Just a Dream…หรือแค่ฝันไป

บางทีความสำเร็จอาจจะไม่ได้อยู่ที่ปลายทาง  แต่อาจจะอยู่ในระหว่างทางก็ได้นะ...

 

 

หลังจากที่คนป่วยให้คำปรึกษาแพทย์สาวเพื่อนรักเสร็จ  เสียงเคาะประตูห้องก็ดังขึ้นเหมือนรู้จังหวะพอดี

 

“สวัสดีครับคุณหมอ”  เสียงชายหนุ่มวัยกลางคนเอ่ยทักทายแพทย์สาวร่างเล็กก่อนหันไปหาลูกน้องคนสำคัญ

 

“เป็นอะไรมากหรือเปล่าแก้ว”  เขาถามหญิงสาวอย่างเป็นห่วง

 

“ไม่เป็นไรมากแล้วค่ะ  พร้อมกลับไปปฏิบัติหน้าที่ต่อ”  เธอตอบกลับอย่างแข็งขัน

 

“เออ  แล้วบอสทราบได้ไงคะว่าแก้วไม่สบาย”  สาวร่างสูงถามอย่างสงสัย

 

“ก็เจ้าของบ้านที่คุณทำงานอยู่น่ะ  เขาโทรมาบอก  ดีแล้วที่ไม่เป็นไรมาก  ไม่งั้นผมคงไม่รู้จะหาใครมาทำงานแทนคุณแน่ๆ  แต่ก็โชคดีที่เขาให้เลื่อนเวลางานออกไปได้อีก  ใจดีเหมือนกันนะคุณโทโมะเนี่ย  ตอนแรกนึกว่าจะเคี่ยว  โหด  ลากเลือดตามข่าวเสียอีก”  เจ้านายของเธอตอบกลับอย่างโล่งใจหลังจากทราบว่าอาการคนป่วยไม่หนักนักและไม่มีปัญหาเรื่องเวลาการทำงานต่อ

 

 

โธ่บอสไม่รู้อะไรซะแล้ว...ความจริงอีตาขี้เก๊กนั่นโหดสมชื่อน่ะแหละ  แต่เพราะแก้วไปต่อรองได้ต่างหากล่ะ

ผู้ใต้บังคับบัญชานึกขำอยู่ในใจ

 

“นี่คุณหมอให้ออกได้แล้วใช่ไหมครับ”  คนมาเยี่ยมหันหน้าไปถามแพทย์สาวร่างเล็กที่ยืนเงียบอยู่ในห้อง

 

“อ้อ  ได้แล้วค่ะ”  แพทย์สาวตอบกลับอย่างอารมณ์ดี

 

“เออ..จริญญา  พอดีผมได้ข่าวว่าคุณโทโมะเขาไม่สบายนอนอยู่ที่โรงพยาบาลนี้พอดี  ผมว่าคุณน่าจะไปเยี่ยมและก็ขอบคุณเขาหน่อยนะที่ออกค่าใช้จ่ายค่ารักษาพยาบาลให้คุณแถมเพิ่มเวลางานให้คุณอีกน่ะ”  บอสของเธอเสนอแนะเชิงออกคำสั่ง

 

สาวร่างสูงพยักหน้าแบบปฏิเสธไม่ได้และได้แต่ประท้วงอยู่ในใจ

ทำไมฉันต้องไปหานายนั่นอีกเนี่ย  ทั้งที่เมื่อคืนหมอนั่นก็โผล่เข้ามาในห้องฉันได้ยังไงไม่รู้แถม...โอ๊ยไม่อยากจะคิดถึงเลย  พับผ่าสิ  แล้วฉันก็บอกอีตานั่นไปแล้วด้วยว่าเรื่องค่ารักษาพยาบาลฉันออกเองได้

 

 

“งั้นเดี๋ยวผมไปเยี่ยมคุณโทโมะก่อน  ถ้าคุณสะดวกแล้วค่อยตามไปก็ได้นะ”  ชายผู้สูงวัยกว่ากล่าวก่อนขอตัวไปเยี่ยมคนป่วยอีกคน

 

