The Dangerous Game! เกมรักเกมร้ายอันตราย ท้าหัวใจยัยตัวดี

เช้าอันสดใสเบิกบานเช่นทุกวัน แทนที่ทุกคนจะดีใจ แต่ทุกคนกลับปั้นหน้าเบื่อโลก และยิ่งเป็นพวกนักเรียนด้วยแล้ว ยิ่งอยากจะตายๆ ลงแดงไปตามๆ กันทุกคน เพราะนี่คือ ‘วันเปิดเทอมวันแรก’

และที่นี่ก็เช่นกัน ที่ ‘KZ CONDOMINIUM’ คอนโดมิเนียมสุดหรู ที่ที่ส่วนใหญ่จะมีแต่นักเรียนนักศึกษาต่างจะมาเช่าซื้อ จับจองเอาไว้เป็นเจ้าของด้วยราคาไม่ต่ำกว่าแปดหลัก พวกเขายอมทุ่มเพราะความสะดวกสบายที่อยู่ติดกับคอนโดฯ แห่งนี้ ซึ่งก็รวมถึงห้อง 2212 ชั้น 9 นี้ด้วย

 

เวลา 6.15 น.

“แก้วๆ ตื่นซะทีสิ เดี๋ยวก็สายหรอก นี่มันวันเปิดเทอมวันแรกนะ” ฟางพูด ในขณะที่มือเล็กๆ ของเจ้าตัว กำลังเขย่าตัวฉันที่นอนหลับตาพริ้มอยู่อย่างสบายอารมณ์

“ไม่เอาน่า~ ฟางอย่างี่เง่าหน่อยเลย ขอแก้วนอนต่ออีกซักแปบก่อนน้า~ >O<”

“ม่ายยย ฟางไม่อยากไปสายตั้งแต่วันแรกหรอกนะ”

“เออน่า แปบเดียวๆ”

“งั้นฟางไปกับพี่ป๊อกกี้ที่อยู่ห้องข้างๆนะ”

“ฟางงง ง~” พี่ป๊อกกี้ตะโกนเข้ามาในห้อง

“ค่าาๆ เสร็จแล้วค่า~ ^O^” ฟางตะโกนตอบกลับไป ก่อนจะหันหน้ามาทางฉัน “นอนให้สนุกนะจ๊ะ ฟางจะไปแล้ว ^^” ฟางยิ้มกว้าง แต่เชื่อสิ นั่นมันเป็น ‘ยิ้มเยาะเย้ย’ ฉันมากกว่า T_T

“แง้! ฟางรอแก้วด้วยสิ TOT” ฉันคว้าข้อมือฟาง เมื่อฟางกำลังจะลุกเดินออกไป แล้วคร่ำครวญ

“แก้วก็เร็วๆ สิ -O-”

“อืมๆ แต่ฟางรอแก้วก่อนน้าค้าบบบ TT_TT”

“ไปบอกพี่ป๊อกกี้นู่น”

“ฟางก็บอกให้แก้วหน่อยสิ”

“เออๆ เดี๋ยวบอกให้ละกัน”

พอฟางพูดเสร็จ ฟางก็เดินออกไปจากห้องนอนของฉัน แล้วเดินไปบอกพี่ป๊อกกี้ที่รออยู่ที่หน้าห้อง

ฉันรีบเข้าห้องน้ำ แปรงฟัน วันนี้จะสระผมดีมั้ยน้า ไม่ดีกว่า สระไปแล้วเมื่อวันเสาร์นี่เอง วันนี้มันวันจันทร์ เอาเป็นว่าเดี๋ยววันพรุ่งนี้ก่อนละกัน ถึงจะสระ

ฉันกำลังจะวิ่งออกไปจากห้องน้ำ แต่...

พรืด

“เหอะ...เหอะ...เฮ้ยยยยยย!!”

ด้วยความเร่งรีบ ทำให้ฉันเหยียบสบู่ที่ตัวเองทำหล่นไว้ (แต่ยังไม่ได้เก็บ) ขึ้นมาทันที แต่ก้นฉันก็ลงไปจ้ำเบ้าที่พื้นเรียบร้อยแล้ว ฮือๆ หมดสภาพคนหล่อเลยฉัน ฮือๆ T^T

ฉันลุกขึ้นมาปัดเนื้อปัดตัวแล้วรีบแต่งตัว แต่ทำไมชุดนักเรียนมันใส่ยากจังวะ -0-

ฉันสวมเสื้อยืดคอปกแขนยาวสีขาว ที่ตรงมุมหน้าอกบนด้านขวามีตราของโรงเรียนเซนต์เคเอ็มแซด (St. KMZ) ปรากฏอยู่ ผูกเนกไทลายสก็อตสีฟ้าสลับเขียวอย่างลวกๆ ก่อนจะทับด้วยเสว็ตเตอร์สีดำ แล้วสวมกางเกงขายาวลายสก็อตสีเดียวกันกับเนกไทอีกเช่นกัน ก่อนจะไปหยิบรองเท้าผ้าใบหุ้มข้อสีดำที่ประดับด้วยดาวดวงเล็กๆ สองสามดวง แล้วผูกเชือกรองเท้าสีขาว

