ว้าวุ่น2 [In Our Dream]

เรื่องที่แต่งนี้เป็นเพียงเหตุการณ์ที่สมมติขึ้นเพื่อความบันเทิงเท่านั้น
ตัวละครไม่มีส่วนเกี่ยวข้องใดๆทั้งสิ้น กรุณาอ่านแบบไม่คิดมากนะคะ ^__^~

ผู้แต่ง : ออมอนี่_cake

 

 

♥ นิยายเรื่อง  ว้าวุ่น 2 ตอนที่ 17 ♥ 

 

.

.

 

 

"สวัสดีค่า พวกเรา เฟย์ ฟาง แก้วค่า .....
เฟย์ค่ะ ฟางค่ะ แก้วค่า............................. กรี๊ด...................................................................
ฮะ ฮะ ฮะ วันนี้พวกเราดีใจมากๆเลยนะคะ ที่ได้รับการสนับสนุนอย่างเต็มที่จากเฮียฮ้อที่น่ารักที่สุดในโลก
ทำให้เราได้มีคอนเสิร์ตใหญ่ ในรอบหลายๆปี ขอบคุณมากๆนะคะ และที่จะลืมไม่ได้เลย คือขอบคุณ Toys
ของพวกเรา ที่ทั้งรัก ทั้งให้กำลังใจ ทั้งห่วงใยพวกเราสามคนตลอดมา ขอบคุณมากๆนะคะ รักนะจุ๊บๆ
กรี๊ด....................................................................// เสียงกรี๊ดดังมากเลยนะเนี่ยพี่ฟาง ไม่รู้ว่าเด็กแถวนี้
กินนกหวีดมากันหรือเปล่า เนอะ กรี๊ด.................................................................."

.

.

.

 

" แก้วพูดอะไรหน่อยสิคะ// โหย.................เฟย์อ่ะ  ฟางพูดหมดขนาดนั้นแล้วจะให้แก้ว
พูดอะไรได้อีกล่ะครับ // ก็พูดถึงแขกที่ไม่ใช่แฟนคลับสิ ไม่รู้มากันได้ยังไงตั้งเยอะแยะ มีตั๋วกันหรือเปล่าคะเนี่ย หรือว่าใช้หน้าตาเข้ามา ฮ่าๆๆ // นู่น .... ตรงนู้น คุณสิงโต หรือเปล่าคะ คลับคล้ายคลับคลานะเฟย์ว่าป่ะ? // อ๋อ...........เพื่อนสนิทของพี่ชายค่ะ   กรี๊ด....................................................................
// แล้วนู่นใครเหรอจ๊ะแก้ว คนที่หล่อๆหน้าพระเอกๆ ที่ดังมากๆทางช่อง 5 คนนั้นนั่นใครเหรอจ้ะ? // ไหน? อ๋อ....... คนข้างบ้านน่ะ ฮะ ฮะ ฮะ กรี๊ด.................................................................."

.

.

.

หลังจากนั้น ก็มีการมอบดอกไม้เป็นพิธีก่อนจะเข้าช่วงหลังของการแสดง

 

ดอกไม้ช่อแรกเป็นดอกกุหลาบสีขาวและสีแดงแซมด้วยดอกลิลลี่สีขาวที่เพื่อนสนิทชอบจากมือเรียวสวยของนักร้องในค่ายเดียวกัน "ป๊อบปี้ ทรี ทรู วัน" แหม........... เจ้าหมีมันช่างคิด สมกับหัวสมองไบรท์ๆของมันจริงๆให้ตายเหอะ ใช้คนที่ชื่อเหมือนตัวเองมามอบดอกไม้ให้แฟนอีกที ถ้าจะเลือกคนในครอบครัวก็ดูจะเด่นเกินไป จะเอาเพื่อนสนิทมาก็กลัวบรรดาแฟนคลับจะไม่รู้จัก เลยเลือกน้องป๊อบมา มันฉลาดจริงๆให้ตาย

.

.

 

ช่อที่สองจากนักร้องตัวเล็กคนละค่ายนามว่าสิงโต ที่บรรจงเลือกดอกไม้ช่อเล็กกระชับมือยื่นให้ยายหัวหอม หมอนี่เป็นเพื่อนสนิทซี้ปึ้กของนายเคโรโระนั่นใครจะเดาไม่ออกกันว่านายนักร้องคนละสังกัดนี่เข้ามาในคอนนี้ได้อย่างไร ของแบบนี้มันต้องมีที่มา .............

