นายเพลย์บอยฉันยอมได้ทุกอย่าง

  .....................................พักเที่ยง...............................................
หลังจากที่แก้วต้องนั่งเรียนมาด้วยความอึดอัดครึ่งค่อนวัน........จะไม่ให้เธออึดอัดได้อย่างไง
ในเมื่อตลอดเวลาที่เธอนั่งเรียนมา....เธอพยายามที่จะพูดจะคุยกับเพื่อนรวมโต๊ะอย่างโทโมะ
ไม่ว่าจะพูดคุยไถถามเขากี่ครั้งก็ไม่มีเสียงตอบรับกลับมา..ต่างจากคนอื่นไม่ว่าจะเป็นสาวๆในห้องหรือเพื่อนๆของเค้า...เค้ายังคุยด้วยแล้วเธอล่ะ....เธอมันน่ารังเกียจนักรึไง...ทำไมเค้าถึงมองข้ามเธออย่างงี้...เธอก็เป็นคนนะมีความรู้สึกมีหัวใจเหมือนกัน..............
"แก้ว~เที่ยงแล้วเราไปหาอะไรกินกัน"เขื่อนเข้ามาเอ่ยชวนแก้วด้วยท่าทีอารมณ์ดี

"เอ่อ..."แก้วกระอึกกระอักไม่กล้าพูดด้วยความเกรงใจร่างสูงที่นั่งตีสีหน้าเรียบนิ่งไม่สนใจ

"เถอะน่า...แก้วไปกินข้าวด้วยกัน..แก้วไม่มีเพื่อนไม่ใช่เหรอแล้วแก้วก้อไม่ต้องกลัวไอผีดิบนั่นหรอก"ป็อปปี้เป็นฝ่่ายพูดมาบ้าง

"เอ่อ...ผีดิบ??"แก้วพูดด้วยท่าทีไม่เข้าใจกับชื่อที่ป็อปปี้พูด

"อ่ะ..เออผีดิบอ่ะฉายาไอโมะมันอ่ะแก้ว....แล้วตกลงแก้วจะไปกินข้าวกับพวกเรามั้ยอ่ะ.."จองเบพูดให้แก้วหายข้อข้องใจ

"เอ่อ..อืมไปซิ...ขอบคุณนะ"แก้วตอบตกลงไปอย่างร่าเริงขึ้น

"ขอบคุณ...ขอบคุณอะไรหรอแก้ว..เราไม่เข้าใจอ่ะ"เคนตะทวนคำพูดของแก้วแล้วเอ่ยถามหญิงให้ตนเองเข้าใจ

"ก้อขอบคุณที่เป็นเพื่อนกับเราไง..ตอนแรกแก้วนึกว่าแก้วจะไม่มีเพื่อนซะแล้วอ่ะ..."แก้วพูดแล้วทำหน้าหม่นลงนิดหน่อย

"แก้วจ๋า....เขื่อนว่าเราไปหาอะไรอร่อยๆกินกันเถอะ....เขื่อนอ่ะหิวแล้ว"เขื่อนหยอดคำหวานออดอ้อนแก้วให้ไปกินข้าวกับพวกเค้า

"ป่ะเถอะเขื่อนจ๋า~~แก้วก้อหิวแล้วเหมือนกัน"แก้วตอบเขื่อนพร้อโอามือเรียวของเธอมาลูบท้องแบนราบไรไขมันของเธอด้วยท่าทางน่ารักซะจนเป็นเค้า..โทโมะที่นั่งเงียบอยู่นานเห็นท่าทางของหญิงสาวเข้าก็อดที่จะยิ้มออกมาไม่ได้.....แต่เค้าก็เลือกทำได้แค่อมยิ้มออกมาก็เท่านั้น 

 ....................................................................โรงอาหาร...................................................แก้วกับเขื่อนเดินเลือกอาหารมาทานหลายๆอย่างอีกทั้งยังมีขนมนมเนยที่เต็มจนล้นไม้ล้นมือของเขื่อนและแก้ว