พอแต่งตัวเสร็จแล้วอะไรแล้ว ฉันก็เดินไปเช็คสภาพ (ความหล่อ -.,-) ของฉัน ก่อนจะหวีผมด้วยหวีอันเล็กๆ จัดผมเพ้าที่มันยุ่งเหยิงให้เรียบร้อย ฉันหยิบโลชั่นมาทาแขน ถูคอ จากนั้นก็หยิบลิปมันมาทาปาก ช่วงนี้ปากฉันแตกง่ายมั่กๆ! แตกทีอย่างกับน้ำป่าทะลัก จนเพื่อนฉันแซวว่าแอบหนีไปจูบใครต่อใครไปทั่ว -///-

เมื่อตัวเองอยู่ในสภาพที่ดูดีแล้ว ฉันก็เดินไปหยิบกระเป๋านักเรียนที่อยู่ข้างๆ เตียงมาสะพาย ซึ่งเป็นจังหวะเดียวกันกับยัยฟางที่เปิดประตูเข้ามาถามฉัน เพราะพี่ป๊อกกี้กำลังจะไปแล้ว

“เตรียมพวกอุปกรณ์กับสมุดไว้แล้วใช่มั้ย” ฟางถามฉันที่กำลังล็อกห้อง

“อื้ม” ฉันพยักหน้ารับเสียงเบา

“อะไรนะ”

“เออๆ เตรียมแล้ว ไปนู่นไป พี่ป๊อกกี้รออยู่” ฉันดันหลังฟางไปทางพี่ป๊อกกี้ที่กำลังยืนรอลิฟต์

 

เราทั้งสามคนมาอยู่ที่รถของพี่ป๊อกกี้ ก่อนจะเข้าไปนั่งภายในรถ

โรงเรียนเซนต์เคเอ็มแซดของฉัน ไม่ได้เคร่งครัดในกฎระเบียบของโรงเรียนมากนัก รวมถึงเรื่องเครื่องแบบด้วย เพราะงั้น... ฉันถึงสามารถใส่เครื่องแบบของผู้ชายได้ยังไงล่ะแล้วก็ใช้พวกเครื่องประดับ แฟชั่น อะไรพวกนั้นมามิกซ์รวมกันได้ด้วย ชุดยูนิฟอร์มของโรงเรียนน่ะ ก็จะมีเสื้อเสว็ตเตอร์กับเสื้อสูทที่ให้เลือกใส่ทับกับเสื้อยืด ถ้าผู้ชายก็ใส่กับกางเกงลายสก็อตสีฟ้า-เทา ส่วนผู้หญิงจะเป็นกระโปรง และมันจะต่างกันตรงเสื้อยืด เพราะถ้าผู้ชายจะใส่เสื้ออะไรมาก็ได้ แต่ถ้าเป็นผู้หญิง ต้องใส่เสื้อยืดสีขาวที่โรงเรียนจัดไว้ให้เท่านั้น อ้อ แถมผู้หญิงนะ ก็ต้องใส่โบว์อันใหญ่ๆ สีเดียวกับกระโปรง ส่วนผู้ชายก็จะเปลี่ยนเป็นเนกไทแทน

ฉันเลยคิดว่าฉันเลือกของผู้ชายดีกว่า (ดีป่ะล่ะ =.,=) แล้วก็ไม่มีใครว่าอะไรด้วย แม้กระทั่งคุณครู เพราะหลายเสียงบอกมาว่า ฉันเหมือน ‘ทอม’ ก็ไม่รู้ว่าเอาอะไรมาวัดกัน -_- หน้าตาเหรอ? นิสัยเหรอ? น้ำเสียงเหรอ? ท่าทาง? หรือว่าลุค?

จะอะไรก็ช่าง แต่ยังไงยังไง ฉันก็ชักรู้สึกว่าตัวฉันเองก็เหมือนจะเป็นทอมไปซะแล้วล่ะ - - (อ้าว) ...ก็แค่ภาพพจน์ภายนอกเท่านั้นเองล่ะน่า

ชิ เชื่อฉันสิ ทุกคนลืมเพศที่แท้จริงของฉันไปแล้ว!!! TTOTT

อาแว่~ นอกเรื่องกันเยอะละ มาเข้าเรื่องเหตุการณ์ ณ ปัจจุบันกันดีกว่า ...นะจ๊ะเบบี๋ :)

ระหว่างทางมาโรงเรียน ฉันมองยัยเด็กผู้หญิงพูดมากที่นั่งบ่นเรื่องเครื่องแบบของฉันไม่หยุด ยัยเด็กนี่คือผู้หญิงคนเดียวที่อยู่ในหัวใจของฉัน ตรงพื้นที่ที่ฉันเหลือไว้ให้สำหรับ ‘ใครคนนั้น’ และฉันก็คิดว่า ยัยเด็กฟางคนนี้แหละ คือเจ้าของพื้นที่ตรงนั้น ฉันไม่เคยหลงรักใครได้เท่ายัยนี่มาก่อน ยัยนี่เป็นมากกว่าคนรู้ใจ เพราะรู้ทุกอย่าง ตั้งแต่ประวัติส่วนตัวยันเรื่องที่ฉันตัดเล็บ แล้วเอาเศษเล็บไปใส่ปากหมาข้างบ้านเลย -_-; อะไรจะขนาดนั้น