“ผมขอตัวก่อนนะครับคุณหมอ  ฝากแก้วด้วยละกันนะครับ”  เขาหันบอกลาแพทย์สาวก่อนออกจากห้องไป

แพทย์สาวยิ้มรับคำอย่างนอบน้อม

 

 

 

“ไอ้แก้ว”  เสียงแพทย์สาวร่างเล็กที่ยืนฟังบทสนทนาเมื่อครู่ถามขึ้นทันทีหลังจากที่ผู้มาเยี่ยมเดินออกจากห้องไป

 

“อะไร  เสียงแบบนี้แสดงว่าต้องมีเรื่องล่ะสิ”  เพื่อนสาวเอ่ยอย่างรู้ทัน

 

“แกทำงานให้นายโทโมะหรอ”  ร่างเล็กถามอย่างใคร่รู้

 

“ใช่  แกมีอะไรหรือเปล่า”  คนตอบเกิดอาการสงสัยคนถามเช่นกัน

 

“ฉันว่าฉันมีเรื่องให้แกช่วยแล้วล่ะ”  คนตัวเล็กทำหน้าเจ้าเล่ห์ก่อนที่เธอจะเล่าเรื่องราวของหนุ่มล่องหนและเจ้านายจอมขี้เก๊กตามสมญานามที่เพื่อนร่างสูงตั้งให้คนทั้งสอง

 

 

“ทำไมเรื่องราวมันซับซ้อนจังเลยอ่ะแก  ฉันกำลังงงว่าสรุปอีตาขี้เก๊กนี่เป็นคนดีหรือเปล่าเนี่ย”  คนตัวสูงออกอาการสับสนในเรื่องราวที่เพื่อนสาวเล่าให้ฟังอย่างกระชับรัดความ

 

“ถามฉันหรอ  ฉันไม่รู้หรอกแก  แต่ตามความรู้สึก  ฉันว่าเขาน่าจะเป็นคนดีนะ”  คนเล่าตอบอย่างไม่มั่นใจ

 

“ว่าแต่ทำไมฉันต้องช่วยแกด้วยเนี่ย  แกอยากรู้แต่ฉันไม่ได้อยากรู้เรื่องนายล่องหนกับอีตาขี้เก๊ก  รวมถึงศึกแย่งชิงสมบัติบ้าบอคอแตกอะไรนั่นเสียหน่อย”  สาวร่างสูงกล่าวหลังทบทวนไตร่ตรองว่าเธอไม่ได้เกี่ยวอะไรกับเรื่องนี้ด้วยเลย

 

“โธ่...แก้วก็ถือว่าช่วยเพื่อนไง  เพื่อนอยากรู้นี่นา  ไม่อย่างนั้นมันคาใจ”  ร่างเล็กอ้อนต่อ

 

“แล้วอีกอย่างฉันก็ช่วยแกปิดปากไม่บอกแม่แกตั้งหลายเรื่อง  ทั้งเรื่องหนีเรียนไปดูหนังตอนม.3  ต่อยจิ๊กโก๋ข้างห้องตอนม.4  หนีไปเที่ยวชะอำตอนปี1  และก็...”  เพื่อนตัวเล็กเริ่มทวงบุญคุณ

 

“พอๆ  ช่วยก็ได้  เล่นขุดมาซะนานขนาดนั้น  บางเรื่องฉันยังจำไม่ได้เลยนะเนี่ย”  ร่างสูงกล่าวประชด

 

“ขอบคุณมากค่ะเพื่อนเลิฟ”  คนตัวเล็กกระโดดเข้าไปกอดคนที่เพิ่งหายป่วยที่ตอนนี้สีหน้าบอกบุญไม่รับ

 

 

เฮ้อ...นี่มันกรรมเวรอะไรของฉันเนี่ย  ฟ้าแกล้งแก้วใจชัดๆ ...

 

 

 

............................................................ 

