MY Friend…รักเธอหมดหัวใจ ยัยเพื่อนซี้จอมยุ่ง♡
fangfang
9) ใครอีกคน...
อ่านบทความตามต้นฉบับ อ่านบทความเฉพาะข้อความ
มาอัพต่อให้แล้วน้าา อย่าพึ่งนอยด์กันไป
ยังไงก็จะอัพให้จบจ้าา แต่อาจจะช้าหน่อยเพราะไรเตอร์เรียนหนักน้าาา
================================
“ยัยหมูตอน ยัยหมูตอน! นี่!!ยัยหมูตื่นได้แล้ว” ใครๆกันมาบังอาจเรียกฉันอย่างงี้ ว่าแล้วก็ลืมตาออกจากฝันเพื่อที่
จะขอมองหน้าคนที่มันบังอาจมาเรียกเธอว่า ‘หมูตอน’ ฮึ้ยย!! น่าโมโหๆๆจริงๆ
“นาย...” พอลืมตามาแล้วก็ต้องตกใจกับความใกล้กันของใบหน้าของฉันกับเขา ก็จะเป็นใครไปไม่ได้หรอกนอกจาก
ป๊อปปี้ ว่าแต่นายนี่เอาหน้ามาใกล้ฉันแบบนี้ได้ยังง้ายยยยย
มันเขินน้า
“ตื่นได้แล้วหรอ กะว่าถ้าไม่ยอมตื่นเนี้ยจะใช้ปากของฉันปลุกเธอทางปากอยู่พอดี” ใช้ปากของเค้าปลุกฉันทาง
ปากอย่างงั้นหรอ เอ่อ..ยังไงไม่ค่อยเข้าใจ
เฮ้ยยยย!!! นั่นมันจูบนี่
“อย่าคิดทำอะไรบ้าๆนะ ฉันตื่นแล้ว แล้วนายก็เอาหน้าออกไปได้แล้ว” ฉันว่าพร้อมกับเอามือไปดันหน้าของเขาให้
มันออกห่างจากหน้าของฉันให้มากที่สุด
“อะไรวะ 555หน้าแดงนะเนี้ย เราอ่ะ” ไอ้นี่นี่มัน
“ลงไปกันได้แล้ว”
รีบวิ่งลงรถไปอย่างเร็ว เพื่อที่จะไปยังที่พักเพราะไม่ทันระวังเลยวิ่งไปชนกับคนที่ยืนอยู่แถวนั้นเข้า
“โอ้ยย...ขอโทษค่ะ” ร้องเพราะความเจ็บและก็รีบพูดขอโทษออกไปเพราะรู้ว่าตัวเองนั้นผิดเต็มๆ
“เอ่อ..ไม่เป็นไรครับ” คนๆนั้นตอบมาพร้อมกับเอื้อมมือส่งมาช่วยฉันที่ตอนนี้ได้นั่งอยู่บนพื้นเป็นที่เรียบร้อย ฮือๆๆ
เจ็บอ่ะ T__T ทำให้ฉันเห็นเค้าได้ชัดเจนยิ่งขึ้น
“0oo0”
“ฟาง...ฟางใช่ไหม จำเราได้ไหม...เราโทโมะไง” นายนั่นพูดออกมา เมื่อมองเห็นได้ว่าฉันเป็นใคร
“จะ...จำได้สิ ใครจะลืมนายได้ล่ะ” อร้ายยย...ไม่คิดเลยว่าจะได้เจอเค้าอีก...
“ทำไมอยู่ๆก็หน้าแดงขึ้นมาได้ล่ะ ร้อนหรอ” ฉันแสดงออกชัดเจนขนาดนั้นเลยหรอเนี้ย ก็นะ...คนมันเขินนี่
“รีบวิ่งไปไหนนักหนาฮะ” เสียงนายป๊อปปี้ที่วิ่งตามมาเอ่ยขึ้นเมื่อเห็นฉัน แต่ฉันไม่สนใจหรอก ฮิฮิ
“โมะ มาทำไรที่นี่อ่ะ” ฉันหันไปถามชายหนุ่มที่อยู่ตรงหน้า
“เอ่อ...” โทโมะยังไม่ทันได้ตอบก็มีเสียงหนึ่งแทรกขึ้น
“ฉันถามว่ารีบวิ่งไปไหนนักหนา” นายป๊อปถามย้ำอีกครั้ง อะไรกันๆ คนเค้ากำลังคุยกันอยู่ไอ้นี่นี่มัน ไม่มีมารยาท
“ก็อยากวิ่งอ่ะ อยากวิ่งมีไรป่ะ” ฉันก็เลยลอยหน้าตอบไอ้คนไม่มีมารยาทไป “ว่าแต่โมะยังไม่ตอบฟางเลยมาทำไรที่
นี่หรอ”หันไปถามอีกรอบหลังจากที่ตอนแรกโดนขัดไป
“อ๋อ...มาเที่ยวน่ะ แล้วฟางล่ะ” โทโมะหันมาตอบให้ยิ้มๆ ‘น่ารักอ่ะ’
“แบกของกันมาแบบนี้ มีรถทัวร์อยู่ตั้งหลายคันถ้าไม่โง่ก็น่าจะดูออกนะว่ามากันทำไม” ไม่ใช่เสียงฉันนะ ไม่ใช่เสียง
ฉันนางเอกอย่างฟางไม่มีทางตอบหนุ่มสุดหล่อแถมยังหน้าหวานไปแบบนั้นทุกคนอย่าคิดว่าเป็นเสียงฉันเด็ดขาดเลย
น้า...
