The Dangerous Game! เกมรักเกมร้ายอันตราย ท้าหัวใจยัยตัวดี

ในที่สุดวันนี้ก็มาถึง วันที่ฉันพาเหล่าลูกลิงตัวน้อยๆออกมาท่องโลกกว้าง (ในห้างเนี่ยนะ -*-) โฮ่ๆ เอาให้สนุกหนำใจไปนะคะคุณลูก (เริ่มจะเป็นเหมือนแม่มากขึ้นทุกที - -;)

“ไข่จ๋าไข่ ไข่อยู่ไหนจ๊ะ ออกมาหาแม่ไก่แก้วหน่อยเร้ววว =O=” ฉันเดินเข็นรถเข็นพลางพูดออกมาอย่างไม่อายปาก

“ไข่มันก็อยู่ระหว่างขาเธอนั่นแหละ จะเรียกออกมาทำไม” ป๊อบขัด

“บ๊ะ! ไข่บ้านแกสิ!...อยู่ในนั้นน่ะ”

“อ๊า เจอแล้วๆ >O< เอาอันไหนดีอ่าแก้ว”

“เอาไข่ที่เขามีนั่นแหละ ไม่ต้องเลือกหรอก เอาไข่ซีพีละกัน ชอบ ><” โฆษณาไปในตัว เผื่อจะได้ตังค์มาบ้าง =.,=

พอฉันบอกปุ๊บ ยัยฟางก็หยิบไข่มาใส่รถเข็นซักสี่ห้ากล่องได้

“ไปหามาม่ากับโจ๊กกัน”

พวกเราเดินไปตรงแผนกของมาม่ากัน (ตุนไว้เวลาไม่มีไรกิน) แล้วแต่ละคนก็ไปหยิบรสที่ตัวเองชอบมาคนละแพ็กสองแพ็ก แน่นอนว่าฉันกับฟางต้องกินรสต้มยำกุ้งน้ำข้นกัน ...ป๊อบกับไอ้ตุ๊ดหยิบกันมาคนละแพ็ก ส่วนไอ้...สามตัวนั่น!! แกหยิบมาคนละสองแพ็ก แกจะเอาไปโยนให้เป็ดกินเรอะ!! TOT

ฉันโวยวายทันที เมื่อเขื่อน เคนตะ และจองเบเอามาม่ามาเยอะมาก สามคนนี้เลยเอาไปเก็บแล้วเอามาแค่สองแพ็ก (หมายถึงสามคนสองแพ็กน่ะ) แล้วเราก็ไปซื้อโจ๊กคัพมาอีกแพ็ก

“ซื้อขนมปังกับท็อปปิ้งช็อกโกแลตกันเหอะ เอามากินรอบดึก” จองเบเสนอ มันเป็นธรรมดาของคนนอนดึก

พอซื้อของกินตามใจกันแล้ว คราวนี้เราก็ไปเดินดูของใช้ต่อ อ้อ ขอบอกว่าตอนนี้ฉันอายมาก เพราะของกินมันเต็มรถเข็นเลยน่ะสิ T_T เยอะมาก จนถึงขนาดต้องให้เขื่อนไปเอารถเข็นมาอีกหนึ่งคัน คนก็มองกันเต็ม T___T

“มาแก้ว เดี๋ยวพวกเราเข็นให้เองน้าๆ มันหนักออก ไปเข็นคันใหม่เหอะ” เคนตะกับจองเบดันให้ฉันไปเข็นรถคันใหม่ที่เขื่อนเอามา

“หวังว่าพวกแกจะไม่กินของที่อยู่ในรถใช่มั้ย” ป๊อบพูดสวนอย่างรู้ทัน

“ป๊อบบ้าอ่ะ! ทำเป็นรู้ทัน -^-”

เราเดินไปซื้อที่นอน กับผ้านวมผืนใหญ่ๆให้จองเบ เขื่อน และเคนตะ พวกนั้นก็เลือกกันอย่างเมามันส์ มันส์ถึงขนาดที่ว่าต้องไปขอยืมบันไดมาจากพี่พนักงานมาเลยล่ะ

ในที่สุด เราก็สามารถหารถเดินทางกลับมาถึงคอนโดฯ ได้อย่างปลอดภัยเสียที T^T เพราะของที่ซื้อมามันเยอะมากๆๆๆๆ ป๊อบเลยโทร.ตามพี่ป๊อกกี้ให้มารับเรากลับบ้าน พี่ป๊อกกี้อึ้ง (ไม่) หน่อยๆ เพราะของที่ซื้อมามันเยอะเกินที่เราจะแบกไว้ เพราะมันมีเยอะมว๊ากกกกกค่ะ >_<...