อ่าฮ้า~ สงสัยกันรึเปล่าว่าฉันมองยัยฟางในแง่ไหน จะบอกให้ฉลาดขึ้นนะ ^_^ ฉันมองยัยฟางมากกว่าคำว่าเพื่อน ^^ เก็ตกันมั้ยเอ่ย ถ้าไม่เก็ตกลับไปเรียนอนุบาลใหม่ละกันนะ (ยิ้มหวานนนน)

ฉัน (แอบ) รักยัยฟางอยู่ข้างเดียวมานาน โดยที่คนถูกแอบรักไม่รู้ตัวเลย และฉันยินดีที่มันจะเป็นไปแบบนี้ เพราะฉันไม่อยากเสียเพื่อนคนนี้ไปน่ะสิ เก็บความรู้สึกดีๆ แบบนี้ไปดีกว่า ถ้าฉันไม่อยู่ แล้วยัยฟางจะอยู่ยังไง ใครจะดูแลยัยนี่ตอนที่ฟางไม่สบาย ใครจะคอบปลอบใจฟางเวลาที่ฟางร้องไห้หรือเสียใจ ฉันกับยัยฟางมาอยู่ที่คอนโดฯ กันแค่สองคน นานๆ ที พวกเราจะกลับไปที่บ้านของพวกเราจริงๆ เพราะงั้นฉันขอดูแลยัยฟางให้ดีที่สุดเท่าชีวิตฉันเลยละกัน ^_^

“ฟางไปเป็นแม่อีกคนของแก้วเหอะ บ่นยิ่งกว่ายายพี่อีก -_-;;” พี่ป๊อกกี้พูด

อืม เห็นด้วยนะ (_ _)

“พูดงี้หมายความว่าไง TOT”

“หมายความว่าฟางขี้บ่นเหมือนยายแก่ไง”

“พี่กี้ใจร้ายยยย TOT”

“มันเป็นเรื่องจริงนี่นา พี่ก็ไม่นึกมาก่อนว่าฟางจะบ่นเก่งขนาดนี้”

“พี่กี้อย่าย้ำคำว่าบ่นมากนักสิคะ เค้าเรียกว่าพูดเก่งตะหากล่ะ”

“พี่ว่าพูดมากมากกว่านะ”

“พี่กี้อย่าพูดอีกเลยค่ะ จะแทงจายดามฟางกันปายถึงหนายยย TT^TT”

“ไม่พูดก็ไม่พูด”

“ว้า ถึงโรงเรียนฟางแล้วอ่ะ โชคดีน้า~ ^ ^” พี่ป๊อกกี้บอกลาเมื่อฉันกับฟางลงจากรถ

“ค่า~ อย่าไปเดินหลงทางที่มหาวิทยาลัยนะค้าา~ ^O^)/”

บรื้นนน

พวกเราเดินทางมาถึงที่โรงเรียนแล้ววว ซึ่งตอนนี้ก็ประมาณเจ็ดโมงห้านาทีแล้ว โรงเรียนจ๋า~ คิดถึงจัง~ >O<

“ไปเหอะแก้ว” ฟางจับข้อมือฉัน ก่อนจะพาขึ้นตึก

“ฟางรู้เหรอ ว่าเราจะอยู่ตึกไหน ห้องอะไรน่ะ -_-”

ฉันถามดักคอยัยฟาง เพราะฉันยังลืมเหตุการณ์เมื่อตอน ม.4 สองปีที่แล้วไม่ได้ ตอนที่ยัยฟางพาหลง ไปอยู่ตึกเด็กอนุบาลน่ะ ตอนนั้นคุณครูถามพวกฉันว่า ‘โตแต่ตัวเหรอจ๊ะ’ ฮือๆๆ เศร้าไปแล้ววว T^T

“เออสิ คราวนี้ฟางไม่พาหลงแบบสองปีที่แล้วหรอก ปีนี้เราอยู่ ม.6 แล้วน้า ฟางไม่โง่หรอก คราวนี้ฟางไปดูมาจากเว็บโรงเรียนเลยนา”

จะเชื่อดูสักครั้งนะ - -*

และแล้วเราก็มาหยุดอยู่หน้าห้อง ม.6/4 และด้วยความไม่แน่ใจ ฉันจึงเดินไปดูรายชื่อนักเรียนที่ติดไว้อยู่หน้าห้อง

 

นักเรียนชั้นมัธยมศึกษาปีที่ 6/4 จำนวน 17 คน

คุณครูประจำชั้น คุณครูวริญญา ทวีโชติ 

 

