ฉันรักนาย..ROOMMATE ของฉัน

           หลังจากที่อาจารย์ชี้แจ้งเสร็จก็ปล่อยนักศึกษาเพื่อให้ไปเตรียมของก่อนจะนัดเจอกันที่หน้าสุสาน

 

 

 

ห้องโถงนอนผู้หญิง

 

"ไม่อยากไปเดินเลยอะฟาง" ฉันนั่งบ่นอยู่กับฟางในห้อง

 

"งั้นแกก็ไปช่วยลุงเก็บศพแล้วกัน" ฟางพูดแล้วก็เตรียมออกพวกไฟฉายอะไรแบบเนี่ย

 

"เฮ้ย!"

 

"อะไรแก้ว?" ฟางถามเพราะเห็นแก้วตกใจ

 

"ไฟฉายหายไปไหนอ่ะ" ฉันพูดแล้วก็คุ้ยๆของในกระเป๋า

 

"แก้วใจเย็น ของเละหมดแล้ว" ฟางเอ่ยเตือนสติแก้ว

 

"ใจเย็นได้ไง มันสำคัญมากนะ" ฉันพูดแล้วก็ยกกระเป๋าแล้วก็เทของแแกมาทั้งกระเป๋าเลย เสื้อผ้า กางเกงตอนนี้

 

ออกมาอยู่นอกกระเป๋าหมดแล้ว

 

'ไฟฉายอาจจะติดไปในกระเป๋าของโทโมะก็ได้'  ที่คิดแบบนี้เพราะว่าเราเ็ก็บของแล้วเอากระเป๋าวางไว้ใกล้กัน มัน

 

อาจจะหลงไปก็ได้ พอคิดได้ดังนั้นก็รีบตรงไปหาโทโมะทันที

 

+

 

+

 

+

 

"อ้าวนายมาอยู่นี่เอง" อุตส่าห์เดินไปหาถึงห้องโถงผู้ชาย โดนผู้ชายแซวอีกตั้งหาก

 

"ทำไมหรอ?" โทโมะหันมาถาม

 

"เห็นไฟฉายฉันไหมอ่ะ? ฉันว่าฉันเอามานะ" ฉันถามไป มันสำคัญมากนะ ถ้าไม่มีไฟฉายฉันต้องเดินจงกรมใน

 

สุสานไม่ได้แน่ ก็บอกว่ากลัวความมืด ไฟฉายเลยเป็นสิ่งสำคัญ

 

"อาจจะอยู่ในกระเป๋าฉันก็ได้ แต่ไม่รู้ว่าอยู่ใบไหนอะสิ เดี๋ยวไปดูให้นะ" โทโมะพูดแล้วก็เดินออกไป โทโมะค้น

 

กระเป๋ามาหลาบใบมาก มีทั้งแยกเครื่องใน เสื้อผ้า รองเท้า (ไม่ได้แอบดูโทโมะจัดนะแค่เห็นเฉยๆ) แต่ของฉันก็

 

จับมันยัดๆๆๆใส่กระเป็าแล้วก็รูดซิป จบ!!

 

"เดี๋ยวดิ ฉันไปด้วย จะำำได้ช่วยหา" แล้วฉันก็เดินตามออกไป ไม่ได้อะไรหรอกนะ แค่อยากได้ไฟฉายคืนอ่า เดี๋ยว

 

มันจะถึงเวลาที่อาจารย์เรียกแล้วนะสิ ก็เลยต้องช่วยกันหา

 

 

           แล้่วเราก็เดินตามกันไปเพื่อจะไปห้องโถงผู้ชายถึงมันคือห้องที่ใช้นอนแล้วก็เก็บของของโทโมะนั้นแหละ

 

"วิศว จริญญา" เราสองคนหันไปตามคำเรียกของใครบางคน

 

"มีอะไรรึเปล่าครับอาจารย์" โทโมะเอ่ยถามอาจารย์อย่างสุภาพ

 

"เธอสองคนช่วยไปเอาของที่ห้องเก็บของหลังวัดให้หน่อยสิจ๊ะ" อาจารย์พูด

 

"เ่อ่อ..ค่ะ" เราสองคนบอกหน้ากัน ก่อนที่ฉันจะตอบตกลง

 

.

