suffocated ที่รักคือลมหายใจของใครหรอครับ
เขียนโดย 
ruktomokaew
วันที่ 11 กรกฎาคม พ.ศ. 2555 เวลา 19.38 น.
แก้ไขเมื่อ 17 กุมภาพันธ์ พ.ศ. 2556 13.00 น. โดย เจ้าของนิยายฟิคชั่น
17) ทดลองคบ
อ่านบทความตามต้นฉบับ อ่านบทความเฉพาะข้อความเรื่อง suffocated ที่รักคือลมหายใจของใครหรอครับ
แล้วฉันก็เริ่มเล่าเรื่องที่เป็นความจริงให้พี่กวินฟังตั้งแต่ต้นจนจบ พี่กวินเองก็เหมือนจะไม่พอใจที่ฉันกับพี่หวายทำอะไรอย่างนั้นแต่ฉันก็อธิบายว่ามันคือความจำเป็น (ตรงไหน) จริงๆ เพราะเพื่อนฉันกำลังตกอยู่ในอันตรายแล้วจะฉันทำอย่างไงได้ และดูเหมือนพี่กวินก็จะเริ่มเข้าใจอะไรบ้างแล้ว ความจริงพี่กวินก็ไม่ได้ว่าอะไรมากมายเพียงแต่บอกว่าจะทำอะไรก็บอกกันด้วยแล้วก็ห้ามโกหกอย่างเช่นครั้งนี้
หลังจากที่ฉันคุยเพลินไป2ชั่วโมงตอนนี้ก็เย็นแล้วหละ ฉันเปิดกระเป๋าเพื่อที่จะหาโทรศัพท์แต่มันหายไปไหนนะสงสัยลืมไว้ในรถชั่งเหอะ ฉันไม่ได้คิดอะไรเพียงนั่งคุยกับพี่หวายเรื่องของผู้หญิงอะไรประมาณนี้อะส่วนพี่กวินออกไปคุยกับลูกค้าข้างนอกตั้งแต่ชั่วโมงที่แล้ว ฉันคุยได้อีกแปปเดียวก็ขอตัวกลับคอนโดเพราะกลัวว่าโทโมะจะโกรธเอาได้
“เห้ย!!!...ตายแน่ๆยัยแก้ว” เสียงของฉันอุทานขึ้นมาอย่างตกใจ
ทันทีที่ขึ้นรถฉันก็หยิบโทรศัพท์มาเปิดดูปรากฏว่ามมีสายที่ไม่ได้รับอยู่38สาย “โทโมะ” หึๆคดีเก่ายังไม่ทันหายคดีใหม่มาอีกแล้วหรอเนี๊ยะตายๆ ชีวิตฉันดับอนาถ
ณ คอนโดห้อง 2207
“โทโมะ...” มาถึงฉันก็เรียกชื่อเจ้าของสายที่ไม่ได้รับทันที
“ไปไหนมา!!!โทร.ไปทำไมไม่รับ!!!” นายโทโมะกลับตะคอกใส่ฉัน
“เอ่อ...คือว่าฉันลืมโทรศัพท์ไว้ในรถอ่ะ” ฉันตอบกลับด้วยน้ำเสียงสำนึกผิด
“ก็ใช้สิฉันมันไม่มีความสำคัญกับเธอเลยนิ!!!” พูดอะไรว่ะเนี๊ยะ
“นี่นายพูดอะไรเนี๊ยะฉันงงไปหมดแล้วนะ” ฉันพูดตะคอกนิดๆ
“หึ!!!ใสซื่อจริงๆเลยนะทำไมฉันจะไม่รู้ว่าเธอแอบติดต่อกับไอ้ธามอยู่!!!” ติดต่อ???
