suffocated ที่รักคือลมหายใจของใครหรอครับ

9.0

เขียนโดย ruktomokaew

วันที่ 11 กรกฎาคม พ.ศ. 2555 เวลา 19.38 น.

35 ตอน

725 วิจารณ์

63.53K อ่าน

แก้ไขเมื่อ 17 กุมภาพันธ์ พ.ศ. 2556 13.00 น. โดย เจ้าของนิยายฟิคชั่น

35) The end

อ่านบทความตามต้นฉบับ อ่านบทความเฉพาะข้อความ

เรื่อง suffocated ที่รักคือลมหายใจของใครหรอครับ

วันต่อมา

ฉันรีบตื่นนอนแล้วอาบน้ำแต่งตัวทันที หน้าฉันไม่มีการโทรมนั้นก็แสดงว่าฉันพักผ่อนเพียงพอแล้วสินะ ฉันแต่งหน้าอ่อนๆแล้วกันเพราะว่างานในวันนี้เป็ฯงานแบบเรียบๆไม่ได้เริ่ดหรูอะไรมากนัก ส่วนพวกแขกที่มาก็มีแค่คนสนิทกันเท่านั้นแหละ ฉันเลยไม่รู้ว่าจะแต่งให้เว่อร์ไปไหน-*-

"เสร็จรึยังยัยแก้ว" เสียงพี่กิ่งเปิดประตูเข้ามาถามฉันที่นั่งแต่งหน้าอยู่

"ใกล้แล้วเจ๊" ฉันหันไปตอบพี่กิ่ง

"รู้สึกอย่างไงล่ะ" พี่กิ่งกอดอกถามฉัน

"รู้สึก??" ฉันงงกับคำถามพี่กิ่ง

"กับงานวันนี้น่ะ" บางอ้อเลยฉัน

"ตื่นเต้นสิเจ๊ถามได้" ฉันอ่นอุบอิบใส่พี่กิ่ง

"เออๆเร็วๆเข้าล่ะแขกเริ่มมาแล้ว" พี่กิ่งบอกแล้วเดินออกไป มาบอกแค่นี้อ่ะนะ-*-

ผ่านไปไม่นานพี่กิ่งก็เดินกลับเข่้ามาเรียกฉันใหม่อีกรอบ แต่รอบนี้พี่กิ่งสั่งให้ฉันออกไปได้แล้วเนื่องจากใกล้ถึงเวลามากแล้ว พอฉันลงมาก็ต้องตกเป็ฯเป้าสายตาแก่ทุกคนแม้กระทั่งป๊ากับม๊าของฉันเอง อะไรกันล่ะฉันเด่นตรงไหนT^T ฉันแค่ใส่ชุดเกาะอกสีชมพูอ่อนลายลูกไม้สีครีม สั้นเลยเข้ามานิดหน่อย...

----------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

"แก้วสวยมากมั้ยจ๊ะโทโมะ" พี่กิ่งถามโทโมะที่ยืนรอรับฉันอยู่ที่หน้าบันได

"มากที่สุดครับ^^" โทโมะตอบพี่กิ่งแล้วหันมามองหน้าฉันต่อ

"-////-" ฉันก็ได้แต่ยืนเขินอยู่

"อ้าวๆมัวแต่อึ้งกันอยู่นั้นแหละแล้ววันนี้จะได้เริ่มพิธีมั้ยค่ะ" พี่กิ่งพูดขึ้น

"ครับๆมมาครับแก้วเดี๋ยวตกบันได" โทโมะยื่นมือมาจับมือฉันไว้

"อุ๊ย!โชว์หวาน" เสียงยัยเฟย์-ฟางประสานเสียงร้องออกมา

"เงียบๆไปเลยพวกแก2พี่น้องน่ะ" ฉันโมโฟกลบเกลื่อนไปงั้นแหละ:p

พิธีผ่านไปอย่างเรียยบร้อยดีทุกอย่าง จนมาถึงช่วงที่ต้องสวมแหวนให้กันทั้งคู่ ถึงมันจะเป็นแค่แหวนหมั้นแต่ฉันก็รู้สึกว่ามันเขินจนทำตัวไม่ถูกเลยล่ะ ดูโทโมะเองก็ตื่อนเต้นไม่แพ้กันกับฉันนี่แหละ....

