Just a Dream…หรือแค่ฝันไป

นายโรคจิต...

อ้อ  แน่นอน  ผมก็เป็นลูกค้าโรคจิตของคุณไง

 

 

 

ซวย  ซวย  ซวย  ไม่รู้จะพูดยังไงแล้วแก้วใจเอ๋ย...สถาปนิกสาวปลอบใจตัวเอง

 

“นี่คุณจะช็อคค้างอีกนานไหม  เราจะได้เริ่มงานกันซักที”  คนตัวสูงกว่าเรียกคนใจลอยพร้อมกับไขกุญแจเปิดประตู

 

สาวร่างสูงตื่นจากภวังค์แล้วพยักหน้าเห็นชอบอย่างนอบน้อม  พร้อมเดินตามชายหนุ่มเข้าไป

 

 

 

 

 

ภายในบริเวณบ้านมีทั้งเรือนไม้ขนาดเล็กห่างจากตัวตึกเล็กน้อยโดยจะมีทางเดินเชื่อมออกมาจากตัวบ้านเอาไว้นั่งชมสวน

มีมุมนั่งจิบกาแฟอยู่อีกฝั่ง  แถมต้นไม้ที่ปลูกภายในตัวบ้านก็ดูร่มรื่นไม่รกจนเกินไป

 

 

นี่มันบ้านในฝันเลยนะเนี่ย...คนที่เพิ่งมาใหม่รู้สึกหลงรักบ้านหลังนี้ขึ้นมาทันใด

 

 

“นี่คุณ  ผมจ้างคุณมาทำงานนะ  ไม่ได้ให้มาชมสวน”

เจ้าของบ้านเริ่มบ่นหลังจากสาวร่างสูงที่เดินตามเขาเข้ามามัวแต่ชื่นชมความงามในทิวทัศน์รอบตัวบ้านของเขา

 

“ขอโทษค่ะ  พอดีบ้านคุณสวยดีนะ  ฉันว่าไม่เห็นต้องแต่งอะไรเพิ่มเลย”  คนโดนตามเริ่มพูดแก้เก้อ

 

“งานของคุณไม่ใช่ข้างนอก  แต่เป็นในนี้ต่างหาก”  ชายหน้าหวานชี้ไปทางประตูบ้านก่อนเดินเปิดประตูเข้าไป

 

 

จะเก๊กไปไหนคะ  พ่อคุณ...สาวร่างสูงคิดในใจ

 

 

 

 

 

ภายในตัวบ้านดูต่างจากข้างนอกลิบลับ  เพราะแทบจะไม่มีเฟอร์นิเจอร์อะไรมากนัก

มีเพียงชุดรับแขกธรรมดา  โต๊ะกินข้าว  โต๊ะทำงาน  ที่ฝุ่นน่าจะเกาะมานานหลายเดือน

 

ฮัด ชิ่วววว...คนที่เดินตามหลังเกิดอาการจามขึ้นมาทันทีเมื่อเข้าไปในบ้าน

 

“นี่คุณได้ทำความสะอาดบ้านบ้างไหมเนี่ย  ฝุ่นเยอะอย่างกับอะไรดี”  พลางเอามือลูบคราบฝุ่นบนโต๊ะให้เจ้าของบ้านดู

 

ชายหนุ่มได้แต่ยิ้มแหยๆ  ก่อนตอบกลับไปว่า  “ก็ไม่ได้มานานแล้ว  ก็ถึงให้คุณมาช่วยตกแต่งนี่ไง”

 

“โธ่ข้างนอกนี่ออกจะสวย  ไม่คิดว่าข้างในจะสภาพ...เป็นอย่างนี้”  สาวร่างสูงเริ่มบ่นเล็กน้อย

 

“พอดีผมเพิ่งจ้างคนมาจัดสวนไม่นานมานี้เองแหละ”  ชายหนุ่มตอบเสียงขรึม

 

“แล้วที่คุณจะจ้างฉันเนี่ย  คุณอยากได้บ้านเป็นแบบไหน”  เธอถามผู้ว่าจ้างของเธอ

 