“ใครบอกนายห๊ะ!!!” ฉันตะคอกกลับนิดๆ
“ไม่ต้องมีคนบอกฉันก็รู้!!!” โทโมะตะคอกกลับแล้วเดินหนีออกไป
“ชิ!!!” ฉันสบถส่งท้ายให้โทโมะ
ฉันนั่งคิดทบทวนเรื่องที่ผ่านมาระหว่างฉันกับโทโมะว่าฉันทำอะไรผิดแล้วทำไมโทโมะต้องตะคอกใส่ฉันด้วยนะมันแปลกๆนะว่ามั้ยหรือว่าโทโมะหาเรื่องทะเลาะเพราะ อยากเลิก ฉันเองก็ไม่แน่ใจเหมือนกันแต่พักหลังๆโทโมะก็ดูจะแปลกไปนะชอบโมโหปล่อยๆกับเรื่องที่ไม่เป็นเรื่อง ฉันหละงงจริงๆ
~~ติ๊ด...ติ๊ด~~ เสียงข้อความเข้าแต่เป็นเครื่องของโทโมะ
“คืนนี้อย่าลืมเรามีนัดไปเที่ยวผับKZ_CLUPกับเกลนะคะ” ฉันอ่านข้อความที่ส่งมา
นี่สินะคือเหตุผลที่นายหาเรื่องชวนฉันทะเลาะ ไม่ว่าจะอย่างไงฉันก็จะไปดูให้เห็นกับแล้วว่านายกล้า หักหลัง ฉันจริงรึป่าว ฉันเก็บเสื้อผ้าและของใช้ส่วนตัวของตัวเองใส่กระเป๋าเดินทางแล้วไปเก็บไว้หลังรถ ไม่ว่าผลมันจะมาเป็นอย่างไงฉันว่าฉันกับโทโมะก็ควรที่จะต้องห่างกันซักพักแล้วหละ
และแล้วตอนนี้ฉันก็ที่อยู่ที่ผับแห่งนั้นแล้ว ฉันทำใจแปปนึงแล้วเดินเข้าแต่ด้วยความที่ฉันแต่งชุดแซ็กแขนกุดสีม่วงเข้มที่สั้นเกินเข่าขึ้นมาคืบนึงแล้วมีสร้อยคริสตัลสีดำห้อยอยู่ที่คอบวกกับรองเท้าส้นสูง4นิ้วสีดำแล้วมันทำให้คนอื่นๆหันมาให้ความสนใจแต่สายตาของฉันกำลังมองชายหญิงคู่หนึ่งที่กำลังพูดคุยกันอย่างสนุกสนานและใกล้ชิดกันมาก ฉันยืนดูอีกสักพักจนทนไม่ไหวตรงเข้าไป...
“นี่นายโทโมะ!!!...นายกล้านอกใจฉันหรอ” ฉันตะคอกถามอย่างเสียงดังแต่คนอื่นๆคงไม่ได้ยิน
“ใครกันนืที่นอกใจ” ดูนายโทโมะตอบมา
“ก็เห็นๆกันอยู่ว่าเป็นใคร” ฉันก็กวนกลับบ้างเป็นไง
“หึ!!!...แล้วไงฉันนอกใจเธอแล้วไง” นายโทโมะทำหน้าเหมือนไม่แคร์อะไรเลย
“นี่นาย!!!...เพราะยัยนี่ใช่มั้ย” ฉันพยายามสกดอารมณ์แล้วชี้ไปที่ยัยเกล
“มันไม่เกี่ยวกับฉันซะหน่อย” ยัยเกลตอบแล้วควงแขนโทโมะ
“คราวที่แล้วยังไม่เข็ดใช่มั้ย” ฉันหันไปถามยัยเกล
“โทโมะช่วยเกลด้วยแก้วจะทำร้ายเกลอีกแล้ว” ดูมัน หึย!!!หมันไส้โว๊ย
“นี่เธอไปทำอะไรเกล!!!” นายโทโมะหันมาตะคอกใส่ฉัน
“ฉันป่าวนะ...” ฉันตอบออกไป
“อย่ามาโกหก!!!” นี่นาย!!!