 

 

 

บรรยากาศบนรถยนต์คันหรูยังคงเงียบสนิท  แต่หลังจากอารมณ์ของเจ้าของรถเริ่มสงบลงเขาก็เอ่ยถามสาวสวยข้างๆว่า

“จินนี่  โกรธพี่หรือเปล่าครับ”

 

“ก็นิดหน่อยค่ะ”  คนที่นั่งข้างตอบกลับอย่างไม่ค่อยพอใจเท่าไหร่

 

“ดูท่าไม่นิดล่ะมั้ง  พี่ขอโทษนะครับที่อารมณ์ร้อนไปหน่อย  จะทำโทษพี่ยังไงก็ได้พี่ยอมหมดเลย”  เขาใช้ลูกอ้อนง้อแฟนสาวซึ่งดูเหมือนจะได้ผลตามคาดเพราะสาวสวยข้างเริ่มยิ้มออกมาเล็กน้อย

 

“ยอมทุกอย่างจริงเหรอคะ”  คนสวยถามย้ำอีกครั้ง

 

“ครับ”  หนุ่มหน้ายาวพยักหน้า

 

“จริงๆจินก็ไม่ได้โกรธอะไรพี่เขื่อนหรอก  แค่รอให้อารมณ์ดีก่อนจะได้คุยกัน  แต่ถ้ายื่นข้อเสนอมาขนาดนี้  งั้นคืนนี้ที่ร้านอาหารที่เราพบกันครั้งแรกเป็นไงคะ”  แฟนสาวกล่าวอย่างอารมณ์ดี

 

“ได้สิจ๊ะ  งั้นคืนนี้เจอกันนะครับ”  เขาหอมแก้มบอกลาแฟนสาวหลังจากที่รถเคลื่อนตัวมาถึงหน้าบ้านเธอพอดี

 

 

ติ๊งหน่อง...เสียงข้อความเรียกเข้าดังขึ้น  หนุ่มหน้ายาวหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาดู  ก็พบว่าเลขาส่วนตัวของเขาส่งตารางงานที่จะต้องทำในวันรุ่งขึ้นมาให้

ชายหนุ่มถอนหายใจช้าๆกับงานอันมหาศาลที่รออยู่เบื้องหน้า  นี่จะไม่ให้พักกันบ้างเลยหรือไง

แต่ก็ต้องทำใจก้มหน้าก้มตายอมรับหน้าที่นี้ต่อไปเพราะเป็นสิ่งที่เขาเลือกที่จะทำมันเอง

หลังจากอ่านข้อความเสร็จ  เจ้าของโทรศัพท์ก็ขออัพเดทข้อมูลข่าวสารทั่วไปรวมไปถึงเรื่องราวของญาติมิตรเพื่อนพ้อง

แต่แล้วเขาก็สะดุดกับข้อความหนึ่งใต้ภาพวิวทิวทัศน์เมืองทั่วไป

 

...ถ้าคิดถึงแล้วไม่ถึงจะไม่คิดเลยแล้วกัน...

 

แม้ประโยคนี้เจ้าของภาพจะไม่ได้เอ่ยถึงใครเป็นพิเศษ  แต่มันก็ทำให้เลือดในร่างกายของชายหนุ่มสูบฉีดไปทั่วร่าง  หัวใจเต้นรัวไม่เป็นจังหวะ  เพราะภาพนั้นคือร้านโปสการ์ดที่เขาพบกับสาวน้อยแก้มบุ๋มครั้งแรก

 

 

เธอคิดถึงใครอยู่เหรอ  ผมไม่รู้หรอก  แต่ขอเข้าข้างตัวเองหน่อยได้ไหมว่าเธอก็คิดถึงผมเหมือนกัน

 

 

 

...................................................................

 

 

 

เสียงเครื่องช่วยหายใจยังคงดังเป็นจังหวะในห้องที่เงียบสนิท

 

ร่างของชายหนุ่มที่ยังคงนอนไม่ได้สติกำลังเหม่อมองออกไปนอกหน้าต่าง  เฝ้าคิดถึงเหตุการณ์หลายอย่างที่ผ่านเข้ามาในชีวิต

เขาเฝ้าถามตัวเองว่าเขาทำผิดอะไรนักหนาเหรอ  เหตุใดสาวหน้าหวานถึงได้หักหาญน้ำใจกันถึงเพียงนี้

ความรู้สึกเจ็บแปลบวิ่งเข้าสู่หน้าอกด้านซ้ายส่งตรงถึงสมองส่วนหน้าก่อนจะสั่งการให้น้ำตาหลั่งรินออกมาจากดวงตาทั้งสองข้าง