“คุณจะทำแบบไหนก็ทำไปเถอะ  เอาให้มันดูดีก็พอแล้ว”  คนถูกถามตอบแบบเลี่ยงๆไป

 

“อ้าวแล้วฉันจะรู้ไหมว่าแบบไหนที่มันจะดูดีถูกใจคุณ”  คนฟังเริ่มงงกับโจทย์ที่ได้รับ

 

“ช่วยบอกความต้องการของคุณมาหน่อยได้ไหมคะว่าจะเอาเป็นบ้านไว้พักผ่อนหรือว่าเป็นเรือนหออะไรอย่างนี้”

 

 

ชายหนุ่มเริ่มสะดุดกับคำว่า เรือนหอ

 

 

จริงอยู่ว่าเขาเคยคิดที่อยากจะทำบ้านหลังนี้ให้เป็นเรือนหอ  เคยวาดฝันว่าจะได้ใช้ชีวิตกับคนที่รัก

แต่ตอนนี้มันคงสายไปแล้ว...

 

 

แววตาของชายหนุ่มหม่นลงจนคนที่มาด้วยเริ่มจับสังเกตได้

 

“ถ้าคุณไม่อยากบอกก็ไม่เป็นไรนะ  ฉันจะแต่งตามที่ฉันอยากทำละกัน”  คนถูกจ้างพูดเพื่อให้คนฟังสบายใจขึ้น

 

“ก็แล้วแต่คุณเลยละกัน  ผมเชื่อในฝีมือคุณนะ”  ชายหนุ่มเอ่ยอย่างมั่นใจ

 

 

ไม่รู้เพราะอะไรเหมือนกันที่เขามั่นใจว่าเธอจะทำบ้านหลังนี้ให้มันออกมาสมบูรณ์ได้  แต่ความรู้สึกข้างในมันบอก

 

 

 

.............................................................

 

 

 

ณ โรงแรมห้าดาวใจกลางกรุงลอนดอน

 

 

เทคโนโลยีสมัยใหม่ทำให้คนที่อยู่ไกลกันกว่าครึ่งโลกได้พูดคุยเหมือนกับอยู่ใกล้กันเพียง2ฟุต

 

สาววัยกลางคนกำลังคุยผ่านหน้าจอคอมพิวเตอร์กับชายหนุ่มที่เธอแสนจะรักแสนจะหวงนักหนามายี่สิบกว่าปี

“นี่ตาเขื่อนว่างๆบินมาเยี่ยมแม่บ้างสิลูก”  เสียงสาวสูงวัยกล่าวชวนบุตรชายให้มาหาเธอบ้าง

 

“เขื่อนก็อยากไปนะครับแม่แต่ที่นี่งานยุ่งมากเลย”  ลูกชายตัวดีเริ่มบอกปัด

 

“งานยุ่งหรืออะไรยุ่งกันแน่”  มารดาเอ่ยอย่างรู้ทัน  จะให้ไม่รู้ได้ไงแค่อยู่ที่นี่เธอก็ได้ยินข่าวลูกชายควงผู้หญิงไม่ซ้ำหน้าเลย

 

“อย่าคิดว่าแม่ไม่รู้นะเรื่องผู้หญิงคนใหม่ของเราน่ะ  ทำอะไรก็คิดดีๆนะลูก  ผู้หญิงเขาเสียหายมากกว่าเรานะ”  เธอกล่าวเตือนลูกชาย

 

“ครับแม่  เขื่อนจะไม่ทำอะไรให้เสียชื่อไปถึงคุณแม่ได้หรอกครับ”  ลูกชายพยายามพูดให้มารดาสบายใจแต่ดูจะไม่เป็นผล

มารดาได้แต่ถอนใจและส่ายหน้าน้อย  ก่อนจะเริ่มบทสนทนาใหม่

 

 