“แล้วทำไมนายคิดว่าฉันโกหกหละ!!!...ทำไมนายไมม่คิดจะเชื่อฉันบ้างหละ!!!” ฉันชักจะคลุมสติตัวเองไม่อยู่แล้วนะ
“ก็เพราะเธอมันนิสัยไม่ดีไงหละ” กลายเป็นยัยเกลที่ตอบแทน
“เงียบ!!!!” ฉันตะคอกใส่หน้ายัยเกล
“ยังไงฉันก็เชื่อเกล” คำพูดของโทโมะทำให้ฉันถึงกับอึ้ง
“หึ!!!...งั้นเราก็เลิกกันไปเลยดีกว่า!!!” ฉันพูดแค่นั้นแล้ววิ่งออกไปทันที
ฉันไม่รู้จะไปที่ไหนเลยกลับมาที่บ้านแล้วบอกม๊าให้ยกเลิกงานหมั้นระหว่างฉันกับโทโมะที่จะเกิดขึ้นในอีก2วัน โดยให้เหตุผลว่าฉันกับโทโมะเราไปกันไม่ได้แล้วเราก็มีคนที่ใช่อยู่แล้วซึ้งม๊มเองก็พอจะเข้าใจเลยจัดการเรื่องให้ ทางแม่ของโทโมะก็ตกใจนิดหน่อยแต่ก็เข้าใจ
หลังจากที่คุยกับม๊าเสร็จฉันเอาของมาจัดเข้าตู้เสื้อผ้าให้เหมือนเดิมแล้วก็อาบน้ำนอน หลายคนคงงงว่าทำไมฉันถึงไม่ร้องไห้ก็ฉันจะไม่แคร์อะไรกับความรักจอมปลอมพวกนี้แล้วหนะสิอยากเลิกก็เลิกกันไปฉันก็ไม่ได้อะไรมากมาย ม่อยากคิดให้ปวดสมอง นอนดีกว่า
-------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
ฉันตื่นขึ้นมาในตอนเช้าของอีกวัน วันนี้ฉันตั้งใจว่าฉันจะไปเยี่ยมยัยเฟย์ที่โรงพยาบาล จริงสิ!!!วันนี้ยัยเฟย์ออกจากโรงพยาบาลนี่หน่าขี้ลืมจริงๆเลยฉัน ช่วงนี้เป็ฯอะไรไปนะชีวิตวุ่นวายจริงๆ ฉันรีบอาบน้ำแต่งตัวแล้วไปโรงพยาบาลอย่างเร็ว
ทันทีที่มาถึงมาถึงโรงพยาบาลฉันก็เหลือบไปเห็นนายเขื่อน นายป็อปปี้และนายโทโมะ นายนั่นจะมาทำไมกันนะ ฉันทำเป็นไม่สนใจแล้วเดินนำหน้าไปเลยแต่ยังไม่วายมีเสียงเรียกชื่อฉันตามหลังมาอีกแต่ฉันก็ยังทำเฉยจน...