 

ทันใดนั้นร่างของเขาก็มีอาการเหมือนกระแสไฟฟ้าช็อตไปทั่วตัว

โอ๊ย  นี่เราเป็นอะไรเนี่ย  ชายหนุ่มเริ่มปวดหัวแทบระเบิด  เขาเอามือกุมขมับทั้งสองข้าง

บรรยากาศรอบๆกายเริ่มเบาบางลงจนสติดับวูบลงไป

 

เวลาผ่านไปนานเท่าใดไม่อาจทราบได้  ร่างหนาค่อยๆลืมตาขึ้นช้าๆพลางมองไปรอบกายก็พบพื้นที่ที่มีแต่ความว่างเปล่า

ที่นี่ที่ไหนกัน  แต่จะว่าไปมันก็คุ้นๆเหมือนกันนะ  ที่โล่งแบบนี้เหมือนวันนั้นเลย  คนที่เพิ่งได้สติเริ่มนึกได้ว่ามันเหมือนกับเหตุการณ์ในวันแรกที่เขาต้องเป็นมนุษย์ล่องหนอยู่ทุกวันนี้

 

“เจ้าจำไม่ได้หรือนี่  วันนั้นเราก็เจอกันแล้วไง”  เสียงดังก้องของต้นเสียงที่มองไม่เห็นเอ่ยขึ้น

 

“ครับ  ผมจำได้แล้ว  ว่าแต่ทำไมผมถึงมาอยู่ที่นี่ได้ครับท่านเกิดอะไรขึ้น”  สีหน้าและน้ำเสียงของชายหนุ่มเต็มไปด้วยความหวาดวิตก

 

“ไม่ต้องตกใจไป  เราแค่จะมาเตือนเจ้าว่าถ้าเจ้าไม่ได้เข้าร่างภายใน 10 วันนี้  อายุขัยของเจ้าจะถือเป็นอันหมดสิ้นในชาติภพนี้”  เสียงเดิมพยายามเตือนสติคนฟัง

 

“หมายถึงตอนนี้ผมเหลือเวลาอยู่แค่ 10 วันหรอครับ”  ชายหนุ่มเอ่ยอย่างตกใจหลังจากทราบว่าเขาอาจจะมีลมหายใจได้อีกไม่นาน

 

“ใช่”  ต้นเสียงที่ไร้ตัวตนตอบเสียงห้วนพร้อมอธิบายความต่อ

 

“แต่ถ้าเจ้าสามารถฟื้นคืนสติได้  เจ้าก็สามารถใช้ชีวิตได้ตามปกติเหมือนเดิมทุกประการราวกับว่าเรื่องตอนนี้มันเป็นเพียงแค่ความฝันไม่ได้เกิดขึ้นจริง”

 

ชายหนุ่มนิ่งคิดไปชั่วครู่ก่อนเอ่ยขึ้นว่า  “หมายความว่าถ้าผมฟื้นขึ้นมา  ความทรงจำในช่วงที่ร่างของผมล่องลอยเป็นวิญญาณไร้ที่อยู่จะหายไป”

 

“ถูกต้อง  ข้าเคยบอกเจ้าไปแล้วนี่  เจ้าจำไม่ได้หรือไงกัน”  เสียงเดิมกล่าวย้ำหนุ่มหน้าเข้มเพื่อความเข้าใจอีกครั้ง

 

“ครับ  ผมจำได้ว่าท่านเคยบอกแล้วแต่ไม่คิดว่าความทรงจำจะหายไปหมดเลย”  ชายหนุ่มเริ่มรู้สึกใจหายกับความทรงจำดีๆในช่วงเวลาที่ตกต่ำย่ำแย่ที่สุดในชีวิต  แต่บางทีมันคงเป็นสิ่งที่ถูกกำหนดไว้แล้วก็ได้  หนุ่มหน้าเข้มได้แต่ถอนใจแบบปลงๆ

 

 

ให้ตายหรือไม่รู้จักกันเลย  ในสถานการณ์แบบนี้มันอาจจะดีกับทั้งคุณและผมก็ได้นะ

 

 