“นี่นาย...ถ้าตอบได้ดีมากสุดแค่นี้อ่ะนะ ก็อย่าพูดเลยดีกว่า แล้วอีกอย่างโทโมะเค้าถามฉันไม่ได้ถามนายเพราะงั้น
เงียบไปซะ” ฉันหันไปวีนไอ้คนข้างๆอย่างเคืองๆนิดๆ
“ฟางอ่ะ...งอนแล้ว” ป๊อปปี้ทำแก้มพอง แล้วก็สะบัดหน้าเดินไป ชิส์!!ฉันไม่สนหรอกย่ะ งอนก็งอนไปสิ เชอะ!!~
ไว้ค่อยง้อวันหลังก็ได้...อ้าว-__-
หลังจากที่พูดคุยกับโทโมะได้สักพักก็พอรู้ว่าเค้ามาเที่ยวกับครอบครัวงี้ คุยได้ไม่เท่าไหร่ยัยเฟย์ก็มาตามเพราะว่า
ครูเรียกไปประชุมจัดแจงห้องพักในโรงแรม ก็ไม่มีอะไรมากอ่ะน่ะฉันก็ได้นอนกับยัยเฟย์แล้วก็เพื่อนอีกสองคนซึ่งทุก
คนไม่จำเป็นจะต้องรู้จัก(ไรเตอร์ขี้เกียจอธิบายก็ว่ามาเถอะ-ฟาง) เอาเป็นว่าไรเตอร์ก็ขี้เกียจอธิบายเหมือนที่นางเอก
แสนสวยเค้าว่านั่นแหละ
“พี่ฟาง ผู้ชายที่ยืนคุยกับพี่ฟางเป็นใครอ่ะ” อะไรกันนี่ยัยเฟย์จำโทโมะไม่ได้หรอเนี้ย
“แกจำโทโมะไม่ได้หรอเฟย์” หันไปตอบน้องสาวเป็นเชิงถามไปด้วย
“หะ!!นั่นพี่โมะหรอ เปลี่ยนไปมากเหมือนกันนะเนี้ยเฟย์จำไม่ได้เลยนะนั่น” อะไรไม่รู้ของยัยน้องสาวฉันนั้นๆเนี้ยๆอยู่
ได้
หลังจากที่นั่งคุยกันเกี่ยวกับโทโมะได้สักพัก ฉันกับยัยเฟย์ก็ต้องออกไปข้างนอกค่ะ เพราะอะไรน่ะหรอไม่เห็น
ต้องถามก็ออกไปตามหาโทโมะไง555+ ก็มันอยากเจออีกนี่นา ตะกี้คุยกันได้แปบเดียวเอง แถมยังมีมารผจญอีก
ตอนนี้ก็เลยต้องตะลอนๆตามหาเพราะดันลืมถามไปซะสนิทว่าเค้าพักที่ไหน
“จะไปไหนน่ะ” เสียงๆหนึ่งลอยมากระทบหู
“เรื่องของฉัน” และก็เป็นยัยเฟย์นั่นเองที่หันไปตอบ ซึ่งยัยเฟย์ตอบแบบนี้ทุกคนคงเดาออกใช่ไหมล่ะว่าไอ้คนที่ถาม
น่ะเป็นใคร
“มีอะไรหรอ?” ฉันที่เห็นว่าทั้งคู่ที่เอาแต่จ้องตากัน ก็เลยถามออกไป และก็เบนสายตาไปที่หนุ่มอีกคนที่เอาแต่เงียบ
ไม่พูดไม่จา
~อย่าบอกนะว่านายยังงอลฉันอยู่~
“เดี๋ยวอาจารย์นัดน่ะ เห็นว่ากำลังจะออกไปก็เลยถามไง” และก็เป็นเสียงนายเขื่อนที่ตอบกลับมา
“แล้วแกอ่ะ มาทำไม” ฉันหันไปถามนายป๊อปที่ยืนทำหน้าไม่รู้ไม่ชี้อยู่ข้างๆเขื่อน
“...” และมันก็ทำหน้าไม่รู้ไม่ชี้ต่อไป ‘กวนประสาท’
“ถามแล้วทำไมไม่ตอบฮะ ก็ได้เชอะ!!ไม่คุยด้วยแล้ว” ฉันหันไปพูดอย่างอารมณ์เสีย ก่อนจะดึงแขนยัยเฟย์ให้เข้าไป
ในตัวโรงแรมด้วยกัน
“เฮ้ย!!~เดี๋ยวสิเธอทำฉันงอลนะ ง้อกันหน่อยสิ” นายป๊อปที่เห็นฉันทำท่าจะเดินหนีเอ่ยขึ้นพร้อมกับมายืนดักหน้าฉัน
“ไม่ง้อหรอก แบร่!!” ฉันหันไปแลบลิ้นปลื้นตากับคนตรงหน้าก่อนจะวิ่งเข้าตัวโรงแรมไป
“โธ่เว้ย!!ง้อหน่อยก็ไม่ได้ ยัยตัวแสบ” ฉันได้ยินเสียงนายนั่นลอยตามลมมา
===================================
ไรเตอร์คิดว่าเรื่องมันตันๆ ถ้าไม่อยากให้ตันจริงๆ
ก็เม้นแสดงความคิดเห็นกันหน่อยน้าาาาา
ก่อนที่สมองของไรเตอร์จะตันจริงๆ 555+++
คำยืนยันของเจ้าของนิยายฟิคชั่น
✓ เรื่องนี้เป็นบทความเก่า ยังไม่ได้ทำการยืนยัน
คำวิจารณ์
* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถเขียนวิจารณ์ได้
รอสักครู่กำลังโหลดข้อมูล
โหวต
* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถโหวดได้
แบบสำรวจ