.

 

"ทำไมมืดจังอ่ะ" เราเดินมาที่ห้องเก็บของหลังวัด

 

"แล้วฉันจะไปรู้ไหมเล่า!" โทโมะหันมาตะโกนใส่ฉันแล้วก็รีบเดินเข้าไปในห้องทันที

 

"ฉันว่าเรารีบหาของที่อาจารย์บอกดีกว่า ห้องนี้น่ากลัีวชะมัด" อาจารย์ใช้ให้พวกเราสองคนมาเอาสายสิญจน์ จริงๆ

 

สายสิญจน์ยังไม่ได้ใช่หรอกนะ แต่วัดนี้มีสายสิญจน์เยอะจัด สงสัยผีจะดุ เขาเลยต้องเ้อามาเก็บไว้ที่นี่ก่อน

 

 

 

ปัง~

 

           อยู่ๆประตูก็ปิดลง เราสองคนก็ต่างหันไปดู ตกใจกันจนพูดไม่พูด ได้แต่มองหน้า มีคำถามมากมายอยู่ใน

 

หัว ประตูปิดได้ไง? ใครเป็นคนปิด? ใช้คนรึเปล่า? โทโมะเลยเดินไปลองเปิดประตูดู แต่ว่ามันเปิดไปออก เลยส่อง

 

เอาตรงประตูเห็นมีแม่กุญแจมาล็อคเอาไว้อยู่ แสดงว่ามีคนมาปิด

 

"เพราะนายนั้นแหละ หาของนานโดยขังเลย" ฉันโยนความผิดไปให้ตาโทโมะ หานานจะตาย

 

"เธอนั้นแหละเอาแต่บ่นไม่ยอมช่วยหา เกะกะอีกตั้งหาก" โทโมะว่ากลับ เราสองคนก็ทะเลาะกันต่อถึงตอนขัด

 

กำแพงจะดีกันก็เถอะ แต่ตอนนี้เมื่อทะเลาะกันก็ไม่มีใครยอมใครเหมือนกัน

 

"นายนั้นแหละ! นี่แหน่ะ!" ฉันพูดพร้อมกับผลักโทโมะ ไม่ยอมหรอกน๊า่

 

"โอ๊ย!" โทโมะร้องออกมา เพราะโดนแก้วผลัก โทโมะที่ยังไำม่ทันตั้งตัวเลยเซถอดหลังไปนิดหน่อย ทำให้ไป

 

เหยียบไม้ที่มีตะปูคาอยู่ ทำให้ตะปูทิ่มเข้าไปในเท้าของโทโมะ

 

"นาย!" ฉันรับวิ่งเข้าไปดูโทโมะที่นั่งกุมเท้าตัวเองพร้อมกับมีไม้คาอยู่

 

"อย่าจับนะ เจ็บ!" โทโมะพูดออกมาเมื่อเห็นแก้วกำลังจะจับเท้าของเขา

 

"ทำยังไงอ่ะ อะ..เอายังไงดี" ตอนนี้ตกใจมาก เลือดออกมาเยอะมาก แถมตะปูยังคาอยู่เลย

 

"บอกว่าอย่าจับยังไงเล่า!" โทโมตวาดใส่แก้วเพราะแก้วเอามือไปจับ เขาเลยเจ็บ

 

"ฉัน ฮึก..ขอโทษ ฉะ..ฉันไม่ได้ตั้งใจ ฮือ.." ฉันร้องไห้ออกมาทันทีเมื่อเห็นว่าเขาเจ็บ ไม่น่าไปผลักโทโมะเลย

 

"ฉันไม่เป็นอะไรหรอกนะ" โทโมะพูดออกมาปลอบใจทั้งแก้ว ปลอบใจทั้งตัวเอง

 

 

 

ปัง!!ๆๆๆ~

 

"ช่วยด้วยค่ะ มีให้อยู่แถวนี้ไหม? " ฉันรีบวิ่งไปทุบประตูทันที ถ้าโทโมะเป็นอะไรไปฉันจะทำยังไง?