.

.

สุดท้ายเธอได้รับมาลัยผู้แทนชุดใหญ่ จากพี่ชายคนสนิท ที่เธอเทียบเชิญให้มาดูคอนฯครั้งนี้ด้วยตัวเอง หัวใจเต้นไม่เป็นจังหวะ กับเสียงกระซิบเบาๆที่ผู้ชายตรงหน้ามอบให้ ทั้งรอยยิ้ม ทั้งความห่วงใยที่ส่งมา ทำให้หัวใจที่อ่อนแอ หวั่นไหวได้ไม่ยากเลย............

 

.

.

"เหนื่อยไหมจ๊ะ เด็กๆ คนดีของพี่วันนี้เจ๋งมาก ถึงมากที่สุด พี่ให้พักวันนึงเต็มๆ เข้าบริษัทวันมะรืนเพื่อสรุปงานนะจ๊ะที่รัก วันนี้กลับบ้านได้ค่า.............." หลังจากการแสดงอันแสนสนุกและยาวนานได้เสร็จสิ้นลง เธอและคณะก็ได้แต่หมดแรงนั่งกองรวมๆกันบนพื้นบ้าง บนโต๊ะบ้าง ใครที่ยังพอมีแรงเหลือก็เก็บของเตรียมตัวกลับบ้าน ส่วนเธอและเพื่อนรักอีกสองคน ได้แต่นั่งจับมือกันแน่นด้วยความรู้สึกที่หลากหลาย ผ่านไปแล้ว กับคอนเสิร์ตที่เธอทั้งสามรอคอย จบลงไปแล้วอย่างสวยงาม ขอบคุณทุกๆสิ่งที่ทำให้มาถึงได้ถึงจุดนี้ ขอบคุณจริงๆ

.

.

.

 

"เย้ !! // เหนื่อยจะแย่ // แต่สนุกนะ // ป่ะ กลับเหอะ อยากพักแล้ว // กลับนะทุกคน // บายๆๆ" เสียงโห่ร้องดีใจจากคณะทำงานที่ตรากตรำเตรียมงานกันมา กว่า 3 เดือนดังขึ้น พร้อมกับอีกหลายๆคำพูดถูกเอ่ยออกมาหลังจากที่ความพยายามได้สำเร็จลุล่วงไปด้วยดี ได้เวลาพักแล้วสินะ ถึงแม้จะแค่วันเดียวแต่ก็คุ้มกับการได้นอนเต็มที่ อย่างเต็มอิ่ม แล้วค่อยกลับมาสู้ต่อไปบนถนนที่พวกเราได้เลือกเพราะรู้สึกรักและสนุกกับมันจริงๆ

.

.

.

 

"เยี่ยมที่สุดเลย // ขอบคุณนะ เฟย์ ฟาง แก้ว // ขอบคุณครับผม" กุมมือกันแล้วพูดคุยให้กำลังใจกันเหมือนทุกครั้ง ก่อนที่จะขึ้นและลงจากเวที เราทำแบบนี้มาเกือบๆ 4 ปีแล้วสินะ รู้สึกว่าพึ่งผ่านการเป็นเด็กฝึกมาเมื่อวานนี้เอง กาลเวลาช่างผ่านไปรวดเร็วเสียจริง แต่ก็ล้วนมีความทรงจำที่แสนพิเศษซ่อนตัวอยู่เสมอนะ

.

.

.

 

"เฟย์ ฟาง แม่รอที่รถนะ แก้ว พักผ่อนเยอะๆนะจ๊ะเจอกันวันมะรืนนะลูก" ผู้ปกครองของแต่ละบ้านก็ตามมาให้กำลังใจลูกๆของตัวเอง และเตรียมลากสังขารน้อยๆเหล่านี้กลับบ้านไปพักผ่อน หันไปเจอะพี่สาวสุดรักที่ยืนอุ้มเจ้าดอลลาร์ลูกรักของตัวเองอยู่ ก็ถลาเข้าไปหาเพราะความคิดถึง ตั้งแต่เริ่มซ้อมก็แทบไม่ได้เจอกันเลย คิดถึงจริงๆ .....คิดถึง....

.

.

 

 

"ไปก่อนนะแก้ว พี่กิ่งลาล่ะค่ะ // บายจ้า เพื่อนรัก! บายค่ะพี่กิ่ง........"

.