แสงวาบบริเวณหน้าอกของชายหนุ่มบังเกิดเป็นระยะๆ  จนตัวเขาเองก็เริ่มสงสัยว่าตอนนี้กำลังเกิดอะไรชึ้นกับร่างของเขากันแน่

 

“ถึงเวลาที่เจ้าต้องกลับไปแล้วล่ะ  คนทางโน้นเขาคงยังไม่อยากให้เจ้าสิ้นลมในเวลานี้  แต่อีก 10 วันข้างหน้าข้าคงจะปล่อยตัวเจ้ากลับไปแบบวันนี้ไม่ได้แล้ว”  เสียงที่ไร้ตัวตนกล่าวก่อนที่ทุกอย่างจะดับมืดลงอีกครั้ง

 

 

 

ติ๊ด  ติ๊ด...เสียงเครื่องวัดชีพจรดังขึ้น  หน้าจอแสดงว่าชีพจรของคนป่วยเริ่มกลับมาอีกครั้งหลังจากการนวดปั๊มหัวใจและการช็อคไฟฟ้า

 

หลังจากที่ผู้ช่วยคนอื่นปฏิบัติหน้าที่เสร็จก็ขอตัวออกจากห้องไปทำหน้าที่อื่นต่อ

 

สาวร่างเล็กยิ้มอย่างดีใจที่อย่างน้อยเธอก็ยังสามารถต่อลมหายใจของชายหนุ่มนิรนามได้  น้ำตาแห่งความปลื้มปิติไหลอาบแก้มเนียนทั้งสองข้าง  รอยยิ้มหวานค่อยเผยออกจากปากเรียวที่เม้มแน่นเมื่อครู่

 

“ป๊อปปี้  นายต้องไม่เป็นไรนะ  ฉันขอโทษที่ผิดสัญญากับนาย”  แพทย์สาวร่างเล็กบอกร่างที่ยังคงนอนนิ่งไร้การตอบสนอง

 

“ต่อจากนี้ฉันสัญญาว่าจะไม่มีวันทิ้งนายไปอีก”  หญิงสาวเอ่ยคำสัญญาด้วยเสียงปนสะอื้น

 

 

สายตาของชายหนุ่มค่อยๆปรับให้เข้ากับแสงสว่างภายนอก  เขามองเห็นสาวร่างเล็กส่งยิ้มมาที่เขา

 

ร่างหนาค่อยๆชันตัวขึ้นจากพื้นห้องที่เขาล้มลงไปนอนก่อนจะหมดสติ  ชายหนุ่มหันมองไปรอบห้อง  ก็ไม่พบใครคนอื่นนอกจากเขาและเธอ

 

“มองหาอะไรหรอป๊อปปี้  ฉันรอจนพวกเขาออกไปหมดแล้ว  นายไม่ต้องกลัวไปหรอก”  แพทย์สาวพยายามคลายความกังวลของชายหนุ่ม

 

“เปล่าไม่มีอะไร  ป๊อปแค่รู้สึกมึนๆนิดหน่อย”  มือหนาแตะบริเวณขมับของตัวเอง

 

“ป๊อปเป็นอะไรมากหรือเปล่า”  แพทย์สาวถามด้วยความเป็นห่วง

 

“ไม่เป็นไรมากหรอก”  เขาตอบเพื่อให้ความสบายใจแก่สาวหน้าหวาน

 

“ฟาง  อย่าทิ้งป๊อปไปอีกได้ไหม”  เสียงแหบพร่าของชายหนุ่มกล่าวเชิงขอร้อง  น้ำตาเริ่มไหลรินออกจากดวงตาคู่แกร่ง  สร้างความแปลกใจให้แพทย์สาว

 

“ป๊อปอย่าร้องไห้สิ  ฟางไม่มีวันทิ้งป๊อปไปไหนอีกแล้วฟางสัญญา”  สาวร่างเล็กชูนิ้วก้อยเรียวของเธอคล้องกับนิ้วก้อยของร่างที่ไร้สติของเขา

 

รอยยิ้มบังเกิดขึ้นบนใบหน้าคมเข้มที่เต็มไปด้วยรอยน้ำตา

“ขอบคุณนะฟาง  ป๊อปขอบคุณฟางมากจริงๆ”  ร่างหนายังคงสะอื้นต่อ

 