-ขนมปังแพ็กคู่สองแพ็ก

-ท็อปปิ้งช็อกโกแลตสี่ขวด

-มาม่าหกแพ็ก

-โจ๊กหนึ่งแพ็ก

-นมเมจิ 3 ขวด (ใหญ่ๆ)

-ไข่ซีพีห้าแพ็ก

-ผ้าปูที่นอนสำหรับเตียงคู่ผืนใหญ่หนึ่งผืน

-ผ้านวมผืนใหญ่ๆ หนาๆ สามผืน

-หมอนหนุน หมอนข้าง ตุ๊กตา สามชุด

-นาฬิกาปลุกสองเรือน

-ยาสีฟันสองกล่องใหญ่

-ยาสระผมของผู้ชายห้าขวด (ใช้กันคนละยี่ห้อ)

-ที่นอนสีเขียวลายเคโรโระ (อันนี้ของเขื่อน)

-ที่นอนสีฟ้าลายลิง (อันนี้ของเคนตะ)

-ที่นอนสีเหลืองลายสปั๊นจ์บ๊อบ (อันนี้ของจองเบ)

-โคโลญห้าขวด (อ่ะ ใช้คนละยี่ห้ออีก)

-น้ำหอม (อันนี้ของไอ้ตุ๊ดคนเดียว)

-ขนมกรุบกรอบอย่างพวกเลย์ เทสโต อะไรเงี้ย อีกอย่างละสี่ห้าแพ็กใหญ่ๆ

-ฯลฯ

เยอะเป็นบ้า!! ให้ทายใครจ่าย... ฉัน T^T... ผิดล่ะ งานนี้ไอ้ตุ๊ดนั่นรับไปเต็มๆ เพราะพ่อของหมอนี่ดันเป็นหุ้นส่วนอยู่ด้วยน่ะสิ (อะไรจะรวยขนาดนั้น) โฮะๆ รักนายก็ตรงนี้ ฮ่าๆ ^0^

“ฮู่ว~ ของครบแล้วสินะ” ป๊อบว่าพลางยกแขนขึ้นเพื่อปาดเหงื่อ เมื่อตัวเองวางที่นอนเซ็ทสุดท้ายกลางห้องนั่งเล่นเสร็จ

“อืม งั้นตอนนี้เอาของไปเก็บก่อนเหอะ”

“จะเก็บไว้ไหนล่ะ”

“ไว้ในห้องที่มันว่างไง ฉันว่าจะได้ใช้ห้องก็คราวนี้แหละ -*-”

“ฮ่าๆๆ นั่นสินะ”

และแล้วพวกเราก็ต้องลงแรงปัดกวาดฝุ่น ทำความสะอาดห้องเก็บของห้องนี้ใหม่ ก่อนจะจัดวางของให้เป็นระเบียบ จากนั้นก็เคลียร์พื้นที่ห้องนั่งเล่นให้โล่งๆ กว้างๆ ก่อนจะจัดปูที่นอนของจองเบ เขื่อน เคนตะ ตามลำดับจากประตูห้องไปถึงประตูหน้าห้องฉัน

“ฮ้า~~ สวยๆๆ” ฉันปรบมือให้ตัวเองที่สามารถจัดที่นอนให้ทั้งสามคนนี้ได้ -_-;

“ว้า~ ชักหิวแล้วล่ะสิ ยกของเหนื่อยนะเนี่ย~” เคนตะพูดพลางปราย (จิก) ตามาทางฉันแบบยิ้มๆ

พอเถอะ รู้นะว่าคิดอะไรน่ะ -_-;