1. กุลมาศ ลิมปวุฒิวรานนท์ 

2. เคนตะ ซึทจิยะ 

3. จริญญา ศิริมงคลสกุล 

4. จองเบ ปาร์ค

5. จามิล่า พันธ์พินิจ

6. ชรัฐฐา อิมราพร

7. ณปภัช วัฒนากมลวุฒิ

8. ธนันต์ธรญ์ นีระสิงห์

9. ปัญญริสา เธียรประสิทธิ์

10. ผุสชา โชติวิจิตร

11. พิมประภา ตั้งประภาพร

12. ภัทรดนัย เสตสุวรรณ

13. ภาณุ จิระคุณ

14. มีนาพร วงศ์โฆษวรรณ

15. วรัฐฐา อิมราพร

16. วิศว ไทยานนท์

17. ศกลรัจน์ วรอุไร

 

ว้า~ ปีนี้เลขที่ 3 เหรอเนี่ย เซ็งเลยย ปีที่แล้วเลขที่ 14 แน่ะ -3- แต่ก็ยังดีกว่ายัยหนมจีนล่ะนะ เลขที่ 1 เลย เวลาสอบ พวกอาจารย์ยิ่งชอบๆ เรียกเลขที่ต้นๆ อยู่ด้วย

“เชื่อฟางยัง” ฟางถาม

“อือ เชื่อแล้ว”

“จะว่าไป... คิดถึงเฟย์เนาะ” ฟางหันมาสบตาฉันด้วยแววตาอาลัยอาวรณ์

“อือ คิดถึง” ฉันมองรายชื่อนักเรียน ตรงหมายเลข 11 ที่ที่ปีนี้ตรงนี้มันจะมีชื่อของเฟย์ (ถ้าเฟย์ยังอยู่นะ) แต่ตอนนี้กลับมีชื่อของพิมแทน

เพราะเฟย์ไปอังกฤษกับพ่อ 2 ปี พวกเราเลยคิดถึงมันมากกกไงล่ะ ยัยตัวแสบ... ยัยนี่ชอบแกล้งฉันตลอดเลย เวลาเฟย์อยู่ก็รำคาญ แต่พอเฟย์ไปแล้ว มันเหมือนขาดอะไรไปซักอย่าง... มันไม่มีคนกวนฉันยังไงล่ะ! =_=

“แต่ก็คิดถึงพวกแจม เบสท์ อิ้งค์ เหมือนกันเนอะ” ฉันหันไปมองหน้าฟาง

“ช่ายยย เราแทบจะไปพักกันทั้งห้องเลยเนอะ”

“อือฮึ สนุกดี”

“ฮะๆ ขำดีเนาะ มารำลึกความหลังกันเนี่ย”

“ใช่ อยากย้อนกลับไป ณ เวลานั้น เวลาแห่งความสุข”

“พูดเหมือนคนแก่เลยนะแก้ว”

“ฮ่าๆ”

“ฮ่าๆ”

พวกเราหัวเราะกันเบาๆ ให้กับวันเวลาในอดีต แจม เบสท์ อิ้งค์ คือเพื่อนที่ดีของเราเหมือนกัน แต่พวกนั้นย้ายไปที่อื่น เมื่อตอน ม.3

“ฟางๆ” ฉันเรียกชื่อฟาง

“...”

“ไอ้วิศวนี่มันใครกันอ่ะฟาง แก้วไม่เห็นรู้จักเลย -*-”

“ยัยเชย วิศว ไทยานนท์ ก็โทโมะไง”

“อะไรหมกๆ นะ”

“โทโมะย่ะโทโมะ โทโมะน่ะ เขาเป็นหลาน ผอ. โรงเรียนเราเลยนา”

“แล้วทำไมแก้วไม่รู้จักอ่ะ -*-”

“ก็มัวแต่ไปมุดรูแย้ที่ไหนมาล่ะ -*- โทโมะพึ่งเข้ามาเรียนที่นี่ปีแรก”

“อ้อ...”

บ้ารึเปล่านะนายคนนี้ เรียนอยู่แค่ปีเดียวเอง - -*

“แก้วนั่งตรงนั้นกับฟางนะ” เมื่อฟางเดินเข้าไปในห้อง ฟางก็ไปจองโต๊ะตัวริมหน้าต่างแถวที่ 3 โดยการเอากระเป๋าไปวางจอง แล้วเดินมาเกาะแขนฉันและอ้อนด้วยหน้าบ๊องแบ๊ว

อ๊ากกกก แก้วละลาย ฟางยิ้ม ฟางน่ารักอ่ะ >W<

“อะ...อืม”

“เย้ รักแก้วจัง” ฟางโผกอดฉัน ฉันแอบเขินด้วยแหละ ง่า -///-

“มาพลอดรักอะไรกันแถวนี้ฮะ” เสียงแหลมๆ สุดที่จะหาเรื่องดังขึ้น ทำให้ฟางแยกออกจากฉัน

และคนคนนั้น คือยัยมิน

ไอ้เพื่อนเวร ขัดจริงๆ -_-^

“ปากเสียแต่เช้าเลยนะแก” ฉันด่ายัยมิน

“ฉันพูดไปตามที่ฉันเห็น”

“แถวบ้านฉัน เค้าเรียกว่าปากหมาอ่ะ”

“แรงนะยัยแก้ว =O=”

“มิน่า ถึงไม่มีแฟน”

“มันเกี่ยวกันตรงน้ายยย >O<”

“ไม่รู้ดิ”

 