"ไอเขื่อนแกจะซื้ออะไรมาเยอะแยะนักหนาว่ะดูดิลำบากแก้วแน่เลย"เคนตะถามเขื่อนขึ้นร้อยวันพันปีเขื่อนไม่ซื้อของมาเยอะขนาดนี้นี่หน่า...
"โห้ย...คุณเพื่อนครับนานที่จะมีสาวสวยมานั่งกินข้าวกับเราแบบนี้และยังฉลองต้อนรับแก้วอีกไงว่ะก็ข้าอยากให้แก้วลองชิมอาหารอร่อยๆบ้างก็เท่านั้นเอง...ใช่มั้ยจร๊ะ..คนสวย"ใช่ที่ไหนเล่าว่าพวกเค้านานทีจะมีสาวสวยๆมานั่งรวมโต๊ะกับพวกเค้า..มีสาวๆหลายคนอยากจะนั่งกับพวกเค้าจะตาย..แค่พวกเค้าเองก้อเลือกที่จะไม่ให้นั่งเหมือนกัน...แต่ว่าถ้าออกไปข้างนอกเมื่อไรพวกเค้าก็ไม่เลือกเหมือนกันไหนจะทั้วสาวๆเหล่าแฟนคลับก็มีถมไป....ที่พวกเค้าเลือกว่าอยากให้สาวๆเหล่านั้นเป็นอะไรระหว่างคู่นอนหรือสาวร่วมดริ๊งกับพวกเค้าก็เม่านั้นเอง.......จะทำไงได้ล่ะก็พวกเค้าทั้งหล่อทั้งดูดี............

"จะบ้าหรอ...อิเขื่อนชมกันอย่างงี้เค้าก็เขินแย่อ่ะดิ....ถ้าอิเขื่อนจะให้เค้ากินให้หมดเนี่ยมีหวังแก้วอ้วนตายเลย"แก้วตอบรับเขื่อนด้วยท่าทีเขินอายก็จะเปลี่ยนมาเป็นติดตลกนิดหน่อย..แต่ก็สร้างเสียงหัวเราะได้ไม่น้อย

"555+++แก้วไม่อ้วนหรอกน่า...ที่รักเขื่อนว่าลงมือกินกันเลยดีกว่าเนอะ"แล้วเขื่อนก็เดินมานั่งข้างแก้วซึ่งแก้วเองก็นั่งตรงข้ามกับผีดิบจอมเย็นช้าอย่างโทโมะที่ถัดจากโทโมะมาด้านซ้ายก็มีเพื่อนร่วมสัญชาติอย่างเคนตะโดยมีหนุ่มเกาหลีอย่างจองเบนั่งข้างแก้วและมาที่ด้านขวาของโทโมะมีป็อปปี้นั่งอยู่ด้วย

"เฮ้ย..ไรว่ะไอกบแกมาเรียกแก้วว่าที่รักได้ไงเนี่ย....อย่าบอกนะว่ายังไม่ถึงวันแกก็เป็นแฟนกับแก้วแล้วอ่ะ"จองเบถามเขื่อนแล้วคิดเองตอบเองทั้งนั่น

"ไม่ใช่นะจองเบแก้วกับเขื่อนยังไม่ได้เป็นอะไรกันเลยนะ"แก้วพร้อมโบกมือปฎิเสธอย่างไว

"เออใช่เว้ยข้ากับแก้วไม่ได้เป็นอะไรกันนะเว้ยข้าแค่หยอกเล่นกับแก้วเฉยๆเนอะ..แก้วใจ"เขื่อนอธิบายให้จองเบเข้าใจอีกที

"อือ..อือข้าเชื่อก็ได้...แก้วจ๋าถ้ามีหนุ่มมาจีบรับเบไว้พิจารณาก่อนนะคับ"จองเบทำท่าท่างออดอ้อนแก้วจนเจ้าตัวทำอะไรไม่ถูก
"เฮ้ยๆพวกแกเลิกเล่นได้แล้ว..ข้าสงสารแก้วว่ะ"ป็อปปี้เห็นท่าทีของแก้ว.....ก็เลยพูดให้สองคนนั้นเล่นได้แล้ว...สองหนุ่มที่ถูกดุก็เงียบไป...ในระหว่างการทานข้าวแก้วเองก็แอบมองโทโมะเป็นระยะหลังจากที่แอบมองอยู่นานแก้วก็เลิกมอง..ก็ในเมื่อเค้าไม่สนใจนิ....ใครบอกล่ะว่าเค้าเองไม่สนใจ..โทโมะเองก็แอบมองทุกการกระทำของเธอเช่นกันแต่ก็มีเขื่อนเองที่นั่งอมยิ้มอยู่คนเดียว...ไม่รู้สาเหตุของกระทำของเขื่อนเช่นกัน
..........................