“งั้น... เดี๋ยวฟางกับแก้วหาไรให้กินนะ ^^” ฟางพูดอย่างยิ้มแย้ม

“คร้าบบบ~ ^O^” ทีงี้ล่ะ ทั้งห้าเสียงประสานร้องตอบพร้อมกันเชียว -*- ย้ำนะว่า ‘ห้า’ ค่ะ ‘ห้า’ ห๊าาาค่าา~ ฮือๆ ไอ้ตุ๊ดบ้า!! T^T

เนื่องด้วยวันนี้มีของดีครบ -.,- ฉันเลยกะว่าจะทำ ‘ยำมาม่า~’ (บ้า =O=)

ผ่างงงงงง~~~ (เสียงดนตรีเปิดตัว)

“วู้ว~ แก้ว~ ฟางต้มมาม่าเสร็จแล้วล่ะ >_<” ยัยฟางหันมาบอกฉันด้วยความดีใจ พลางใส่ถุงมือกันความร้อน แล้วยกหม้อมาวางไว้บนโต๊ะที่อยู่กลางครัว “ฮ้า~ หอมฉุยเลย~”

เมื่อเห็นฟางเอาหน้าไปจ่อกับไอร้อนที่พุ่งพวยออกมา ฉันที่กำลังหั่นมะเขือเทศอยู่ ก็ได้แต่หัวเราะเบาๆ ให้กับท่าทางบ้าๆ นั่น

“ชิ แก้วหัวเราะฟางเหรอ เห็นนะ -3-”

อ้าว เห็นหรอกเหรอ =O=;;

“มีอะไรให้ฉันช่วยมั้ย ^^” ไอ้บ้าตุ๊ดโทโมะรีบแจ้นเสนอหน้าเข้ามาทันที -_-^^ ซึ่งเป็นจังหวะเดียวกันกับยัยฟางที่กำลังจะออกไปหยิบชุดจานชามที่วันนี้พวกเราเลือกโยนใส่รถเข็นกันอย่างเมามันส์ -___-;;

“อ้อ ฟางว่าฟางจะออกไปเอาชุดจานชามที่เราเพิ่งซื้อกันมาน่ะ วานโทโมะช่วยไปหยิบให้หน่อยได้มั้ย ^^;”

“ได้สิ ฟางรอแปบละกันนะ ^^”

“จ้า~ ขอบใจมากๆ เลยน้า ^^” เมื่อฟางพูดจบ ไอ้ตุ๊ดนั่นก็เดินออกไปพร้อมกับรอยยิ้มทีตัวเองคิดว่าเป็นยิ้มแบบน่ารักๆ น่ะ แต่สำหรับฉันแล้ว... มันอุบาทว์มากกกกกกกกกกกกก (ใส่ร้าย TT^TT)

ชิ! หมั่นไส้ =_____=^^^^^

เคร้ง~

“อุ๊ย กิ๊บหลุด” ฟางอุทาน พลางจะหันไปเก็บกิ๊บหนีบผมของตัวเอง ฉันเลยแกล้งด้วยการรีบเดินไปหยิบมันขึ้นมาก่อนยัยฟาง

“แก้ว เอามานะ วันนี้ฟางไม่ได้หวีผมน้า TOT”

“แบร่! จ้างให้ก็หยิบไม่ถึงร้อกก~ :P” ฉันวิเคราะห์เอาจากความสูงของฉันกับฟาง -_-

ฟางทั้งกระโดด ทั้งเขย่ง ทั้งยืดตัว เพื่อหมายจะแย่งกิ๊บหนีบผมไปจากฉันให้ได้ แต่กระโดดกันอีท่าไหนก็ไม่รู้ ทำให้ฟางสะดุด แล้วเสียหลักพาฉันล้มไปด้วยทันที

“ว้ายยย แก้วว เล่นอะไร... >_<;;”

“เฮ้ย ฟาง!!!”