“ในสายตาของฟาง  ป๊อปคงดูอ่อนแอมากเลยสินะ  ร้องไห้ต่อหน้าผู้หญิงดูแต๋วชะมัดเลย”  เขากล่าวอย่างติดตลกพลางเช็ดน้ำตาตัวเอง

 

“ไม่หรอก  บางทีน้ำตามันก็ช่วยปลดปล่อยเรื่องที่เราไม่อาจจะระบายออกมาได้เหมือนกันนะ  ถ้าร้องแล้วรู้สึกดีขึ้น  ฟางว่าป๊อปร้องออกมาเถอะ”  ร่างเล็กเริ่มปลอบใจก่อนจะถามต่อ  “มีเรื่องอะไรเล่าให้ฟางฟังได้ไหม”

 

ชายหนุ่มนิ่งเงียบไปชั่วครู่ก่อนจะตัดสินใจเปิดปากเล่าเรื่อง  “ป๊อปเหลือเวลาอีกแค่ 10 วัน  ถ้าป๊อปยังไม่สามารถเข้าร่างได้  อายุขัยของป๊อปก็จะหมดลง”

 

คนฟังได้แต่นิ่งอึ้ง  ความรู้สึกหน่วงๆเกิดขึ้นในใจของหญิงสาว  นี่เราช่วยอะไรเขาไม่ได้จริงๆหรอ...

 

“ตอนนี้ป๊อปทำใจแล้วล่ะ  ขอบคุณฟางนะครับที่คอยดูแลช่วยเหลือ  และก็เป็นเพื่อนในยามที่ไม่มีใครแบบนี้  ฟางคือกำลังใจที่ดีที่สุดของป๊อปเลย”  ชายหนุ่มยิ้มให้หญิงสาวคนสวยพร้อมบอกความในใจ

 

“ถ้าถึงวันนั้นที่ป๊อปต้องไปจริงๆ  ป๊อปก็รู้สึกดีใจนะที่ป๊อปได้เจอคนดีๆอย่างฟาง”

 

“นายอย่าพูดแบบนั้นสิป๊อปปี้  จะถอดใจแบบนี้ได้ไง  อย่างน้อยมันก็ยังเหลือเวลาอยู่ไม่ใช่หรอ”  คนตัวเล็กยังคงยืนกรานที่จะสู้ต่อแม้จะยังไม่เห็นแสงสว่างที่ปลายอุโมงค์ก็ตาม

 

“แล้วเราจะทำยังไงล่ะ  ถึงฟางจะเอาคนเก่งแค่ไหนมาช่วยป๊อปมันก็ยากเข้าไปทุกที”  หนุ่มหน้าเข้มพูดอย่างท้อใจ

 

“แต่ฟางว่าถ้าเราลองหาวิธีอื่นๆดูบ้างมันก็ยังดีกว่าไม่ทำอะไรเลยไม่ใช่เหรอ”  แพทย์สาวพยายามสร้างกำลังใจให้คนที่กำลังท้อ

 

“นายเชื่อใจฉันไหมล่ะ  ป๊อปปี้”  เธอถามเขาอีกครั้ง

 

ร่างหนามองหน้าสาวหน้าหวานที่กำลังมุ่งมั่น  ก็จริงนะ  ไม่ลองไม่รู้  ลองสักตั้งจะเป็นไรไป...

 

เขาพยักหน้าช้าๆเป็นคำตอบ

 

 

 

....................................................................... 

 

 

 

เสียงเคาะประตูรอบที่เท่าไหร่ไม่รู้ของวันดังขึ้น  คนป่วยจอมเก๊กถอนหายใจเพราะเริ่มเบื่อกับกิจกรรมการรับแขกรายวัน

 

แต่พลันที่เขาได้พบคนมาเยี่ยมใหม่ก็กลับทำให้อารมณ์ดีขึ้นมาได้อย่างน่าประหลาด

 

“นี่คุณรู้ห้องผมได้ไงเนี่ย”  หนุ่มหน้าหวานชิงถามคนมาเยี่ยมก่อน

 