“เออ...วันนี้แม่เจอน้องเฟย์ด้วยนะลูก  จำได้หรือเปล่า”  คนถูกถามพยักหน้า

พลันนึกหน้าสาวน้อยขี้แยร้องไห้ขี้มูกโป่งตอนเด็กได้ดี  เขาออกจะรำคาญเธออยู่เสมอเวลาที่เธอมาเล่นที่บ้านเขา

ก็เล่นอะไรไม่ถูกใจคุณเธอก็ร้องโวยวายไปซะหมดมันน่ารำคาญไหมล่ะ

แถมพ่อแม่ของเธอก็ตามใจเสียเหลือเกินเพราะเป็นลูกคนเล็ก  สปอยล์กันสุดๆ  โตขึ้นมาคงจะวีนแตกไม่แพ้ตอนเด็กแน่

แค่คิดว่าจะเจอยัยนั่นวีนขึ้นมาก็สยองแล้ว...

 

“นี่รู้ไหมน้องเขามาเรียนต่อที่นี่ใกล้จะจบแล้วล่ะ  สวยซะจนแม่จำไม่ได้เลย”  มารดาของเขากล่าวชมยัยเด็กขี้แยต่อ

 

“เดี๋ยวนี้น้องยังของขึ้นใส่คนอื่นอยู่หรือเปล่าฮะแม่”  ชายหนุ่มถามติดตลกจนมารดาต้องเอ็ดเล็กน้อย

 

“ไปว่าน้อง  คนเราโตขึ้นอะไรๆมันก็เปลี่ยนกันได้นะลูก”  คนถูกเอ็ดพยักหน้ายอมรับก่อนจะเอ่ยขอตัวไปนอน

 

“เดี๋ยวพรุ่งนี้เขื่อนมีงานเช้า  เดี๋ยวเขื่อนขอไปนอนก่อนนะครับแม่  Good Night ครับ”  เขาพูดพลางส่งจูบให้คอมพิวเตอร์

 

สร้างรอยยิ้มให้คนที่อยู่อีกซีกโลก  ก่อนจะเอ่ยว่า  “จ๊ะ  Sweet Dream นะพ่อลูกชาย”

 

 

 

 

เทคโนโลยีทำให้คนไกลรู้สึกใกล้กันมากขึ้นและก้าวล้ำนำสมัยขึ้นทุกวันจนอาจทำให้ใครบางคนก้าวตามไม่ทัน...

 

 

 

 

ณ  คอนโดใจกลางเมือง

 

 

สาวร่างเล็กกำลังค้นหาวิธีเข้าอินเตอร์เนตเพื่อค้นหาข้อมูลเกี่ยวกับการรักษาโรคใหม่ๆ  แต่ดูเธอกำลังงุนงงอย่างหนัก

 

 

โอ๊ย...ทำไมเข้าไม่ได้ล่ะเนี่ย  นี่ฉันทำอะไรผิด  ทำไมมันช่างยากเย็นแสนเข็ญอย่างนี้นะ  คนตัวเล็กได้แต่บ่นกับตัวเอง

 

 

ครืด...ครืด...เสียงมือถือที่วางอยู่ข้างตัวดังขึ้น  ร่างเล็กยิ้มอย่างดีใจเหมือนสวรรค์มาโปรด  เธอรีบกดรับสายอย่างรวดเร็ว

 

“แก้ว  ฉันกำลังคิดถึงแกพอดีเลย”  เสียงสาวหน้าหวานพูดอย่างอารมณ์ดี

 

“แหม...เสียงนี่บ่งบอกว่าคิดถึงมากเลยนะ  แกมีอะไรว่ามา”  คนปลายสายเริ่มประชดเพราะรู้สึกว่าต้องมีอะไรแน่ๆ

 

“ก็พอดีฉันเข้าเน็ตไม่ได้  ไม่รู้มันมีปัญหาอะไร”  คนตัวเล็กเริ่มพูดปัญหาของตัวเอง

 

“ฉันว่ามันมีปัญหาที่ตัวแกแหละ”  เพื่อนตัวสูงแกล้งกลับ

 