.

 

"เอาไง จะกลับกับฉัน หรือจะนั่งรถหรูของพระเอกหนุ่มกลับจ๊ะ?" ลูบหัวลูบหางจูบปากจูบจมูกเจ้าลูกรักอยู่ดีๆ พี่สาวตัวแสบก็เอ่ยขึ้นมาทำลายบรรยากาศเบาๆถึงสถานการณ์ต่ไปที่ควรเกิดขึ้นในอีกไม่ช้านี้ ....

.

.

.

 

"นางเอกก็ต้องกลับกะพระเอกสิจ๊ะ นางอิจฉาพาดอลล่าร์กลับบ้านเลยนะ อย่าเถลไถลล่ะ ฮิฮิ บาย รักนะยายกิ่งก้านใบ" คว้าของใช้ส่วนตัวลงกระเป๋าเป้ใบเล็กแล้วกอดพี่สาวสุดที่รักเบาๆ ก่อนเดินไปกอดคุณพ่อคุณแม่ที่ยืนรออยู่ด้านหน้า แล้วยกมือไหว้ขออนุญาตท่านทั้งสองกลับไปนอนที่คอนโด โดยขอติดรถของชายหนุ่มที่คุณพ่อคุณแม่ก็รู้จักดีไป

 

.

.

 

@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@

.

.

.

 

"พี่รอนานไหมคะ พอดีแก้วต้องเปลี่ยนชุดแล้วมันถอดยากอ่ะค่ะ" ถูกเชิญขึ้นรถหรูของพระเอกชื่อดัง ที่เคยเป็นข่าวด้วยเมื่อปีก่อน มาได้ ก็เอ่ยถามอย่างรู้สึกผิด เพราะตั้งแต่คอนเริ่มก็เห็นพี่เขาอยู่ในงานแล้ว แสดงว่าสละเวลามาเพื่อเธอโดยเฉพาะเลยสินะวันนี้ รู้สึกผิด แต่ก็ประทับใจมากจริงๆ

.

.

 

"ไม่นานหรอกครับ พี่พึ่งแวะดื่มกาแฟแล้วลงมาเมื่อ 10 นาทีนี้เอง สนุกมากนะครับ ขอบคุณที่เชิญพี่มา แก้วเก่งมากเลย" ไม่ว่าจะกี่ครั้ง พี่เขาก็อ่อนโยนเสมอ แม้แต่ในเวลานั้น ที่เราเป็นข่าวด้วยกัน พี่เค้าก็คอยดูแลความรู้สึกเธอตลอด รู้สึกขอบคุณโชคชะตาที่นำพาให้เราได้มาเจอกัน

.

.

.

"ขอบคุณค่ะ ขอบคุณที่มานะคะ อ้ะ มาลัยทำให้แก้วแปลกใจแล้วก็ประทับใจมากค่ะ แต่ไม่ได้เก็บมานะคะ คุณแม่ขอเอาไปไหว้เจ้าที่หน้าพาราก้อนแล้วล่ะค่ะ ฮิฮิ"

.

.

 

"ฮะฮะฮะ พี่เลือกเองกับมือเลยนะ ถูกใจใช่ไหมครับ ดีแล้วล่ะ ไม่งั้นพี่โดนโกรธแย่เลย" พี่ก้องเริ่มออกรถมุ่งเข้าสู่เส้นทางที่จะพาเธอกลับคอนโด ก่อนจะหันมาย้ำในถ้อยคำสุดท้าย ก่อนจะยิ้มหล่อๆมาดพระเอกให้แล้วหันไปตั้งใจขับรถต่อ

.

.

 

"ใครจะกล้าโกรธพี่กันล่ะคะ แก้วเหนื่อยจัง"

.

.

 

"แก้วครับ ..... ปรับเบาะนอนไปก่อนได้นะครับ ถ้าถึงแล้วเดี๋ยวพี่ปลุก"

.

.

 

คำสุดท้ายของพี่ชายที่ขับรถให้ยังก้องอยู่ในหัว เอนตัวลงไปกับเบาะนุ่มแล้วมองออกไปนอกหน้าต่าง รู้สึกเหนื่อยกายแต่เต็มตื้นไปด้วยความรู้สึกอิ่มเอมที่หัวใจเหลือเกิน เปลือกตาบางค่อยๆปิดลงช้าๆก่อนเรื่องที่ทำให้ใจเต้นแรงเมื่อไม่กี่ชั่วโมงที่ผ่านมาจะถูกฉายซ้ำในหัว

.