“ก็หัวหน้าฉันบอกมาว่าคุณอยู่ห้องนี้”  สาวร่างสูงโปร่งตอบกลับก่อนเอ่ยอย่างเคืองๆต่อว่า

 

“แล้วนี่ฉันบอกคุณแล้วไม่ใช่หรอว่าไม่ต้องจ่ายค่ารักษาพยาบาลให้ฉันน่ะ”

 

“ก็ผมอยากรับผิดชอบนี่ครับ  ผมอุตส่าห์เลื่อนวันกำหนดส่งงานของคุณให้ก็ดีแค่ไหนแล้ว  เพราะฉะนั้นคุณห้ามปฏิเสธน้ำใจจากผม”  หนุ่มหน้าหวานกล่าวอย่างผู้เหนือกว่า

 

หญิงสาวที่ไม่อาจจะโต้เถียงอะไรได้แต่ทำหน้านิ่งข่มความไม่พึงพอใจเอาไว้

 

“ว่าแต่คุณจะได้ออกจากโรงพยาบาลเมื่อไหร่ล่ะคะ  คุณโทโมะ”  คราวนี้เธอเริ่มถามอาการคนป่วยบ้าง

 

“อาการดีขึ้นมากแล้วล่ะครับ  พรุ่งนี้คงได้ออกแล้ว  ขอบคุณนะครับที่เป็นห่วง”  ชายหนุ่มหน้าหวานตอบอย่างอารมณ์ดีพร้อมส่งยิ้มหวานมาให้เธอ

 

“ความจริงน่าจะนอนนานๆนะคะ”  สาวร่างสูงเริ่มประชดก่อนจะนึกขึ้นได้ว่าต้องพูดจาดีๆกับคนป่วยที่มีศักดิ์ถึงลูกค้าคนสำคัญ

 

“ฉันหมายถึงให้คุณหมอเช็คร่างกายให้ละเอียดก่อนน่ะค่ะ”  เธอยิ้มแห้งๆ

 

“คงไม่ต้องถึงขนาดนั้นหรอกมั้งครับ  ผมไม่ได้อาการหนักขนาดนั้น  ถ้าคุณไม่เชื่อเดี๋ยวลองดูแบบเมื่อคืนก็ได้นะ”  คนป่วยยิ้มเจ้าเล่ห์  แต่สาวร่างสูงเริ่มหน้าแดงก่ำเต็มไปด้วยความเขินอาย

 

“พอเลยคุณโทโมะ  ถ้าคุณคิดจะเอาเรื่องนี้เป็นข้อต่อรองกับฉัน  คุณคิดผิดแล้วล่ะ  เพราะฉันก็จะเอาเรื่องที่คุณบุกเข้ามาในห้องของฉันเมื่อคืนได้เหมือนกัน”  สถาปนิกสาวสวนกลับบ้าง

 

“แหม  คุณนี่หัวหมอเหมือนกันนะครับ  ผมเป็นลูกผู้ชายพอ  แล้วเรื่องเมื่อคืนผมเข้าผิดห้องจริงๆ  ไม่ได้คิดจะทำมิดีมิร้ายอะไรคุณเลย   ผมบอกไปแล้วไง  ว่าคุณน่ะ...ไม่ใช่สเป๊คผม”  คนป่วยกล่าวด้วยน้ำเสียงเยาะเย้ย

 

“เอาเป็นว่า  ถ้าพรุ่งนี้ผมออกจากโรงพยาบาลแล้วจะตามไปตรวจงานคุณละกันนะ”  เขาพูดพลางยิ้มมุมปากแบบกวนๆ

 

“อ้อได้ค่ะ  แล้วฉันจะรอ”  สถาปนิกสาวเอ่ยอย่างท้าทาย

 

“ฉันขอตัวก่อนนะคะ  จะรีบไปเตรียมงาน  ขอให้คุณหายจากโลก  เอ้ย...หายจากโรคไวๆนะคะ”  เธอกล่าวประชดก่อนจะเดินออกไป

 

ผู้หญิงอะไรก๋ากั่นชะมัด  เถียงได้ทุกเรื่อง  แถมหัวหมออีกต่างหาก  แต่ทำไมผมรู้สึกดีจังนะที่ได้คุยกับคุณเนี่ย...