“โอ๊ย!!!” เสียงของผู้ชายคนหนึ่งร้องขึ้นเมื่อฉันเดินไปชนเค้า
“ขอโทษนะคะไม่ได้ตั้งใจค่ะ” ฉันรีบเอ่ยขอโทษโดยเร็ว
“ใจลอยไปถึงไหนกันครับน้องแก้ว” เอ๊ะ!!!เสียงคุ้นๆ
“อ้าวพี่ธามไท^^” ฉันถึงกับบางอ้อเลย
“นึกว่าใครหละครับ” พี่ธามตอบมมา
“ป่าวค่ะ...แล้วพี่ธามมาทำอะไรที่นี่หรอค่ะ” ฉันเอ่ยถามพี่ธาม
“คือพี่ได้ข่าวว่าน้องเฟย์เข้าโรงพยาบาลอ่ะครับเลยมาเยี่ยม” มีน้ำใจจริง
“ค่ะงั้นเดี๋ยวแก้วพาไปห้องยัยเฟย์เองค่ะ” ฉันพูดแล้วพาพี่ธามมาห้องยัยเฟย์
ฉันเดินเหมือนไม่ได้ให้ความสนใจกับคนข้างหลังอะไรเลยก็เราไม่มีอะไรที่เกี่ยวข้องกันแล้วหนิจะให้ฉันบากหน้าไปขอคืนดีรึไงกันอีกอย่างชีวิตฉันต้องเลือกได้มากกว่านี้เจ็บแล้วก็จำสิยัยแก้ว แกจะกลับไปโง่แบบนี้อีกกี่ทีกันห๊ะถึงจะจำ
ภายในห้องพักพื้นของยัยเฟย์เงียบมมากคงเป็นเพราะยัยเฟย์นอนอยู่สินะ พี่ธามเลยชวนฉันไปรับลมที่ระเบียงห้องซึ่งฉันก็ไม่มีทางที่จะปฏิเสธอย่างแน่นอน แล้วเราทั้งคู่ก็ยืนคุยเรื่องทั่วๆไปส่วนมากก็จะเป็นเรื่องตลกหรือไม่ก็วีรกรรมตอนเด็กของเราทั้งคู่เล่าสู่กันฟังโดยไม่แคร์อะไรเลยแม้แต่คนป่วยในห้องจน...
“น้องแก้วครับ...พี่มีเรื่องจะขออ่ะครับ” อยู่ดีๆพี่ธามก็ทำหน้าเครียสขึ้นมาซะงั้น
“หืม...พี่ธามมีอะไรรึป่าวค่ะ” ฉันเลี่ยงที่จะไม่ตอบ
“คือ...น้องแก้วครับเราลองคบกันดูมั้ยครับ” อืม..ห๊ะ!!!ฉันนี่นะ
“เอ่อ...แก้วว่า...” ฉันยังไม่ทันได้ตอบอะไรพี่ธามก็แทรกขึ้นมาก่อน
“น้องจะให้โอกาสพี่ได้มั้ยครับ” พี่ธามยังตามตื้อฉัน
“เอ่อ...งั้นก็ลองดูก็ได้ค่ะ” ฉันตอบตกลงทันทีที่เห็นโทโมะเดินเข้ามาใกล้ๆ
“เย้!!!...ขอบคุณนะครับ” พูดจบพี่ธามก็กอดฉัน
“เอ่อปล่อยก่อนก็ได้มั้งค่ะที่นี่มันโรงพยาบาลนะคะ” ฉันพูดแล้วแกะแขนพี่ธามออก
“ขอโทษครับ...ดีใจมากไปหน่อย” หึหึ
“แก้วว่าเราเข้าไปในห้องดีกว่าค่ะ” ฉันพูดแล้วเดินนำไป
ตอนนี้ฉันนั่งคุยกับพี่ธามอย่างสนิทสนมเกินหน้าเกินตาใครบางคน เชอะ!!!ฉันไม่สนหรอกนะในเมื่อจบก็คือจบช่วยไม่ได้ฉันบอกแล้วว่าโอกาสมีครั้งเดียวแต่ในเมื่อนายนั่นปล่อยมันไปเองฉันก็ช่วยอะไรไม่ได้ มือของฉันไม่ได้ห่างออกจากมือของพี่ธามเลยก็ว่าได้จับไว้ตลอดเวลา สักพักนึงยัยฟางก็ตื่น ฉันว่าใครจะเฝ้าใครกันแน่???ส่วนยัยเฟย์ตื่นขค้นมาในตอนสาย หมอบอกว่าให้กลับบ้านได้เลยส่วนฉันก็คงต้องหาที่เที่ยวเล่นซะหน่อยดีกว่า