.

 

 // 1 ชั่วโมงที่แล้ว //

 

.

.

สุดท้ายเธอได้รับมาลัยผู้แทนชุดใหญ่ จากพี่ชายคนสนิท ที่เธอเทียบเชิญให้มาดูคอนฯครั้งนี้ด้วยตัวเอง หัวใจเต้นไม่เป็นจังหวะ กับเสียงกระซิบเบาๆที่ผู้ชายตรงหน้ามอบให้ ทั้งรอยยิ้ม ทั้งความห่วงใยที่ส่งมา ทำให้หัวใจที่อ่อนแอ หวั่นไหวได้ไม่ยากเลย............

 

.

.

"เก่งมากเลยครับแก้ว ขอบคุณที่เชิญพี่มานะครับ"

.

.

"ขอบคุณที่พี่ก้องมาค่ะ"

.

.

 

"นี่ครับ ผู้ชายหน้าหล่อชื่อญี่ปุ่นฝากมาให้ครับ บอกว่าขอโทษที่ทำตามสัญญาไม่ได้ ไม่อยากอ้างงาน แต่ก็ไม่อาจปฏิเสธหน้าที่ได้จริงๆ ไว้จะกลับมาให้ลงโทษอีก 3 ชั่วโมงข้างหน้าครับผม"

 

.

.

"ตกลงพี่ก้องอยู่ข้างแก้วจริงๆหรือเปล่าคะเนี่ย? ^____^ "

.

.

 

"โหย ...... อย่ายิ้มหวานขนาดนั้นครับ เดี๋ยวพรุ่งนี้จะขึ้นหน้า 1 เหมือนคราวที่แล้วพี่ไม่รับผิดชอบนะเอ้า คราวนี้ที่ยิ้มแก้มปริแบบนี้ ไม่ใช่เพราะพี่นะ เป็นเพราะคนที่ตัวอยู่ชัยภูมิแต่ใจอยู่ที่นี่ ตรงนี้ต่ะหาก นักข่าวเค้าจะรู้ไหมหนอ ? ฮะฮะฮะ "

.

.

 

.

 

"แก้วครับ แก้ว ..... แก้วครับ ..... จริญญา!!!"

.

.

 

"ห้ะ ค่ะ มาค่ะ จริญญามาค่ะ" สะดุ้งสุดตัว เมื่อได้ยินเสียงเรียกที่ไม่เบานักจากข้างๆหู ดีที่ได้เบลท์รั้งเอาไว้ ไม่อย่างนั้นหัวเหม่งๆของเธอ คงต้องโขกเข้ากับคอนโซลรถราคาแพงแสนแพงนี่แน่ๆ ขอบคุณที่รู้จักเรียนรู้กฏจราจรนะจริญญา แต่เอ...เดี๋ยวนะ เบลท์ ? คอนโซล ? รถหรู ? นี่เธอไม่ได้อยู่ในชั่วโมงเรียนนี่ แล้วใครบังอาจมาเรียกชื่อจริงให้ตกใจเนี่ย !!!

.

.

 

"ตื่นซะที นี่ผมยืนจนขาเป็นตะคริวหมดแล้วนะครับ เรียกเท่าไหร่ก็ไม่ยอมตื่น ปลุกยากจริงๆให้ตายเหอะ" หันหน้าช้าๆไปมองบุคคลที่สองที่จัดการปลดเบล์ทให้พร้อมกับหยิบกระเป๋าเป้ ของใช้ส่วนตัวและของขวัญจากแฟนคลับอีกนิดหน่อยของเธอจากหลังรถออกมา ชายหนุ่มพยักหน้าเป็นอันเข้าใจว่าให้ลงจากรถแล้วเดินขึ้นไปบนห้องได้แล้ว

.

.

.

"ใครใช้ล่ะ" สะบัดหน้าใส่อีกคนที่เพิ่งได้เจอกันไม่ถึง 10 นาที ก่อนจะเดินไปยืนเรียกลิฟต์รอคนขนของที่ตามหลังมา นี่สนิทกันถึงขั้นพี่ก้องทิ้งรถไว้ให้เลยเหรอเนี่ย? อย่าว่าแต่อะไรเลย ถึงขนาดให้ลากพวงมาลัยมาแสดงความยินดีให้ได้ด้วยนี่ก็เก่งมากแล้วนะ ยังมีฝากข้อความมาถึงได้อีก ไปญาติดีกันตอนไหน? เมื่อก่อนเห็นเกลียดพี่เค้าจะตาย ความสัมพันธ์ของผู้ชาย ช่างซับซ้อนจริงๆ

.