พอพิธีจบลงฉันกับโทโมะก็ต้องมายืนส่งแขกที่มากันในวันนี้ที่หน้าประตูบ้านจากนั้นก็โดนพวกเพื่อนฉันลากไปถ่ายรูปกันมากมาย ฉันกับโทโมะล่ะตาลายไม่รู้จะมองกล้องไหนก่อนเลยมันเยอะแยะไปหมด

สุดท้ายฉันกับโทโมะก็พากันมานั่งที่ศาลาในสวนหลังบ้านกันอยู่2คนหลังจากที่พวกเพื่อนๆพากันกลับบ้านกันไปหมดแล้ว โทโมะก็ลากฉันมาที่นี่ทันที ฉันกับโทโมะนั่งจับมือกันตลอดโดยที่ไม่มีใครเปิดปากพูดออกมาเลยมีแต่เพียงรอยยิ้มที่ไม่จางหายไปจากใบหน้าของฉันและโทโมะเลย...

"แก้ว..." โทโมะเป็นคนพูดก่อนในที่สุด

"หือ??" ฉันหันกลับไปมองหน้าโทโมะ

"วันนี้โมะมีความสุขที่สุดเลยล่ะ^^" โทโมะบอกแล้วหันหน้ามาทางฉัน

"แก้วก็เหมือนกัน^^" ฉันตอบโทโมะไป

"แต่โมะจะมีความสุขมากกว่านี้อีกท่าแก้วตกลงแต่งงานกับโมะ" โทโมะบอกแล้วบีบมือฉันแน่น

"งั้นก็คงอีกนานนนนนนนนนนนน" ฉันลากเสียงยาว

"ได่้ไงอ่ะโมะไม่ยอมหรอกแต่งเหอะนะแก้ว" โทโมะเริ่มทำตัวเป็นเด็กไปแล้ว

"รออีกหน่อยสิอีกสักปี2ปี" ฉันขอร้องโทโมะเพราะฉันเองก็ยังไม่พร้อม

"แก้วใจที่รักT^T" โ?โมะทำหน้าตาน่าสงสาร

"อะไรล่ะคะ" ฉันแกล้งเล่นๆไปกับโทโมะนั้นแหละ

"ที่รักรักเค้ามั้ย" ทำไมโทโมะเริ่มดูแปลกๆ

"ระ...รักสิ" ฉันตอบไปเขินไปอยู่ดีๆมาถามอย่างนี้ฉันก็เขินเป็นนะ

"ที่รักคือลมหายใจของใครหรอครับ" โทโมะถามอะไรเลี่ยนๆออกมา

"ก็ต้องของโมะสิ><"

ฉันกลั้นใจตอบไปแล้วรีบหันหน้าหนีทันที เพราะว่าตอนนี้หน้าฉันกำลังแดงมากแน่ๆเลย แต่ทำไงได้ล่ะในเมื่อมันคือคำตอบที่แท้จริงนิหน่าต่อไปนี้ฉันสัญญาว่าฉันจะรักโทโฒะเพียงคนเดียวตลอดกาล...

...THE END...

...ruktomokaew...

-------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------จบไปแล้วหนึ่งเรื่องเหลืออีกหลายเรื่องเลยที่ต้องแต่งต่อแต่เราจะทยอยอัพให้นะคะพบกันเรื่องต่อไปนะคะไม่แน่ใจว่าตอนพิเศษเรื่องนี้จะมีรึเปล่าต้องรอดูเม้นก่อนนะคะ