(ปิ๊งๆ) <<< มันคืออะไร ฮ่าๆๆ

ต่างคนต่างอึ้ง เพราะถ้าล้มไปเฉยๆ ก็คงดี แต่นี่ปากติดปาก ติดแบบติดชิดแนบแน่นสนิทสนมปานจะกลืนกิน (เว่อร์ไป จะหาคำให้มันเว่อร์ขนาดไหน -*-)

ฉันปรายตามองไปทางทางเชื่อมระหว่างครัวกับห้องนั่งเล่น ที่มีคนตัวสูงกำลังยืนกัดริมฝีปากล่าง พร้อมทั้งมองมาทางเราสองคนด้วยแววตาดุดัน พลางกำมือไว้แน่นด้วยความโกรธ

หึ! สำเร็จแล้วสินะ แผนแรกของฉัน ฉันก็แค่แกล้งเอาขาขัดยัยฟางเพื่อให้ฟางเสียหลักล้ม แต่ตามจริงแล้ว ฟางก็แค่ตกใจจนเผลอเอามือมาโดนหน้าอกฉัน (เขินอ่า -///-) แต่ฉันนี่แหละ ที่ฉุดแขนยัยฟางลงไป แล้วก็พูดชื่อฟางออกมาให้เสียงดังๆ เพื่อจะได้ให้ไอ้ตุ๊ดนั่นรีบมาที่ครัว เพื่อจะได้เห็นฉันกับฟางล้มลงไปนอนกองกันที่พื้น แล้วมันก็สำเร็จ เข้าล็อกเป๊ะ! เป๊ะ! เป๊ะ! เลยล่ะ แจ่มแจ๋ว!!! >_<

“แก้ว เป็นอะไรมากรึเปล่า” ฟางถามฉันด้วยน้ำเสียงห่วงใย เมื่อเรายันตัวขึ้นมาจากพื้นได้

“เปล่าหรอก ฟางล่ะ ^^”

“เหมือนกันจ้ะ ^^”

“เดี๋ยวแก้วขอไปเข้าห้องน้ำก่อนนะ อ่ะนี่ กิ๊บ แล้วก็ระวังอย่าให้มันรำคาญผมฟางจนมันตกลงมาแบบนี้อีกล่ะ ^^” ฉันยื่นกิ๊บคืนให้ฟาง ก่อนจะจงใจเดินไปกระแทกไหล่ไอ้ตุ๊ดโทโมะแรงๆ แล้วเหยียดยิ้มที่มุมปาก พลางพูดเบาๆ ที่ข้างหูหมอนั่นให้เจ็บใจเล่น

“เกมของฉันน่ะ... ก็เริ่มแล้วเหมือนกันนะ”

“...!”

“หึ! นี่ล่ะ ที่นายคิดว่าฉันไม่กล้า!”

“...!!!”

ฉันเดินชนไหล่ไอ้ตุ๊ดโทโมะแรงๆ อีกที (โรคจิตหรือเปล่าเนี่ย -*-) ก่อนจะสาวเท้าไปที่ห้องของตัวเองให้เร็วที่สุด แล้วปิดประตู ในขณะที่แผ่นหลังของฉันมันไหลทรุดไปตามประตูแล้ว

ฮึก! ฉันทำลงไปแล้ว ฉันเอาหัวใจของฟางไปล้อเล่นแล้ว!!! ฮึก... ฉันมัน...เลวที่สุดเลย!

...แต่... จากนี้ไป จะไม่มีคำว่า ‘...เพราะรัก...’ มาเป็นข้ออ้างอีกแล้ว ต่อจากนี้ ฉันจะทำทุกสิ่งทุกอย่างเพื่อชัยชนะของตัวฉันเองเท่านั้น!!!

-------------------------------------------------------------

วู้ว! แต่งมาหลายเรื่องอัพมาหลายตอนเพิ่งจะได้มีโอกาสทักทายนักอ่านก็วันนี้แหละ 55555555555

คราวนี้อัพให้ 5 ตอน กันเลยน้าอ่านกันให้ตาแฉะเลย555555555555555555

หวังว่าจะยังไม่เบื่อกันไปไหนก่อนน้าาาาา เป็นแรงใจให้ไรเตอร์หน่อยล้ะเย้ปปปปปปปปปป

ส่วนพระเอก - นางเอกเรื่องนี้ จะเป็น โมะแก้ว แก้วฟาง ฟางป๊อบ ก็ลุ้นกันน้าาา

ถ้าเม้นเยอะคราวหน้าอัพอีก 3 ตอน ค่ะ!!