พอเวลาเจ็ดโมงครึ่ง เพื่อนๆก็ทยอยเข้ามานั่งคุยกันในห้อง พลางตั้งวงเม้าท์วงใหญ่กันอย่างสนุกปาก ทุกเช้าโต๊ะของฉันจะเป็นที่รวมกลุ่มแก๊งค์ขาเม้าท์ ไม่รู้เหมือนกันนะว่าทำไม แต่ก็ดีแล้วล่ะ เพราะฉันชอบที่จะขลุกอยู่กับเพื่อน รักเพื่อนยิ่งกว่าสิ่งใด รักเยอะกว่าฟางอีก ฮ่าๆ ตายแล๊ะ นิสัยดี๊ดี :P

ฮ่าๆ :D บ้าไปแล้วฉัน

“เออเนี่ย ฉันไปเที่ยวหาดนางรำมาอ่ะแก แต่น่าเศร้า ฉันเจอเด็กขี้ในน้ำ T_T” ขนมจีนเล่า

“เศร้าเนอะ -_-” ฉันทำหน้าเรียบเฉย

“พี่ชายฉันเอามาให้ฉันดูอ่ะ ก้อนเล็กๆ เหมือนทูน่าที่มันอยู่ในแซนด์วิชที่มดกำลังกินเลย”

“อ้วกกก” มดคายทูน่าทิ้งใส่กล่องพลาสติกที่เตรียมมา ก่อนจะหันมาพูดกับขนมจีน “แกอย่าพูดได้มั้ยอ่ะ กินอยู่ T_T”

“แหะๆ โทษที”

จบเรื่องขี้ลอยน้ำแต่เพียงเท่านี้ -_-++

“แล้วพวกแกสองคนล่ะ กลับบ้านบ้างรึเปล่า” มินถามฉันกับฟาง

“ไม่อ่ะ” ฟางตอบ

“ทำไมล่ะ”

“แก้วมันขี้เกียจ มันนอนตื่นสาย ตื่นทีห้าโมงเย็น”

“ไอ้แก้ว แกนอนกี่ทุ่มวะ” มิล่าถาม

“ตีสาม” ฉันตอบหน้าตาย

“ฮะ! ตีสาม แกบ้ารึเปล่า”

“อย่าไปว่าแก้วเลย” ฟางปกป้อง ขอบใจจ้ะฟาง แก้วล่ะซาบซึ้ง T^T

“เดี๋ยวนี้ปกป้องกันด้วยเหรอ”

“ป่าว แค่จะบอกว่า ที่แก้วมันนอกดึก เพราะมันดูบอล วันเสาร์มันดูบิ๊กซีนีม่า - -^”

ฉันเกลียดฟางก็ตอนนี้ล่ะ =_=^

“แก้ววว ขอกระจกกับหวีหน่อย” พิมตะโกนโดยที่ไม่หันมาทางฉัน เพราะกำลังง่วนอยู่กับการโบ๊ะแป้ง - -*

“ฝากไปให้พิมที” ฉันหยิบกระจกขนาดพกพากับหวีอันเล็ก ที่ฉันพกติดตัวเสมอ แล้วฝากเพื่อนส่งต่อไปให้พิม

“เสริมสวยแล้วมันได้อะไรขึ้นมาอ่ะพิม เห็นอยู่แต่กับเครื่องสำอางกับกระจกเนี่ยแหละ” โฟร์ถาม

“โห่ยยย โฟร์ โฟร์ไม่เข้าใจพิมหรอก พิมต้องสวยไว้ก่อน >< แล้วอีกอย่างนะ...” พิมหยุดพูดนิดหน่อย ก่อนจะหันมาทางพวกเรา

“อะไร อีกอย่างทำไม”

“วันนี้หลาน ผอ. จะมาเรียนวันแรก พิมต้องสวยไว้ก่อน เผื่อหลาน ผอ. จะปิ๊งพิม >///<”

ทุกคนต่างทำหน้าเอือมระอา =_= กับยัยพิม พวกเราล่ะเกินเยียวยา พิมกับความสวยต้องมาคู่กัน

“แหวะ แล้วถ้าเค้าไม่ปิ๊งแกล่ะ”หวายสวน

“มันต้องปิ๊งสิ คนหล่อกับคนสวย เราต้องคู่กัน ><”

หลงตัวเองไปหน่อยมั้ยจ๊ะพิมประพา =O=;

“แล้วรู้ได้ยังไงว่าเขาหล่อ” จินนี่ที่ปกติจะไม่ค่อยพูด กลับเอ่ยปากถามบ้าง

“ก็ฉันไปดูในเว็บบอร์ดของนายนั่นมาแล้วไง หล่อมว๊ากกกก พวกรุ่นน้องเค้าตั้งกันอ่ะ เชยจังเลยนะ บอร์ด TMTC อ่ะ รู้จักกันอ๊ะป่าวว >_<”

“ยังไงหมอนั่นก็ไม่ปิ๊งพิมหรอก เลิกแต่งตัวเหอะ” ฉันพูดอย่างเอือมๆ

“แก้วรู้ได้ไง เอาอะไรมาวัด เพราะแก้วสวยสู้พิมไม่ได้ใช่มั้ยล่ะ ถึงพูดอย่างเงี้ย =_=”

=_____=;;;;; สุดจะเยียวยา

“เอาเถอะ เพราะแก้วเป็นทอมนี่นา แก้วไม่เข้าใจหรอก”

แอ้ก!! เหมือนอะไรหนักๆ มาทิ่มที่ใจกับหัวอย่างจัง อย่าเอาเรื่องความสวยกับทอมมาพูดกับช้านนนน TOT

“ฉันไม่ใช่ทอม!” ฉันลุกขึ้นมาเถียงเสียงดัง

“แล้วสิ่งที่แก้วพยายามจีบคนคนนั้นล่ะ แก้วจะเถียงมั้ยว่านั่นไม่ใช่ทอม?”