.

.

"ต่อไปคราวหน้า ผมจะปลุกด้วยวิธีอื่นบ้าง ดูซิว่าจะตื่นง่ายขึ้นไหม" เดินเข้าลิฟต์มาก็เอาแต่บ่นอยู่เรื่องเดียวตั้งแต่ลานจอดรถ แล้วไอคำพูดของคุณชายนี่มันก็ช่างชวนให้จิ้นไปไกลเสียเหลือเกิน นอกจากคำพูดแล้ว ต้องมีการกระทำตามมาด้วยถึงจะครบสูตรคุณชายผีดิบ น่ะ พูดยังไม่ทันขาดคำ....

.

.

.

 

"นี่ อย่ามาทะลึ่งนะ เอาหน้าออกไปไกลๆเลยป่ะ ชุดเมื่อเช้าไม่ใช่เหรอ ไป ไปไกลๆเลย เหม็น อี๋!" ไม่รู้ว่าตอนนี้ใบหน้าของตัวเองจะแดงไปถึงไหนต่อไหน รับรู้เพียงแต่ว่า ใบหน้าขาวรู้สึกร้อนขึ้นมาเสียอย่างนั้น เมื่อคนรักยื่นใบหน้าคมเข้ามาใกล้ๆ พร้อมกับแวะที่ใบหูสวยกระซิบด้วยเสียงต่ำๆที่ทำให้ใจเต้นแรง ก่อนจะแสดงว่ารู้สึกอายไปมากกว่านี้ ก็รีบผลักคนบ้ากาม(?)ให้ออกห่าง แล้วเอ่ยปากไล่

.

.

.

"ตัวเองก็ยังไม่ได้อาบน้ำเหมือนกันแหล่ะครับ ป่ะ ไปเหอะ ผมหิว ทำอะไรให้ทานหน่อยสิครับ นะ นะ" แอบได้ยินเสียงบ่นนิดหน่อย ก่อนที่ประตูลิฟท์จะเปิด แล้วร่างเล็กก็ถูกคนตัวโตกว่าดันให้ออกมา พร้อมกับเอามือข้างที่ยังว่างโอบเอวบางหลวมๆก่อนจะเกยคางมนไว้บนไหล่เนียนแล้วเอ่ยเสียงอ้อนๆ -/////////////- นี่มันวันอะไรของแก้วใจกันนะ จะรู้สึกมีความสุขจนตัวแตกแบบนี้ไปทั้งวันทั้งคืนเลยใช่ไหมเนี่ย เขินจะตายอยู่แล้ว!!

.

.

.

"นี่มันสมควรเป็นเวลาอะไรคะ คุณชายวิศว?" ก่อนจะเผลอใจเผลอตัว(?) ไปมากว่านี้ จึงหยุดเดินเมื่อเข้าห้องของตัวเองมาได้ แล้วหันไปประจันหน้าหล่อๆที่ดูก็รู้ว่าเหนื่อยแค่ไหน ที่ต้องเดินเดินทางไกล แล้วไหนจะรีบกลับมาหาเธออีกล่ะ เหนื่อยทั้งกาย เหนื่อยทั้งใจสินะ แต่ประเด็นไม่ใช่ตรงนั้นค่ะ เวลานี้ ตอนนี้ ไม่ใช่เวลามาเห็นใจฝ่ายตรงข้ามนะ

.

.

.