“ไอ้แก้ว  เดี๋ยวจะโดนไม่ใช่น้อย”  คนมีปัญหาเริ่มของขึ้นเล็กน้อย

 

“โอ๋  รักหลอกจึงหยอกเล่นนะคะเพื่อน  อ่ะ  แกเข้าไม่ได้ตรงไหนว่ามา”

ร่างสูงรับฟังปัญหาของเพื่อนตัวเล็กของเธอพร้อมบอกวิธีแก้ไขจนสำเร็จ

 

 

 

“เย่  เปิดเป็นแล้ว  ขอบคุณมากนะแก้วเพื่อนเลิฟ”  เสียงคนตัวเล็กกล่าวขอบคุณ

 

“ว่าแต่แกมีเรื่องอะไรเนี่ยถึงโทร.มาฮะ  เห็นวันๆสนใจแต่...งาน  งาน  งาน

เพื่อนจะนัดทีเลือดตาแทบกระเด็น  เพราะคุณแก้วไม่เคยว่างเลย”  คนตัวเล็กกล่าวต่อ

 

“อย่างกับแกว่างนักแหละ  วันๆก็อยู่แต่ในโรงพยาบาล  แกไม่กลัวบ้างหรือไง  พวก...นั้นอ่ะ”  สาวร่างสูงสวนกลับบ้าง

 

“พวกนั้นน่ะพวกไหน”  คนฟังเริ่มขนลุกเล็กน้อย

 

เธอพอจะเดาออกว่าเพื่อนเธอหมายถึงเรื่องอะไร  ไม่ใช่ว่าไม่กลัวนะ  แต่...กลัวมาก

แม้จะคุ้นเคยมาพอสมควรกับเรื่องคนตายแต่เธอก็ไม่เคยพบเจอเรื่อง...นั้นเลยซักครั้ง  และเธอก็ไม่เคยเชื่อเลย

 

 

เอ...หรือว่าเคยเจอนะ  เรื่องราวของชายหนุ่มนิรนามในห้องนั้นเมื่อหลายวันก่อนลอยเข้ามาในสมอง

 

 

มันเหมือนจริงมากจนเธอคิดว่ามันไม่ใช่ความฝัน...

 

แล้วเธอก็นึกบางอย่างขึ้นมาได้...

 

 

“แก้วแค่นี้ก่อนนะ  พอดีฉันมีธุระนิดหน่อย  เดี๋ยวฉันโทร.ไปหาแกใหม่ละกัน”

สาวหน้าหวานกล่าวตัดบทอำลาเพื่อนผู้มีพระคุณในโทรศัพท์

 

“อ้าวเดี๋ยวสิ  ยัยฟาง...”  เสียงของร่างสูงยังพูดไม่จบ  สัญญาณโทรศัพท์ก็ถูกตัดไป

 

 

ให้มันได้อย่างนี้สิเพื่อนฉัน...เฮ้อ  คนถูกตัดสายรู้สึกเซ็งนิดหน่อยแต่ก็ไม่ได้คิดอะไร  จึงดับไฟแล้วล้มตัวลงนอน

 

 

 

ด้านอีกฝั่ง  สาวร่างเล็กหลังจากที่รู้วิธีการใช้งานอินเตอร์เน็ตแล้ว  เธอก็เลยลองค้นหาประวัติของหนุ่มนิรนามดังกล่าว

 

 

ก็แค่อยากรู้ว่าเรื่องวันนั้นมันเป็นเรื่องจริงหรือเปล่าแค่นั้น...

 

 

 

เธอจึงพิมพ์ชื่อที่เธอได้ยิน...ภาณุ  จิระคุณ

 

 

 

 

 

=======================================================

มาต่ออีกตอนตอนนี้นะคะ  มา3ตอนแล้วเนอะ  เป็นไงบ้างบอกกันได้นะคะ  รู้สึกแต่งแล้วเรื่องยังไม่ค่อยเดินเลยแฮะ