“...”

“ใช่ซี้~ นิสัยแบบนั้นมันไม่ใช่นิสัยของทอมร้อกก~ คงเป็นนิสัยเลสมากกว่ามั้ง” พิมพูดลอยๆ

“เอ๋? แล้วทำไมแก้วไม่บอกฟาง” ฟางมองหน้าฉันอย่างสงสัย นั่นทำให้ฉันกัดริมฝีปากล่างก่อนจะนั่งลงแต่โดยดีเพื่อเป็นการสงบศึก

แต่ดูเหมือนพิมมันจะไม่สงบศึกด้วย เพราะมันพูดต่อด้วยสีหน้าเจ้าเล่ห์

“แก้วไม่บอกฟางหรอก เพราะคนคนนั้นน่ะ จริงๆแล้วก็คือ...”

อีแบบนี้มันจงใจพูดชัดๆ! =[]=

“ใครเหรอ บอกหน่อยสิพิม” ฟางอ้อน

“คนคนนั้นคือ....”

“คือ...”

ยะ...อย่าพูดออกมานะเฟ้ย =[]=

“คือรุ่นน้องที่อยู่ ม.3 ห้องห้าอ่ะ!” ฉันพูดแทรก

“หา แก้วเป็นเลสจริง...”

“บ้าดิ ล้อเล่นเฉยๆ ไม่มีหรอก” ฉันส่ายหัว

“อ้าว แล้วพิม...”

“พิมพูดเล่นน่ะ อย่าคิดมาก ^^” พิมปรับสีหน้าทันที

ไอ้บ้า ยัยพิมบ้าที่สุด

“หลอกให้ความหวังอ่ะ ถ้าไม่มี ก็อย่าพูดกันแบบนี้สิ”

ก็เพราะคนคนนั้นมันคือเธอไงฟาง ฉันถึงบอกเธอไม่ได้

“ฮ่าๆๆ” พวกเราทุกคนหัวเราะกลบเกลื่อน

ทุกคนรู้ รู้ว่าฉันชอบฟาง เพราะอาการ สายตา มันบ่งบอกได้เลย แต่ฟางไม่เคยรับรู้ เพราะฟางน่ะ น่ารักไร้เดียงสา แล้วก็บ้องแบ๊วด้วยล่ะ (ชมเยอะ >w<) ฉันบอกความจริงกับทุกคนตอนที่ฟางไปเข้าห้องน้ำว่าฉันชอบฟาง เพราะยัยพวกนี้เซ้าซี้ ฉันเลยต้องบอกความจริงออกไป และเมื่อความอัดอั้นตันใจมันหลุดออกมาแล้ว ฉันก็โล่งขึ้นมาหน่อย และทุกคนที่รู้ความรู้สึกของฉัน ก็ไม่เคยจะหลุดพูดออกไป แต่ในกรณีของยัยพิม ...มันจงใจชัดๆ ชัวร์ป้าบ! -_-^

เมื่อถึงเวลาเรียน คุณครูก็ให้พวกเราออกไปแนะนำตัว โตเป็นคอวอยอกันแล้วยังอีก ยังจะให้ออกไปแนะนำตัวอีก เขารู้จักชื่อกันหมดแล้วค่ะ -_-!

“ชื่อ จริญญา ศิริมงคลสกุล ชื่อเล่น ชื่อแก้วค่ะ”

ฉันไม่ได้สนใจฟังที่พวกเพื่อนๆ แนะนำตัวซักเท่าไหร่ และแน่นอน ทุกคนก็ต่างไม่ได้สนใจ เพราะทุกคนรู้จักกันมาแล้วยังไงล่ะ

แต่พอถึงตาของหลาน ผอ. ทุกคนก็ต่างเบี่ยงเบนสนใจไปที่เขา รวมถึงตัวฉันด้วย

ว้าวว หมอนี่ดูดีเป็นบ้า *O* ผมน้ำตาลเข้มกัดสีดำ หน้าตาก็ว๊านหวาน ดูดีเพอร์เฟคไปหมด เหมือนที่ยัยพิมพูดไว้จริงๆด้วย แต่...ฉันไม่ได้ปิ๊งนายนี่นะ ฉันก็แค่บอกว่า เขาหล่อ หล่อพอที่จะทำให้พวกผู้หญิงหลงเสน่ห์ แต่มันไม่ได้ผลกับฉัน

