนที่จะต้องมาทนรับรู้อะไรที่น่ารังเกียจ

แบบนี้

              “ทำเชี่ยไรว่ะ”

เสียงทุ้มเรียกให้ชายวัยรุ่นทั้งกลุ่มหยุดชะงัก ก่อนที่หนึ่งในนั้นจะผละจากร่างแก้วเดินเข้ามาหา

ความเศร้าที่มองเห็น ‘“ฮือๆ ช่วยด้วย ใครก็ได้ช่วยด้วย”’

~♬ ♫~♬ ♥  ~♬ ♫~♬ ~♬ ♫~♬ ♥  ~♬ ♫~♬ ~♬ ♫~♬ ♥  ~♬ ♫~♬ ~♬ ♫~♬ ♥  ~♬ ♫~♬

คงเดาได้ใช่ม่ะว่าเป็นใคร ฮ่าๆๆๆ หลายคนบอกเศร้าไปแล้วนะ แต่เอิ่มมมมม มันยังมีอีกเยอะอ่ะ

สู้ๆกันต่อไปฮ่าๆ

เจอกันตอนหน้าคร้า ^^