แล้วตอนนี้ฉันก็อยู่ที่ร้านเครื่องเพรชของญาติยัยพิม หลายคนคงงงว่าทำไมฉันถึงได้มาที่นี่เนื่องจากฉันไม่มีที่จะไป555 ฉันเดินเข้ามาก็เจอยัยพิมนั่งยิ้มต้อนรับฉันอยู่เลย
“ไงจ๊ะ...วันนี้นึกไงถึงได้มาหาฉันเนี๊ยะ” เหมือนว่ายัยพิมจะแขวะฉันนะ
“ป่าวหรอกแค่ไม่มีที่จะไปอ่ะเลยมา” ยัยพิมหน้าซีดเลย
“ชิ!!เราก็นึกว่าจะคิดถึงกัน” ยังจะประชดกลับมา
“โอ๋ๆล้อเล่นเฉยๆนะ” ฉันเลยต้องโอ๋ยัยพิม
“เออ!!!พรุ่งนี้แล้วใช่มั้ยงานหมั้นแกอ่ะ” เฮ้ย~~
“ไม่มีแล้วหละ” ฉันพูดด้วยน้ำเสียงปกติ
“อ้าว!!!ทะเลาะกันหรอ” ยัยพิมถามเสียงเบา
“ป่าว...เราคงไม่ใช่คู่กัน^^” ฉันตอบแล้วหันไปยิ้มให้
“ใจเย็นๆก่อนนะแก้ว...ฉันว่าเรื่องนี้มันต้องเกี่ยวกับยัยเกลอะไรนั่นแน่เลย” ยัยนี่มีตาวิเศษรึไงรู้ดีจริงๆ
“มันไม่ใช่หรอก...เราไปกันไม่ได้จริงๆ” ฉันตอบแล้วหันหน้าหนี
“ไม่จริง!!!โทโมะรักแกมากจะตายนะ” ยัยพิมก็ยังเถียงกลับ
“แต่มันก็เป็นไปแล้ว” ฉันตอบแบบขอไปที
“แล้วแกจะไม่ทำอะไรหน่อยหรอ” ยัยนี่ถามแปลกๆ
“ทำ???จะให้ฉันทำไงหละ” ฉันตอบกลับไป
“ก็ประมาณว่าไปแย่งกลับคืนมาอ่ะ” เลวจริงๆเพื่อนใครกันนะ
“แกจะบ้าหรอ!!!” ฉันขึ้นเสียงแบบตกใจ
“เรื่องจริงนะ” ยัยพิมคิดอะไรอยู่
“ไม่อ่ะ” ฉันปฏิเสธ
“ทำไมอ่ะหรือว่าแกกลัวยัยเกล” ทำไมฉันต้องกลัว
“ป่าวหรอกแต่...ฉันมีคนใหม่แล้วอ่ะ” ฉันตอบกลับยัยพิม
“อะไรนะ!!!” ตะโกนใส่หูทำไมว่ะ
“เบาๆก็ได้” ฉันดุยัยพิม
“เมื่อกี้แกพูดว่าอะไรนะ” ยัยนี่ยังไม่ลืมอีก
“ฉัน-มี-คน-ใหม่-แล้ว” ฉันย้ำชัดๆอีกที
“โอ๊ย~ฉันจะเป็นลม” ยัยพิมบอกแล้วจับขมับ
ฉันคุยได้ไม่นานพี่ธามก็โทร.มาชวนไปดูหนัง ที่ฉันรู้ว่าเป็นเบอร์พี่ธามก็เจ้าตัวป็นคนเฉลยเองซึ่งมันป็นเบอรืเดียวกับคนที่ฉันคิดว่าเป็นโรคจิตทีเคยโทร.มาก่อนหน้านี้
...ruktomokaew...
-------------------------------------------------------------------------------------------------------------------เม้นเพื่อเป็ฯกำลังใจนะคะไม่รู้ว่าจะชอบกันรึป่าว
คำยืนยันของเจ้าของนิยายฟิคชั่น
✓ เรื่องนี้เป็นบทความเก่า ยังไม่ได้ทำการยืนยัน
คำวิจารณ์
* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถเขียนวิจารณ์ได้
รอสักครู่กำลังโหลดข้อมูล
โหวต
* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถโหวดได้
แบบสำรวจ