“ผมชื่อ วิศว ไทยานนท์ครับ ชื่อเล่นก็ โทโมะครับ ก็เพิ่งจะมาเรียนที่นี่เป็นปีแรกและปีสุดท้าย ยังไงก็ฝากตัวด้วยนะครับ เป็นเพื่อนกันนะครับ ยินดีที่ได้รู้จักนะครับ ^^”

ฉันมองหันไปมองคนข้างๆ ที่กำลังมองนายโทโมะแนะนำตัวอย่างชื่นชม หวังว่า... เธอคงไม่ได้รักนายนั่นใช่มั้ย

การเรียนดำเนินไปเรื่อยๆ และเมื่อถึงเวลาพัก เราก็ลงไปพักกันข้างล่าง ...แหงล่ะ ฉันคงไม่พักกันบนห้องหรอกน่า เชื่อเหอะ -_-!!

 

โรงอาหาร

ฉันเดินไปซื้อขนมมากิน และตอนนี้ฉันกำลังจะเดินไปที่โต๊ะ แต่...

“กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด”

พระเจ้า เสียงที่น่าหนวกหูมันมาแล้ววว!!!

เสียงกรี๊ดนี่คือเสียงของรุ่นน้องผู้หญิงที่คิด (ไปเอง) ว่าฉันเป็นทอม พวกรุ่นน้องที่ทรยศ มันลืมเพศที่แท้จริงของฉันไปแล้วจริงๆ TTOTT ทุกวัน ทุกเวลาที่ฉันจะไปไหน ต้องได้ยินยัยแฟนคลับพวกนี้กรี๊ดทุกทีสิน่า

“พี่แก้วคะ พี่แก้วหล่อมากเลยนะคะ”

“พี่แก้วจะไปไหนคะ”

“พี่แก้วร้อนมั้ยคะ”

“พี่แก้วน่ารักเกินไปแล้วนะคะ หนูจะบ้าตายเพราะพี่แล้วน้า~ >_<”

“พี่แก้วอย่าทำให้หนูเป็นไปมากกว่านี้เลยนะคะ”

“พี่แก้วคะ...”

และอีกหลายๆ พี่แก้วคะ พี่แก้วขา ให้ตายเหอะ ตอนนี้ฉันกำลังโดนรุมล้อมไปด้วยเหล่าแฟนคลับ! ฉันไม่ใช่ดารานะเฟ้ย ถึงจะมารุมแล้วถ่ายรูปกันน่ะ ทำขนาดนี้แล้วไม่มาขอลายเซ็นกันไปเลยล่ะ = =^

“พี่แก้วคะ ขอลายเซ็นหน่อยค่ะ”

เวร จัดให้ตูด้วยเหรอวะเนี่ย = =;

“ขะ...ขอพี่ไปก่อนได้มั้ยอ่ะ”

“ไปได้แน่นอนค่ะ ถ้าพี่แก้วอยู่เซ็นลายเซ็นและถ่ายรูปกับพวกเรา”

เริ่มจะเหมือนดาราขึ้นทุกที -[]-

“อ่า... ก็ได้” ฉันพูดพลางปาดเหงื่อที่ผุดอยู่เต็มหน้า ร้อนจริงว้อยย

“ทางนี้ค่ะทางนี้”

“หันมาทางกล้องม่าเหมี่ยวสิคะ”

“ทางนี้ค่าาาาาาา”

ฉันหันไปยิ้มให้กับทุกคน และนั่นคือสาเหตุที่ทำให้ฉันแสบตาไปหมด เพราะตอนนี้ทุกคนกำลังรัวกดชัตเตอร์ ทำไมไม่ปิดแฟลชล่ะฟะ!

แชะ!

แชะ!

แชะ!

อ๊ากกกก แสบตาไปหมดแล้วววว >[]<

“พี่จะไปได้รึยังอ่า” ฉันถาม

“กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดด”

เสียงกรี๊ดดังขึ้น อะไรก๊านนนน ปล่อยฉันไปซักที

“พี่ร้อนนะ ขอพี่ไปเถอะ” ฉันพูดพลางปาดเหงื่อและจับคอปกเสื้อพัดเบาๆ

“กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด”

แชะ!

แชะ!

แชะ!

ม่ายเจงงงงงง แค่ฉันปาดเหงื่อเนี่ยนะ ต้องอะไรกันขนาดนี้เลยเรอะ

“แก ฉันเห็นบราพี่เค้าด้วยอ่ะ”

“นั่นดิ เห็นสายยกทรงเลยเนอะ”

“เออ ใช่ๆ กรี๊ดด >///<”

เอาแล้วไง หื่นกันจริงๆวุ้ย -0-

(ไม่จริง คนแต่งตะหาก ฮ่าๆ)

“ฮึ พวกแกเห็นแค่นั้น ฉันเห็นเนินอกพี่เค้าเลยย่ะ นี่ ถ่ายเก็บไว้ด้วยนะ มันสุดจะบังเอิ๊ญ บังเอิญ”

“ขอดูหน่อยสิ กรี๊ดดดดดดดด”

อ๊ากกกกกกกก อีพวกบ้า เอาอะไรกับเนินอกฉันกันล่ะยะ แง้~ แม่จ๋า หนูอับอาย T///T

“กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด”