 

"มีคนบาดเจ็บอยู่ในนี้ มีใครอยู่ไหม? ฮือ.." เสียงตอบกลับมาอีกความเงียบ ฉันทรุดลงนั่งร้องไห้กับพื้น

 

"ไำม่ต้องทุบหรอกหน่า ฉันไม่เป็นอะไรง่ายๆหรอก" โทโมะพูดแล้วก็ยิ้ม ตาปรือๆเหมือนจะหลับ คงจะเสียเลือดมาก

 

"ถ้าปล่อยตะปูคาเท้านายแบบนี้ บาดทะยักกินแน่เลย" ฉันพูดแล้วก็ส่องๆเท้าของโทโมะพยายามจะไม่จับ

 

"..." โทโมะไม่ตอบ นั่งเฉยๆ ฉันเลยตัดสินใจที่จะ..

 

"อ๊ากกกกก อือ!" โทดมะร้องลั่นออกมาจนฉันต้องเอามือไปปิดปากโทโมะ แต่โทโมะกัดมือฉันนะสิ ดูจากแรงแล้ว

 

คงจะเจ็บมาก แต่ไม่เป็นไรก็ฉันเป็นคนทำให้เขาเป็นแบบนี้นิหน่า ฉันไม่ได้ทำอะไรหรอกแค่ดึงไม้ที่มี่ตะปูคาเท้า

 

โทโมะอยู่ออก จนโทโมะร้องแบบนี้ไง พอโทโมะหยุดร้องฉันก็เลยเอามือออก มือฉันเป็นรอยฟันตานี่เลย

 

เจ็บชะมัด

 

"เธอทำบ้าอะไรเนี่ย เจ็บนะเว้ย!" โทโมะแหกปากลั่น

 

"นายอย่าเป็นบาดทะยักรึไง" เห็นโทโมะลุกมาด่าได้แบบนี้ฉันก็โล่งอกขึ้นหน่อย ดีกว่าตอนที่ตาปรือๆจะหลับซะอีก

 

"เลือดออกอ่ะ" ฉันหยิบผ้าเช็ดหน้าออกมา แล้วก็มารัดที่เท้าของโทโมะไว้ ไม่งั้นเลือดหมดตัวแน่

 

"นายจะนอนไหม?" ฉันถามโทโมะเห็นตานี่เอาตัวพิงกับกำแพง แล้วหัวก็ตกลงมานอนไม่สบายแน่เลย

 

"..." โทโมไม่ตอบแต่หลับตาลง

 

"มานอนตักฉันก็ได้นะ" ที่วันนี้ยอมเพราะว่าฉันเป็นคนทำตานี่หรอกนะ รู้สึกผิดยังไงไม่รู้

 

"..." โทโมะไม่ตอบแต่ขยับตัวเข้ามาใกล้แก้วมากขึ้น ก่อนจะล้มตัวมานอนหนุนตักแก้วแล้วหลับไป

 

"ฉันขอโทษ ฮึก.." พอเห็นหน้าเขาแล้วก็ร้องไห้อีกแล้ว ไม่รู้ทำไม อาจจะรู้สึกผิดละมั่ง

 

ถ้าเขาเป็นอะไรฉันจะทำไง?

 

"ร้องไห้ทำไม?" โทโมะลืมตาขึ้นมาเพราะว่าน้ำตาของแก้วมันหยดลงหน้าของโทโมะ

 

"ป่าวหรอก นายนอนเถอะ" ฉันพูดแล้วก็เอามือปาดน้ำตาออก

 

"ร้องไห้อย่างกับฉันจะตายนั้นแหละ แค่โดนตะปูยังไม่ตายนะ" โทโมะพูดติดตลกทั้งๆที่ตอนนี้เริ่มจะปวดแผลแล้ว

 

"ก็ฉันเป็นคนทำนายนิหน่า ไม่คุยกับนายเล่า! นายดีกว่า" ฉันพูดแล้วก็เอนหลังพิงกับกำแพงแล้วก็หลับไป

 

------------------------------------------------------------------------------------------------

 

อัพแล้วนะค่ะ เม้น+โหวตหน่อยนะค่ะ

สนุกไม่สนุกบอกได้นะค่ะ ใครอยากอ่านเรื่องไหนก็ช่วยเม้นช่วยโหวตนะค่ะ ถ้าเห็นสมควรเมื่อไหร่จะมาอัพให้นะ

ป.ล. รักรีดเดอร์