คนป่วยเผลอยิ้มออกมาหลังจากที่สาวร่างสูงเดินลับสายตาไป

 

 

 

.............................................................

 

 

 

เสียงดนตรีบรรเลงของเชลโลและแซ็กโซโฟนจากนักดนตรีมืออาชีพขับกล่อมเพิ่มสุนทรียภาพให้แก่ผู้มารับบริการของห้องอาหารสุดหรูสไตล์ตะวันตกที่ตั้งอยู่ริมแม่น้ำเจ้าพระยาของโรงแรมชื่อดัง

 

หนุ่มนักธุรกิจเจ้าของโรงแรมแห่งนี้นั่งทอดสายตามองแม่น้ำเจ้าพระยาในยามค่ำคืน  ปล่อยอารมณ์ไปตามเสียงเพลงที่ขับกล่อม  พลันที่หน้าสาวน้อยแก้มบุ๋มลอยเข้าในห้วงความคิดของเขาพร้อมข้อความใต้ภาพนั้นของเธอ

 

 

“พี่เขื่อน...พี่เขื่อนคะ”  เสียงของจินนี่ปลุกให้เขาตื่นจากภวังค์

 

“คิดถึงใครอยู่หรือเปล่าคะ”  สาวสวยในชุดเดรสสีแดงเข้ารูปกล่าวก่อนจะเดินเข้าไปนั่งอีกฝั่งของโต๊ะอาหาร

 

“อ้อ  จินนี่  ขอโทษครับ  พอดีพี่อินกับบรรยากาศไปหน่อย”  ชายหนุ่มกลบเกลื่อน

 

 

เราควรจะคิดถึงคนที่นั่งตรงหน้าเราสิ  ทำไมเราถึงคิดเรื่องอะไรไม่เป็นเรื่องอย่างนี้นะ

คืนนี้เขามีนัดกับแฟนสาวของตนเองตามคำสัญญาที่ให้กับเธอไว้  แต่เหตุใดจึงคิดไปถึงคนที่อยู่ไกลกันกว่าครึ่งโลกได้อย่างนั้น  ความรู้สึกผิดกับคนตรงหน้าเริ่มบังเกิดขึ้น

 

“พี่ว่าเราสั่งอาหารกันเถอะครับ”  หนุ่มหล่อเจ้าของโรมแรมเสนอขึ้น

 

“ดีค่ะ”  สาวสวยตรงหน้าฉีกยิ้มก่อนจะเลือกเมนูอาหาร  ก่อนจะขอตัวออกไปทำธุระส่วนตัว

 

 

แชะ  แชะ  แชะ...เสียงแฟลชจากกล้องของนักท่องเที่ยวโต๊ะข้างเคียงที่กำลังเก็บภาพบรรยากาศความประทับใจในการเดินทาง  เก็บเป็นความทรงจำให้เราได้นึกถึง

 

ความคิดบางอย่างแล่นเข้ามาในสมองของชายหนุ่ม  มือกร้านค่อยๆหยิบโทรศัพท์มือถือจากกระเป๋าเสื้อขึ้นมาถ่ายภาพบรรยากาศริมแม่น้ำเจ้าพระยา  ก่อนจะกดอัพเดทรูปภาพลงในอินสตาแกรม

 

 

เคยมีคนบอกผมว่ารูปภาพแค่ 1 ภาพ  สามารถสื่ออะไรได้หลายอย่าง...

 

 

ข้อความใต้รูปนี้ถ้าคนคนนั้นเข้ามาดูก็คงรู้ว่าผมหมายถึงใคร

 

 

 

======================================================

รู้สึกยิ่งแต่งยิ่งดราม่าไงไม่รู้  อาจจะไม่ได้อัพอีกซักพักนะจ๊ะ

รีดเดอร์:ปกติแกอัพบ่อยที่ไหน

เรา:เค้าขอโต๊ดดดT^T (วิบัติเพื่อความบันเทิง)

ยังไงก็ติชมหรือให้คำแนะนำมาได้นะคะ  ขอให้มีความสุขในการอ่าน(เหรอ)

ไปแล้ว  บ๊ายบาย ^^