เสียงกรี๊ดดังจริงๆ ทำไมกรี๊ดดังกว่าปกติกันล่ะเนี่ย - -*

“เฮ้ย นั่นรุ่นพี่โทโมะนี่นา หล่อมากเลยอ่ะ >.<///”

“ไปกันเหอะแก”

“อื้มๆ”

“พี่แก้วคะ หนูไปนะคะ”

ไปกันเถอะจ้ะ T_T

“พี่แก้วไม่เสียใจแย่เหรอแก”

ไม่หรอกจ้ะ พี่ไม่เสียใจ พี่ออกจะดีใจซะด้วยซ้ำ น้องตัดสินใจถูกแล้วจ้ะ T^T

“กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด”

เสียงกรี๊ดดังกว่าฉันอีก โชคดีนะนายโทโมะ นายรับไปบ้างเถอะ ชีวิตฉันมันได้รับกรรมมามากพอแล้ว TT^TT

ฉันเดินเลี่ยงออกมาจากวงแฟนคลับของโทโมะ แต่ก็มีฝูงแฟนคลับวิ่งมาทางวงโทโมะ แต่เฮ้ย ฉันยังไม่พ้นรัศมีจากวงโทโมะเลยนะเฟ้ย

และนั่น... ทำให้แฟนคลับวิ่งดันฉันจนฉันหลุดเข้ามาในวงแฟนคลับของโทโมะ

“นี่แก ออกไปไกลๆ เลยนะ”

“แกนั่นแหละ

“โอ๊ยยย แกอ่ะบังฉัน”

“แกนั่นแหละ ออกไป๊”

เสียงทะเลาะกันของรุ่นน้อง ทำให้ฉันปวดหัว ไม่ใช่เพราะอะไรหรอก เพราะยัยพวกนี้ดันกันไปดันกันมา จนฉันมาอยู่แถวหน้าๆ ซึ่งมันแทบจะใกล้ชิดติดตัวนายโทโมะมาก

“ออกไปนะ”

พลั่ก

“กรี๊ดดดดด”

เสียงกรี๊ดไม่ใช่ของรุ่นน้องที่โดนผลัก แต่นั่นมันคือฉัน! T_T ...มันเป็นฉัน! ฉัน! และช้านน! TOT ฮือๆ ฉันหลุดกรี๊ดออกไปอ่ะ! แงๆ เพราะยัยเด็กบ้านั่นดันกันไปดันกันมาจนชนฉันที่อยู่แถวหน้าเลย แล้วที่ (หลุด) กรี๊ดก็เพราะฉันเหมือนจะสะดุดเท้าใครเข้าให้นี่แหละ บวกๆ กับโดนผลัก ผลลัพธ์ที่ได้มันก็คือ...

“เป็นอะไรมากมั้ยครับ ^-^”

“ปละ...เปล่า เฮ้ย กรี๊ดดดด”

โทโมะเข้ามาจะประคองตัวฉันไว้เมื่อเห็นฉันเสียหลัก แต่เพราะยัยรุ่นน้องยกเท้าขึ้นมา มันเลยเตะโดนข้อพับขาตรงเข่าฉัน ทำให้ฉันล้มลงไปทับคนที่ประคองฉัน

“...”

“...”

“กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด”

“O///O”

“O///O”

“กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด”

“เฮ้ยแก พี่เค้าลงไปจูบกันกับพื้นเลยเหรอ >///<”

“บ้าสิ ปากพี่เค้าแค่ติดกันเฉยๆ”

“แล้วพี่เค้าจะเอากันต่อเลยมั้ยอ่ะ”

“ถ้าพี่เค้าเอากันต่อจริงๆ ก็ดีสิเธอ”

“อร๊ายยยยย ไม่ไหวแล้วอ่ะ ฉันจิ้นพวกพี่เค้าอ่ะแก!”

“กำเนิดคู่จิ้นคู่ใหม่แล้วอ่ะแก พี่แก้วกับพี่โทโมะ >///<”

“แต่พี่แก้วเป็นทอมนี่นา”

“บางทีพี่แก้วอาจจะปิ๊งพี่โทโมะจนเปลี่ยนเพศก็ได้นะแก”

“พี่เค้าอยู่ห้องเดียวกันนี่นา งานนี้พี่เค้าจะรักกันเองมั้ยอ่ะ”

“อุ๊ยตายแล้ว จริงเหรอเนี่ย >_< ฉันเชียร์สุดใจเลยนะแก”

มะ...ไม่จริงใช่มั้ย มันไม่จริงใช่ม้ายยยยยยยยยยยยยยยย ทะ...ที่รุ่นน้องพูดกันมา ฉันหูฝาดใช่มั้ยยยย! T[]T

“O//////////O” ฉันหน้าแดง เมื่อคนข้างล่าง ทำต่อแบบที่รุ่นน้องพูดกันจริงๆ

“กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด พี่โทโมะจูบพี่แก้วอ่ะแก!!!!!!!!!”

กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดดด นี่ไม่ใช่เรื่องจริง!!!!!!!!!!