........................................หลังจากที่ทุกคนกินอิ่มไม่นานพวกเค้าขึ้นมาเรียนวชาถัดไปเมื่อถึงเวลาเลิกเรียนนั่งเรียนทุกคนก็ต่างแยกย้ายไปเข้าที่พักของตนแต่ก็มีโทโมะกับแก้วที่อาจารย์เรียกพบ

"อาจารย์เรียกผม/หนู มาทำอะไรหรอครับ/ค่ะ"แก้วและโทโมะเอ่ยถามอาจารย์ด้วยความข้องใจ

" อาจารยแค่อยากหลบกวนวิศวะหน่อยได้ไหมจร๊ะถ้าอาจารย์จะให้จริญญาพักอยู่ที่เดียวกับเธอน่ะ"อาจารย์ทำสีหน้าอ้อนว้อน

"เอ่อ...คือ..ผม"โทโมะอ้ำอึ้งกำลังลังเลใจอยู่

"นะจร๊ะช่วยอาจารย์ที่..อีกอย่างอาจารย์มีประชุมด้วย"อาจารย์หาเหตุผลมาเพื่อให้โทโมะตอบตกลงไว้ขึ้น

"เอ่อ..ได้ครับผมให้จริญญาอยู่กับผมก็ได้ครับ"หลังจากที่โทโมะตอบตกลงอาจารย์ถึงกับยิ้มออกมา

"ขอบใจมากนะ.....อืมอาจารย์ต้องรีบไปแล้ว..อาจารย์ไปก่อนนะ"หลังจากที่อาจารย์พูดจบอาจารย์ก็รีบเดินออกไป  ....จากนั้นโทโมะก็หันมามองแก้ว

"แล้วกระเป๋าเธออยู่ไหน"ร่างสูงถามด้วยเสียงเย็นชา

"เอ่อ..อยู่ห้องธุรการเมื่อเช้า..ลุงเค้าเอาไปฝากให้ที่นั่น"ร่างบางตอบอย่างกล้าๆกลัวๆ
"อืม..งั้นตามมา"หลังจากที่ร่างสูงพูดจบก็พาร่างบางมายังห้องธุรการเพื่อเอากระเป๋าขอวร่างบาง

"เอากระเป๋ามานี้เดี๋ยวฉันถือให้..มีหวังถ้าเธอถือเดินไปเองกระเป๋าล้มทับเธอแน่"ร่างสูงแย่งกระเป๋ามาจากมือร่างบางเอามาถือไว้

" เอ่อ..แต่..ว่า"ร่างบางกำลังจะขัดร่างสูงแต่เธอก็ยอมหุบปากไป

"ไม่ต้องมาเถียงและไม่ต้องมาแอบบ่นแอบด่าฉันไม่ว่าลับหลังหรือคิดในใจ"ร่างบางก็ทำตามร่างสูงสั่งอย่างว่าง่าย......ไม่นานก็มาถึงห้องพักของร่างสูงที่ใหญ่พอควร..ห้องนี้เป็นห้องที่จัดได้อย่างลงตัวและดูสะอาดมากพอเดินเข้ามาในห้องร่างสูงก็นำกระเป๋าไปว่างไว้แล้วหันมาหาร่างบาง

"นี้ตู้เสื้อผ้าเธอจัดของเข้าที่ให้เรียบร้อยส่วนฉันจะเข้าไปอาบน้ำถ้าออกมาแล้วเธอยังไม่เรียบร้อยเธอโดนแน่"ร่างสูงบอกร่างแล้วเดินเข้าห้องน้ำไป

............ ..........15นาทีผ่านไป...............

ไม่นานร่างสูงก็เดินออกมาในสภาพผ้าขนหนูผืนเดียวโดยลืมว่ามีร่างบางอยู่ด้วยเมื่อร่างบางเห็นก็ตกใจ

"เฮ้ย!!!"ร่างสูงและร่างบางร้องออกมาพร้อมกัน

"เอ่อ...นะ..นายจะทำอะไรอ่ะ"ร่างสูงคิดอยากจะแกล้งร่างบาง

" เธอว่าผู้หญิงกับผู้ชายอยู่ด้วยกันในห้องสองต่อสอง...เค้าจะทำอะไรกันนะเธอช่วยคิดหน่อยสิ"ร่างสูงเอาเข้ามาใกล้ร่างขึ้นพร้อมเอาแขนแกร่งสองข้างท้าวกับกำแพงเอาแต่ก็เรียกให้เลือดขึ้นมาสูบฉีดบนใบหน้าของร่างได้ดี

"มะ.....ไม่รู้..."โทโมะก็เอาหน้าเข้ามาใกล้อีก

"หรอ..แล้วเธออยากลองดูไหมล่ะว่าผู้หญิงและผู้ชายอยู่ด้วยกันแล้วจะทำอะไรกัน.......เพียงแค่......."ร่างสูงปรายสายตาไปยังเตียงใหญ่ของเค้าแล้ว...............................