"อ่า............. ผมขอโทษครับแก้ว ที่ไม่ได้เอามาลัย สส. ไปยื่นให้ด้วยมือตัวเอง ผมขอโทษนะครับ ไม่โกรธนะครับ ดีกัน นะ นะ" ผิดคาด ต่างจากที่คิดไว้มาก เพราะถึงเธอจะรู้ว่าโทโมะรักและหวังดีกับเธอแค่ไหน แต่เขาก็เป็นผู้ชายขี้เก๊กคนหนึ่งที่วางมาดนิ่ง และต้องหล่อและเท่ห์อยู่ตลอด แต่กลับเอ่ยคำขอโทษง่ายๆ แถมยังเชื่องเปลี่ยนจากสิงโตกลายเป็นลูกแมวตัวเล็กๆที่พร้อมจะอ้อนเจ้าของเพื่อขอนมดื่มได้ตลอดเวลา โทโมะเดินเข้ามาหาเมื่อวางของทุกอย่างลงบนโซฟาตัวโปรดกลางห้อง สายตาเหยี่ยวจ้องมาที่เธอจนรู้สึกว่าไม่อาจจะต่อต้านสิ่งใดๆก็ตามที่ชายคนนี้เป็นผู้สั่งได้เลย คนตัวโตเพียงแค่โอบเอวเธอไว้หลวมๆ แล้วเอ่ยขอโทษแล้วอ้อนขอคืนดีด้วยน้ำเสียงและท่าทางน่ารัก จมูกโด่งแตะเบาๆที่แก้มซ้ายและแก้มขวา และค้างที่ไว้ที่จมูกเล็กของเธอ พร้อมกับรอยยิ้มที่หาดูได้ไม่ง่ายเลยจากผู้ชายคนนี้

.

.

.

 

"นี่ เลิกทำแบบนี้นะ ขนลุก!! ไปจำไอวิธีอ้อนแบบนี้มาจากไหนกัน ยายฟาง? หรือยายเฟย์? "

.

.

.

"จำมาจากใครไม่รู้ รู้แต่ผมเอามาใช้ก็กับแก้วคนเดียวนั่นแหล่ะครับ .....จุ๊บ...." ก่อนที่เขาจะปล่อยเธอให้หลุดจากพันธนาการแห่งความรัก และความสุขในวันนี้ เธอก็ถูกน็อคด้วยคำพูดที่ไม่ได้หวานมากมาย แต่อยากได้ยินที่สุด ก่อนเรียวปากอิ่มของตัวเองจะถูกคนเอาแต่ใจตรงหน้าสัมผัสเบาๆ

.

.

.

"ฮึ่ย ............... >/////////////////////< คนบ้า!!"

 

 

 

@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@

 

.

.

 

// 3 ปีผ่านไป //

.

.

 

"แก้ว ปีสุดท้ายแล้วนะ ตั้งใจหน่อยสิ" หันไปดุเพื่อนรัก ที่ตั้งแต่เข้าห้องซ้อมมาก็เอาแต่หลับ แม้พวกเธอจะยังไม่ได้มีอัลบั้มใหม่ในตอนนี้ แต่ก็มีเตรียมๆเพลงเอาไว้แล้ว จึงต้องมาที่ห้องซ้อมเพื่อฝึกเต้นและฝึกร้องที่บริษัท ขณะพักก็เอาการบ้านขึ้นมาทำแล้วก็กะจะติวให้สองศรีแก้วเฟย์ไปด้วยเลย

.

.

 

"อา.... ฟางอ่า แก้วง่วงอ่ะ  เมื่อคืนก็อยู่กะผีดิบทั้งคืนอ่ะ ฮ้าว ......."  อ้าปากหาวหวอดๆ แล้วก็กลับลงไปนอนเกลือกกลิ้งที่พื้นอีกเช่นเดิม เธอควรจะจัดการใครก่อนดีระหว่างเพื่อนซี้ผีดิบ กับยายเพื่อนจิ้นที่อยู่ข้างล่าง(เท้า)

.

.

 

"ห้ะ !!! ยายแก้ว แก แก แก ทำแบบนั้นก่อนฉันได้ยังไง!!!! เค้าไม่ยอมนะพี่ฟางๆๆๆๆๆ" ก่อนอื่นคงต้องจัดการยายแฝดน้องบังเกิดเกล้าที่คลานตามกันมานี่ก่อนสินะ พูดอะไรแต่ละเรื่องไม่พ้นนิยายออนไลน์ของเจ้าตัวเลยให้ตายเหอะ

.

.

.

 

"ยายเฟย์ วางไอแผดแล้วหันหน้ามาคุยกับพี่ อย่ามาก้มหน้าก้มตาเล่นเน็ตแล้วพูดแบบนี้ พี่ไม่ชอบ"

.

.

 

"ฟางบอกให้เลิก ทำไมไม่ยอมเลิกเสียทีล่ะ มันจะมากเกินไปแล้วนะ เดี๋ยวฟางจะคุยกับโทโมะเอง คนอะไรทำแบบนี้กับแฟนตัวเองได้ไง ไม่ถนอมกันบ้างเลย"

 

 

 

 

 

to be con .